O Imperio Latino, O Imperio de Nicea, O Despotado de Epiro e o Imperio de Trebisonda

En 1204, os cabaleiros da Cuarta Cruzada estableceron un estado cruzado coñecido como Imperio Latino ou Romania, con base en Constantinopla,^[1] tras saquear a cidade. Proclamábanse como os sucesores cristiáns do Imperio Bizantino. Balduíno IX, conde de Flandres, foi coroado como o seu primeiro emperador o 16 de maio de 1204.

Historia |

O nome latino do emperador era Imperator Romaniae, ou Emperador de Romania. O nome non ten nada que ver co estado actual de Romanía; é a forma latina do título de Emperador Bizantino, a quen o emperador latino esperaba substituír. O Imperio Bizantino nunca se chamou desta forma e o título do emperador era Basileus Rhomaion, ou emperador dos romanos. Isto produciu o curioso efecto de que en Europa existían ao mesmo tempo tres imperios romanos, sendo o outro o Sacro Imperio Romano xermánico.

O Imperio Latino reclamou todas as terras controladas polo Imperio Bizantino no momento en que Constantinopla foi conquistada e exerceron control sobre áreas de Grecia (os Estados Cruzados: O Reino de Tesalónica, o Principado de Acaia e o Ducado de Atenas). Con todo, a maioría do territorio permaneceu en mans de estados rivais dirixidos por aristócratas do antigo imperio, como o Despotado de Epiro, o Imperio de Nicea e o Imperio de Trebisonda. Os parentes de Balduíno loitaron durante moitos anos polos seus dominios. O Imperio Latino finalizou o 25 de xullo de 1261 cando Miguel VIII Paleólogo reconquistou Constantinopla, derrocando ao último emperador latino Balduíno II.

Os herdeiros de Balduíno II seguiron utilizando o título de Emperador de Constantinopla durante un século, e víanse como teóricos amos de varios estados latinos no mar Exeo.

Emperadores do Imperio Latino de Constantinopla |

• 
  Balduíno I (1204-1205).


• 
  Henrique de Flandres (1206-1216).


• 
  Pedro de Courtenay (1217).


• 
  Iolanda de Flandres (1217-1219).


• 
  Roberto de Courtenay (1221-1228).


• 
  Xoán de Brienne (rexente) (1228-1237).


• 
  Balduíno II morto en 1273.
  
  • 
    Conon de Béthune (rexente) 1219.
  
  
  • 
    María de Courtenay (rexente) (1228)^[2]
  
  
  • 
    Narjot de Toucy (rexente) (1228–1231)
  
  
  • 
    Xoán de Brienne (rexente co título de emperador) (1229/1231^[3]–1237)
  
  
  • 
    Anseau de Cayeux (rexente) (1237–1238)^[4]
  
  
  • 
    Narjot de Toucy (rexente) (1238–1239)^[4]
  
  
  • 
    Filipe de Toucy. rexente durante a ausencia de Balduíno II (1243–1248)^[4][5][6] (1251–1259)^[7]
  
  

Emperadores titulares^[8] |

• 
  Balduíno de Courtenay (1261–1273).


• 
  Filipe de Courtenay (1273–1283).


• 
  Catarina de Courtenay (1283–1308) con Carlos de Valois (1301–1308).


• 
  Catarina de Valois (1308–1346) con Filipe I de Tarento (1313–1332).


• 
  Roberto de Tarento (1346–1364).


• 
  Filipe II de Tarento (1364–1373).


• 
  Xaime de Baux (1373–1383). á súa morte, legou os seus dereitos titulares sobre o imperio a Luís I de Anjou, pretendente ao trono de Nápoles, pero nin el nin os seus sucesores utilizaron o título imperial.

Notas |

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Imperio Latino

Bibliografía |

• 
  Hamilton, Janet; Hamilton, Bernard; Stoyanov, Yuri (1998). Christian Dualist Heresies in the Byzantine World, C. 650-c. 1450 (en inglés). Manchester: Manchester University Press. ISBN 071904765X.