Fernando Savater
Nome completo	Fernando Fernández-Savater Martín
Nacemento	21 de xuño de 1947
	Donostia
Nacionalidade	España
Alma máter	Universidade Complutense de Madrid
Ocupación	filósofo, escritor, catedrático de universidade, político, xornalista e ensaísta
Fillos	Amador Fernández-Savater
Premios	Dr. J.P. van Praag-prijs, Premio Mariano de Cavia, Premio Juan Mari Arzak, Premio Planeta, Premio Francisco Cerecedo, Ortega y Gasset Awards, Premio Sakharov e honorary doctorate of the University of Alcala
[ editar datos en Wikidata ]
v c e

Fernando Fernández-Savater Martín, nado en Donostia o 21 de xuño de 1947, é un filósofo e escritor español.

Traxectoria |

Novelista, tradutor e autor dramático, destaca no campo do ensaio e o artigo xornalístico. Fillo dun notario de Donostia, foi desde neno un voraz lector, sobre todo de literatura popular e historietas, gusto que nunca perdeu e ó que dedicou frecuentemente ensaios. Sentiu tamén afección polo teatro e estivo nalgúns grupos de afeccionados. Estudou Filosofía na Universidade Complutense de Madrid, onde a súa familia se trasladou desde San Sebastián. Traballou como profesor axudante nas facultades de Ciencias Políticas e de Filosofía da Universidade Autónoma de Madrid, de onde foi apartado da docencia en 1971 por razóns políticas, e tamén foi profesor de Ética e Socioloxía da UNED. Foi catedrático de Ética na Universidade do País Vasco durante máis dunha década. Actualmente é catedrático de Filosofía na Universidade Complutense de Madrid. Colaborador habitual do xornal El País desde a súa fundación, é codirector xunto a Javier Pradera da revista Claves para la Razón Práctica.

Formou parte de varias agrupacións comprometidas coa paz e en contra do terrorismo no País Vasco, como o Movimiento por la Paz y la No Violencia, o Foro de Ermua, e actualmente de ¡Basta ya!, asociación que recibiu do Parlamento Europeo o Premio Sakharov á defensa dos dereitos humanos. Tamén pertence ó partido político Unión Progreso e Democracia.

Obra |

A súa obra, composta por máis de 45 libros e innumerables artigos xornalísticos, foi traducida ao inglés, francés, sueco, italiano, portugués, alemán, xaponés e danés. Obtivo o Premio Nacional de Ensaio en 1982, o X premio Anagrama de ensaio, o premio de ensaio "Mundo", o Premio Francisco Cerecedo de xornalismo e foi finalista do Premio Planeta coa súa novela epistolar El jardín de las dudas, sobre un dos seus autores preferidos, Voltaire. De pensamento nos seus inicios afín ó de Friedrich Nietzsche (Panfleto contra el todo), débeselle por outra banda a tradución e divulgación no mundo hispánico da obra dun dos pensadores máis notables do nihilismo contemporáneo, Émile Michel Cioran.

Destaca polo seu interese en achegar a filosofía ós mozos, con obras como Ética para o meu fillo, un dos libros máis lidos de filosofía, Política para Amador ou Las preguntas de la vida; tamén defende a cultura popular por expresar a vitalidade xuvenil, desde as novelas de aventuras, os contos fantásticos, e os relatos de terror ó cómic e os xogos de rol.

Pensamento e estilo |

Savater é un autor prolífico, que se define como un "filósofo de compañía", ó estilo dos philosophes franceses, non como un Filósofo académico e con maiúscula.

Confésase influído por Nietzsche, Cioran e Spinoza, entre outros. Nos setenta consideróuselle durante moito tempo discípulo de Agustín García Calvo, pero a partir de 1981 os seus camiños sepáranse ostensiblemente. A filosofía de Savater é ilustrada e vitalista; o seu estilo, polémico e iconoclasta; as súas opinións a miúdo con frecuencia navegan contra corrente.

Seguindo a Spinoza, propugna unha ética do querer en contraposición a unha ética do deber. Os seres humanos buscan de xeito natural a súa propia felicidade e a Ética axuda a clarificar esta vontade e mostrar as formas da súa realización. Xa que logo, a Ética non debe xulgar as accións por criterios abstractos e alleos á felicidade propia.

A súa filosofía política evolucionou desde o pensamento negativo libertario, antiprogresista, que mantivo nos setenta ó individualismo democrático, socialdemócrata, liberal e universalista da súa etapa posterior. O punto de inflexión do Savater novo ó maduro pode situarse en La tarea del heroe (1981), onde escribe: "fun un revolucionario sen ira; espero ser un conservador sen vileza". Tamén reflexionou sobre o papel das relixións nas sociedades democráticas actuais, propugnando un modelo de sociedade laica no seu sentido máis amplo, que axude a afrontar non só as formulacións teocráticos, «senón tamén os sectarismos identitarios de etnicismos, nacionalismos e calquera outro que pretenda someter os dereitos da cidadanía abstracta e igualitaria a un determinismo segregacionista».

Desde coordenadas primeiro libertarias e logo liberais, opúxose sempre ó nacionalismo en xeral: «O nacionalismo en xeral é imbecilizador, aínda que os hai leves e graves, os do seareiro do alirón e o que pon o coitelo na boca para matar. Hai xente sen coñecementos históricos, o nacionalismo aparva e algúns son virulentos. Afortunadamente en Cataluña a situación é diferente á do País Vasco, aínda que esa minoría é unha alarma que nos di que algo hai que facer. O nacionalismo é unha inflamación da nación igual que a apendicite é unha inflamación do apéndice.»

No terreo dos feitos, oponse a aqueles partidos que fan da exaltación patriótica o seu aceno principal de identidade. A súa evolución ideolóxica queda evidenciada pola polémica que mantivo co tamén filósofo vasco Javier Sádaba, con quen escribiu nos oitenta o libro titulado Euskadi: pensar el conflicto (Edic Libertarias, 1987) á vez que apoiaba coa súa sinatura a legalización de Herri Batasuna ata as posturas, por el mesmo definidas como antinacionalistas, que lle levaron a converterse nun dos referentes dun sector dos cidadáns de País Vasco opostos ó nacionalismo vasco, movemento ó que Savater considera excluínte, decimonónico e compracente co terrorismo etarra. Defínese como belixerante contra o nacionalismo vasco, e nin sequera vasquista, postura que cualifica de "amable bobada", aínda que sen renunciar á súa condición de vasco.

Na actualidade é un activo colaborador da asociación Ciudadanos de Cataluña.

Savater, defensor da Constitución Española, do estatuto de Gernika e da unidade do Estado (non como dogmas indiscutibles senón como opcións mellores que as que propón os seus adversarios), expresou en numerosas ocasións a súa oposición a todo tipo de nacionalismos, e o seu desexo de superalos en beneficio dun ideal de humanidade universal compartida, e traducido nun organismo gobernamental con autoridade mundial sobre os gobernos dos estados nacionais, e que servise para resolver as disputas e realizar os labores administrativos de utilidade común.

O estilo agudo, incisivo, e irónico de Savater apréciase de xeito máis evidente nos seus artigos xornalísticos, o xénero que máis lle gusta escribir.

Solicitou o boicot ás eleccións vascas de 2007 porque "non son limpas" nin "son realmente unhas eleccións democráticas" debido a ETA.^[1]

Nos últimos meses colaborou activamente coa Plataforma Pro, cuxo obxectivo era a creación dun novo partido político de carácter nacional máis aló da tradicional parcelación política esquerdas-dereitas [1] xunto a coñecidos personaxes da vida pública como Rosa Díez, co fin de presentarse como alternativa aos dous partidos nacionais maioritarios en España PP e PSOE nas próximas eleccións xerais. Este partido creouse en setembro de 2007 co nome de Unión, Progreso y Democracia, sendo Fernando Savater, xunto con Rosa Díez, Albert Boadella e Mario Vargas Llosa, unha das persoas que interviñeron na súa presentación.

Críticas |

As súas opinións críticas sobre todo en relación ó nacionalismo vasco situaron a Savater no medio de frecuentes polémicas. Estivo ameazado de morte pola organización terrorista ETA e viviu protexido por escolta. No plano intelectual, acotío foi atacado en España polos nacionalistas periféricos, especialmente polos vascos, que o acusan de ser nacionalista do bando contrario, españolista e centralista.

Tamén foi criticado puntualmente polo Foro de Ermua, organización na que participou activamente, pola súa postura inicialmente favorable ó Goberno na súa iniciativa de dialogar con ETA, posición que máis adiante modificou. Tamén lle supuxo críticas a súa postura favorable ó laicismo e á liberdade de decisión individual en temas coma o aborto e a eutanasia.

Obras |

• 
  Nihilismo y acción (1970)


• 
  La filosofía tachada (1970)


• 
  Apología del sofista y otros sofismas (1973)


• 
  Ensayo sobre Cioran (1974)


• 
  Escritos politeístas (1975)


• 
  De los dioses y del mundo (1975)


• 
  La infancia recuperada (1976)


• 
  La filosofía como anhelo de la revolución (1976)


• 
  Apóstatas razonables (1976)


• 
  Para la anarquía y otros enfrentamientos (1977)


• 
  La piedad apasionada (1977)


• 
  Panfleto contra el Todo (1978)


• 
  Nietzsche y su obra (1979)


• 
  El estado y sus criaturas (1979)


• 
  Criaturas del aire (1979)


• 
  Caronte aguarda (1981)


• 
  La tarea del héroe (1981; Premio Nacional de Ensaio).


• 
  Impertinencias y desafíos (1981)


• 
  Invitación a la ética (1982)


• 
  Sobre vivir (1983)


• 
  Las razones del antimilitarismo y otras razones (1984)


• 
  El contenido de la felicidad (1986)


• 
  Euskadi: pensar el conflicto (1987; coescrito con Javier Sádaba)


• 
  Ética como amor propio (1988)


• 
  Último desembarco. El vente de Sinapia (1988)


• 
  Humanismo impenitente (1990)


• 
  La escuela de Platón (1991)


• 
  Ética para o meu fillo (1991; traducido tamén ao catalán e o portugués)


• 
  El valor de educar (1991).


• 
  Política para Amador (1992)


• 
  Sin contemplaciones (1993)


• 
  El jardín de las dudas (1993)


• 
  El contenido de la felicidad (1994)


• 
  Semearentzako Etika (1996)


• 
  La voluntad disculpada (1996)


• 
  El juego de los caballos (1996; segunda edición)


• 
  Malos y malditos (1997)


• 
  Despierta y lee (1998)


• 
  Loor a leer (Crisolín) (1998).


• 
  La filosofía como anhelo de la revolución (1998; segunda edición)


• 
  Diccionario filosófico (1999)


• 
  Las preguntas de la vida (1999)


• 
  La aventura africana (1999)


• 
  Idea de Nietzsche (2000)


• 
  Pour l'education (2000)


• 
  A rienda suelta (2000)


• 
  Perdonen las molestias: Crónica de una batalla sin armas contra las armas (2001)


• 
  A caballo entre milenios (2001)


• 
  Caronte aguarda (2001)


• 
  El dialecto de la vida (2002)


• 
  Pensamientos arriesgados (2002)


• 
  El contenido de la felicidad (2002)


• 
  Palabras cruzadas: Una invitación a la filosofía (2003)


• 
  Mira por dónde. Autobiografía razonada (2003)


• 
  Las preguntas de la vida (2003)


• 
  Los caminos para la libertad: Ética y educación (2003)


• 
  El gran fraude: sobre terrorismo, nacionalismo y ¿progresismo? (2004)


• 
  Los diez mandamientos en el siglo XXI (2004)


• 
  La libertad como destino (2004)


• 
  El valor de elegir (2004; traducido ao catalán)


• 
  Criaturas del aire (2004)


• 
  El gran laberinto (2005)


• 
  Los siete pecados capitales (2005)


• Jorge Luis Borges


• Contra las patrias


• Ética y ciudadanía


• Episodios pasionales


• Enseñando a vivir


• 
  La vida eterna (2007)^[2]

Notas |

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Fernando Savater

Ligazóns externas |

• 
  "No fui a la cárcel por heroico sino por tonto". Entrevista a Fernando Savater


• 
  Encontro dixital con Savater en El Mundo
  


• 
  Fernando Savater.