Texto da Declaración de Independencia.

Este artigo amosa escritos hebraicos. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

A Declaración de independencia de Israel (en hebreo: הכרזת העצמאות) foi proclamada o 14 de maio de 1948 (5 de Iyar 5708) por David Ben-Gurion, director xeral da Organización Sionista Internacional,^[1] e presidente da Axencia Xudía para Palestina.^[2] Coincidindo coa finalización legal do Mandato Británico de Palestina, proclamouse a creación dun Estado xudeu na estrañada «Terra de Israel» (Eretz Israel), que sería coñecido como Estado de Israel.^[3][4] Este acto conmemórase anualmente en Israel cunha festividade nacional que coincide co 5 de Iyar de cada ano segundo o calendario xudeu.

Antecedentes |

A posibilidade dun estado xudeu en Palestina foi unha meta do sionismo desde o século XIX. O Secretario de Asuntos Exteriores británico afirmou na Declaración de Balfour de 1917:

Trala Primeira Guerra Mundial, o Reino Unido recibiu o Mandato de Palestina, como conquista ao Imperio Otomán durante a guerra. En 1937 a Comisión Peel suxeriu a partición do Mandato nun Estado árabe e un xudeu, aínda que a proposta foi rexeitada polo goberno como impracticable e foi, en parte, a causa da Gran Revolta Árabe de 1936.

O plan de partición da ONU

En vista do incremento da violencia despois da Segunda Guerra Mundial os británicos presentaron o tema ante a recentemente creada Organización das Nacións Unidas. O resultado foi o Resolución 181(II), un plan para partir Palestina en "dous estados independentes árabe e xudeu, cun réxime especial internacional para a cidade de Xerusalén". O Estado xudeu recibiría arredor do 56% do territorio do Mandato británico, abarcando o 82% da poboación xudía, porén, sería privado de Xerusalén. O plan foi aceptado pola maioría da poboación xudía, pero rexeitado pola maioría da poboación árabe. O 29 de novembro de 1947, a resolución para recomendar "ao Reino Unido, como potencia mandataria de Palestina, e todos os demais membros da ONU a adopción e implantación, en vista ao futuro goberno de Palestina, do Plan de Partición con Unión Económica" someteuse a votación na Asemblea Xeral das Nacións Unidas.^[6] O resultado foi 33 fronte a 13 a favor da resolución, con 10 abstencións.

Os Estados árabes, todos opostos ao plan, propuxeron consultara a Corte Internacional de Xustiza sobre a competencia da Asemblea Xeral da ONU sobre a partición du país en contra dos desexos dos seus habitantes, pero a resolución foi rexeitada.

Redacción do texto |

A primeira redacción do texto da declaración foi realizada por Zvi Berenson, o conselleiro legal do Histadrut e máis tarde xuíz do Tribunal Supremo de Israel, baixo requirimento de Pinchas Rosen. Unha segunda versión revisada foi redactada por tres avogados, A. Beham, A. Hintzheimer e Z.E. Baker, e foi enmarcada por un comité formado por David Remez, Pinchas Rosen, Haim-Moshe Shapira, Moshe Sharett e Aharon Zisling.^[8] Un segundo comité, que incluíu a David Ben-Gurion, Yehuda Leib Maimon, Sharett e Zisling elaborou o texto final.^[9]

Votación do Minhelet HaAm |

O 12 de maio de 1948, o Minhelet HaAm (hebreo: מנהלת העם, literalmente, Administración do Pobo) reuniuse para votar a declaración de independencia.^[10][11] Tres dos trece membros non asistiron, con Yehuda Leib Maimon e Yitzhak Gruenbaum bloqueados no sitiado Xerusalén, mentres que Yitzhak-Meir Levin estaba nos Estados Unidos.

A reunión comezou ás 13:45 e rematou pasada a medianoite. A decisión dividíase entre aceptar a proposta americana para unha tregua, ou declarar a independencia. A segunda opción púxose a votación, con seis dos dez membros presentes apoiándoa:

• 
  A favor: David Ben-Gurion, Moshe Sharett, Peretz Bernstein, Haim-Moshe Shapira, Mordechai Bentov e Aharon Zisling.


• 
  En contra: Eliezer Kaplan, David Remez, Pinchas Rosen e Bechor-Shalom Sheetrit.

Chaim Weizmann, líder da Organización Mundial Sionista e pronto primeiro Presidente de Israel, aprobou a decisión, desposi de preguntar A que esperan, os idiotas?"^[8]

Redacción final |

A proposta do texto foi enviada para a súa aprobación ao Moetzet HaAm no edificio da Fundación Nacional Xudía en Tel Aviv o 14 de maio. A reunión comezou ás 13:50 e rematou ás 15:00, unha hora antes de que se fixera a declaración, e a pesar dos desacordos, cun voto unánime a favor do texto final. Durante o proceso, houbo dous grandes debates, centrados nas fronteiras e na relixión.

Fronteiras |

As fronteiras non quedaron establecidas na declaración. O día da súa proclamación, Eliahu Epstein escribiu a Harry S. Truman que o Estado proclamarase "segundo as fronteiras establecidas na Resolución da ONU do 29 de novembro de 1947".

No aspecto fronteirizo, a redacción orixinal declaraba que as fronteiras serían as establecidas no plan de partición da ONU. Mentres que esta idea era apoiada por Rosen e Bechor-Shalom Sheetrit, foi rexeitada por Ben-Gurion e Zisling, con Ben-Gurion afirmando, "Aceptamos a Resolución da ONU, pero os árabes non. Están preparándose para declararnos a guerra. Se gañamos e capturamos a Galilea occidental ou territorio a ambos lados da estrada a Xerusalén, estas áreas pasarán a formar parte do Estado. Por que íamos a aceptar fronteiras que en calquera caso os árabes non aceptan?"^[8] A inclusión da designación das fronteiras no texto foi retirada despois polo Goberno Provisional de Israel, votando 5-4 en contra.^[9] Os sionistas revisionistas, comprometidos cun Estado xudeu a ambas as beiras do río Xordán, querían que se incluíse a frase "dentro das fronteiras históricas" pero non prosperou a súa idea.

Relixión |

O segundo gran tema que se tratou foi a inclusión de Deus na última sección do documento, co borrador empregando a frase "e poñendo a nosa confianza no Todopoderoso". Os dous rabinos, Shapira e Yehuda Leib Maimon, discutiron a favor da súa inclusión, argumentando que non podía ser omitido. Shapira apoiaba a inclusión da frase "Deus de Israel" ou "o Todopoderoso e Redentor de Israel".^[8] Esta idea estivo fortemente rexeitada por Zisling, un membro do secular Mapam. Ao final utilizouse a frase "Rocha de Israel", que pode interpretarse tanto como unha alusión a Deus, como a Eretz Israel, Ben-Gurion dixo "Cada un de nos, na súa propia maneira, cre na 'Rocha de Israel' como quere. Aínda que Zisling seguiu opoñéndose a frase foi aceptada sen votación.

Nome |

Os redactores tamén tiveron que decidir o nome para o novo Estado. Eretz Israel, Ever (do nome Eber), Xudea, e Sión foron suxeridos, así como Siona, Ivriya e Herzliya.^[12] Xudea e Sión foron rexeitados xa que, segundo o plan de partición, Xerusalén (Sión) e a maior parte das montañas de Xudea quedarían fora do novo Estado.^[13] Ben-Gurion fomentou "Israel" e someteuse a votación cun resultado de 6–3 a favor.^[14] Documentos oficiais publicados en abril de 2013 polo Arquivo Estatal de Israel mostran que días antes do establecemento do Estado de Israel en maio de 1948, os oficiais aínda estaban debatendo o nome árabe do novo país: Palestina (Filastin), Sión (Sayoun) ou Israel (Eesra'il). Fixéronse dúas asuncións: "Que o Estado árabe ía establecerse ao carón do xudeu seguindo o plan de partición da ONU do ano anterior, e que o Estado xudeu incluiría unha gran minoría árabe cuxos sentimentos debían ser tidos en conta". Ao final, os oficiais rexeitaron o nome Palestina xa que consideraban que sería o nome do novo Estado árabe e podía dar lugar a confusión, de xeito que optaron pola opción máis directa: Israel.^[15]

A cerimonia de independencia |

David Ben-Gurion (primeiro Primeiro Ministro de Israel) le a Declaración da Independencia de Israel, o 14 de maio de 1948, en Tel Aviv, Israel, baixo un gran retrato de Theodor Herzl, fundador do moderno sionismo.

A cerimonia tivo lugar no Museo de Tel Aviv (hoxe coñecido como Independence Hall), pero non recibiu moita publicidade xa que se temía que as autoridades británicas intentasen impedila ou que os exércitos árabes invadisen antes do previsto. Enviouse unha invitación por mensaxeiro a mañá do día 14 de maio, convidando os destinatarios a chegar as 15:30 e manter o acto en segredo. A cerimonia comezou as 16:00 (hora elixida para non romper co sabbat) e foi emitida en directo como primeira retransmisión da recentemente creada emisora de radio Kol Yisrael.

A redacción final da declaración foi mecanografada no edificio da Fundación Nacional Xudía trala súa aprobación ese mesmo día. Ze'ev Sherf, quen quedou no edificio para enviar o texto, esqueceu organizar o seu transporte. Finalmente, tivo que deter un coche que pasaba e pedir ao condutor (que levaba un coche prestado sen licenza) que o levase ata a cerimonia. A petición de Sherf foi rexeitada nun principio pero conseguiu convencer o condutor para que o levase.^[8] O coche foi detivo por un policía por superar o límite de velocidade na cidade, porén non foi multado tras explicar que levaban a declaración de independencia.^[14] Sherf chegou ao museo ás 15:59.

As 16:00, Ben-Gurion abriu a cerimonia golpeando o seu mazo na mesa, provocando un canto espontáneo do Hatikvah, pronto o himno nacional de Israel, por parte dos 250 asistentes.^[14] Colgado na parede detrás de Ben-Gurion había un retrato de Theodor Herzl, fundador do sionismo moderno, e dúas bandeiras que pasarían a ser a bandeira de Israel.

Tras anunciar á audiencia a lectura da declaración, Ben-Gurion procedeu coa mesma, ao longo de 16 minutos, rematando coas palabras "aceptemos o texto de Fundación do Estado xudeu poñéndonos de pé" e convidando ao rabino Fishman a que recitase a bendición Shehecheyanu.^[14]

Notas |

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Declaración de independencia de Israel

Bibliografía |

• Culla, Joan B., La tierra más disputada: El sionismo, Israel y el conflito de Palestina. Madrid, Alianza, 2005. ISBN 978-84-206-4728-9
  

Outros artigos |

• Declaración de Balfour de 1917

Ligazóns externas |

• Proclamación de Independencia: Gaceta Oficial: Número 1; Tel Aviv, 5 Iyar 5708, 14.5.1948 Páxina 1


• Recoñecemento de facto polos EEUU do goberno de Israel

Conflito árabe-israelí

Participantes	Persoeiros	Conflitos	Diplomacia / Propostas de paz
Primarios: Estados e autoridades: Exipto Iraq Israel Xordania Líbano Palestina/ Estado de Palestina Arabia Saudita Siria Iemen Organizacións: Liga Árabe Partido Baaz Al-Fatah Hamás Consello Lexislativo Hesbulá FPLP PIJ OLP Antigos participantes: Exército da Guerra Santa Man Negra Haganah Irgun Lehi Exército do Líbano do Sur Mandato de Palestina Outros: Estados: Canadá Francia Alemaña Irán Noruega Rusia Reino Unido Estados Unidos Organizacións: Unión Europea ONU Antigas organizacións: Unión Soviética República Árabe Unida	Lester B. Pearson Hosni Mubarak Gamal Abdel Nasser Anwar Sadat Joschka Fischer Mahmoud Ahmadinejad Ali Khamenei Mohammad Khatami Ruhollah Khomeini Faisal I de Iraq Saddam Hussein Ehud Barak Menachem Begin David Ben-Gurion Moshe Dayan Levi Eshkol Golda Meir Benjamin Netanyahu Ehud Olmert Shimon Peres Yitzhak Rabin Ariel Sharon Chaim Weizmann Abdullah II de Xordania Hussein I de Xordania Hassan Nasrallah Fouad Siniora Mona Juul Johan Jørgen Holst Terje Rød-Larsen Mahmoud Abbas Yasser Arafat Salam Fayyad Marwan Barghouti Ismail Haniya Amin al-Husayni Khaled Mashal Ahmed Yassin Folke Bernadotte Hafez al-Assad Bashar al-Assad Idi Amin Arthur Balfour Ernest Bevin Madeleine Albright Ralph Bunche George W. Bush Jimmy Carter Bill Clinton Henry Kissinger Dennis Ross Cyrus R. Vance	1920 Revoltas de Palestina 1921 Revoltas de Iafa 1929 Revoltas de Palestina 1936–1939 Gran Revolta Árabe 1947 Revoltas de Xerusalén 1948 Guerra árabe-israelí 1953 Operación Shoshana 1956 Guerra de Suez 1967 Guerra dos Seis Días 1968–1970 War of Attrition 1972 Masacre dos Xogos Olímpicos de Múnic 1972 Operación Cólera de Deus 1973 Operation Spring of Youth 1973 Guerra do Yom Kippur 1975–1990 Guerra civil libanesa 1976 Operación Entebbe 1978 Operación Lintani 1979 Revolución iraniana 1981 Operación Ópera 1982 Guerra do Líbano 1982–2000 Conflito do Líbano do Sur 1985 Operación Perna de Madeira 1987–1990 Primeira Intifada 1991 Guerra do Golfo 1993 Operación Contabilidade 1996 Operación Uvas da Ira 2000–2005 Intifada de Al-Aqsa 2002 Operación Defensive Shield 2004 Operación Arco da Vella 2004 Operación Días de Penitencia 2006 Conflito de Gaza e Israel 2006 Conflito do Líbano e Israel 2007 Batalla de Gaza 2008-2009 Operación chumbo fundido 2014 Operación Marxe Protectora	Carta de Cambon Declaración de Balfour de 1917 Acordo Faiçal-Weizmann de 1919 Conferencia de San Remo de 1920 Libro Branco de Churchill de 1922 Libro Branco de 1939 Plan da ONU para a partición de Palestina de 1947 Declaración de independencia de Israel Resolución 194 da Asemblea Xeral da ONU de 1948 Acordos de armisticio de 1949 Carta Nacional Palestina de 1964 Resolución de Khartoum de 1967 Resolución 242 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 338 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 339 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 350 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 425 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos de Camp David de 1978 Resolución 446 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Tratado de Paz exipcio-israelí de 1979 Resolución 452 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 478 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 497 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos israelo-libaneses do 17 de maio de 1983 Conferencia de Madrid de 1991 Acordos de Oslo de 1993 Tratado de Paz xordano-israelí de 1994 Acordos de Wye River de 1998 Cume de Camp David de 2000 Cume de Taba de 2001 Iniciativa árabe de paz de 2002 Plan para a Paz de 2002 Resolución 1559 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 1583 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Cume de Sharm el-Sheikh Summit de 2005 Plan de retirada unilateral israelí Documento dos prisioneiros palestinos de 2006 Resolución 1701 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 67/19 da Asemblea Xeral das Nacións Unidas