O Tratado de Paz entre Israel e Exipto (en hebreo: הסכם השלום בין ישראל למצרים
, Heskem HaShalom Bein Yisrael LeMitzrayim; en árabe: معاهدة السلام المصرية الإسرائيلية, Mu `āhadat as-Salam al-al-Masrīyah'Isrā'īlīyah) asinado en Washington D. C. o 26 de marzo de 1979, marcou o termo de trinta anos de hostilidades e cinco guerras. Este tratado foi asinado tras intensas negociacións, dezaseis meses despois da visita do presidente exipcio Anwar el-Sadat a Xerusalén en 1977, convidado polo entón Primeiro Ministro israelí, Menájem Beguin, e da firma dos Acordos de paz de Camp David en 1978, baixo o auspicio do ex presidente estadounidense Jimmy Carter en carácter de testemuña.

A paz entre Israel e Exipto constaba de varios elementos principais, a saber: a culminación do estado de guerra existente desde a Guerra árabe-israelí de 1948, así como o fin dos actos ou ameazas de belixerancia, hostilidade ou violencia; o establecemento de relacións diplomáticas, económicas e culturais; a eliminación dos obstáculos para o comercio e a liberdade de movemento; e a retirada israelí das forzas militares e asentamentos civís da península do Sinaí, capturada durante a Guerra do Seis Días no ano 1967, a cal foi concluída en 1982. O acordo tamén prevé o libre paso de barcos israelís a través da Canle de Suez e o recoñecemento do Estreito de Tirán, o Golfo de Aqaba como vías fluviais internacionais.

Os participantes pouco despois da firma do tratado.

A través deste tratado, Exipto foi o primeiro país árabe en selar unha paz duradeira con Israel, o que foi interpretado dentro de círculos radicais como unha «traizón». Así, tras a firma do tratado, Exipto foi boicoteado por outros estados árabes e a sede central da liga Árabe foi transferida do Cairo a Tunisia. En 1989 foi reinstalada no Cairo e os países árabes normalizaron as relacións con Exipto.

Actualmente ambos os países teñen normalizadas as súas relacións diplomáticas, establecéronse embaixadas e consulados e regularmente teñen lugar encontros entre altos funcionarios israelís e exipcios.

Contexto |

Tras a creación do Estado de Israel en 1948, prevalecía entre Israel e Exipto un estado de guerra. Israel e Exipto enfrontáronse na Guerra de Independencia de Israel, a Guerra do Sinaí, a Guerra do Seis Días, a Guerra de Desgaste e a Guerra de Yom Kippur. O 11 de novembro de 1973 un acordo de cesamento do fogo foi asinado. O 21 de decembro de 1973 foron iniciadas as tentativas de paz na Conferencia de paz de Xenebra e seguidas polo Acordo de Separación de Forzas entre Israel e Exipto, asinado o 18 de xaneiro de 1974.

Acordo Provisional |

En setembro de 1975, durante o primeiro goberno de Isaac Rabin, foi asinado o Acordo provisional entre Israel e Exipto, onde ambos os estados comprometéronse a non realizar ningunha ameaza de apelar ao uso da forza, declarando que o conflito entre eles non se resolverá pola forza, senón por medios pacíficos. Israel comprometeuse a evacuar os campos petrolíferos de Abu Rodas. Na votación da Knesset, 70 membros do apoiaron este acordo e 43 opuxéronse.

Visita de el-Sadat a Israel |

O 9 de novembro de 1977 Anwar el-Sadat pronunciou un longo discurso fronte aos membros do Consello do Pobo de Exipto, anunciando a vontade do presidente exipcio de chegar á Knesset, en Xerusalén, para discutir a paz con Israel. A declaración do mandatario exipcio provocou iradas reaccións no mundo árabe - especialmente nos países máis radicais como Siria, Libia, Iraq e Alxeria, comandando unha fronte do rexeitamento - así como expresións de resistencia dentro do seu propio gabinete, ao renunciar o seu ministro de asuntos exteriores. Dous días despois o Primeiro Ministro Menajem Beguin convidou formalmente a el-Sadat para visitar Xerusalén.

As conversacións secretas con Exipto foron levadas a cabo polo Primeiro Ministro Menajem Beguin, o Mossad e o Ministro de Relacións Exteriores, Moshe Dayan; Shlomo Gazit (que foi o responsable de avaliar as intencións de el-Sadat e diagnosticar o significado das súas accións); o Xefe do Estado Maior, Motta Gur, e o Ministro de Defensa, Ezer Weizman.

Durante o tempo que levou a visita, Israel levou a cabo a operación denominada "Portal de seguridade", onde decenas de miles de policías e militares velaron pola seguridade do mandatario.

O 19 de novembro de 1977, ao nove da tarde, el-Sadat arribou a Israel, converténdose no primeiro líder árabe en visitar o Estado de Israel. Sadat foi recibido nunha cerimonia oficial, aínda que ambos os países continuaban formalmente en guerra.

O 20 de novembro de 1977, o presidente el-Sadat dirixiuse ao plenario da Kneset.

Durante a súa estadía de tres días, Anwar el-Sadat visitou Yad Vashem, asistiu ás reunións dos partidos políticos na Kneset, rezou na mesquita de Al-Aqsa e reuniuse varias veces con Menajem Beguin.

Acordos de Camp David |

Despois da visita d el-Sadat a Israel comezaron as conversacións directas de paz entre o Estado de Israel e Exipto. As conversacións de paz tiveron éxito e asináronse os acordos o 17 de setembro de 1978 en Camp David, o Marco para a Paz en Oriente Medio e o Marco para un tratado de paz entre Exipto e Israel. A Kneset aprobou os Acordos de Camp David o 27 de setembro de 1978, cun resultado de 84 votos a favor, 13 en contra e 17 abstencións.

Acordo de Paz |

División da península do Sinaí en zonas segundo o tratado de paz.

O acordo enmárcase na finalización das hostilidades entre Israel e Exipto, e determinou a fronteira permanente entre os dous países, estipulou a desmilitarización da zona fronteiriza e a redución das forzas militares no Sinaí, e o establecemento de relacións normais de dereito internacional consuetudinario. O acordo tamén ordenou o establecemento dunha forza militar multinacional para supervisar a aplicación do acordo no Sinaí.

A Knesset aprobou o acordo o 22 de marzo de 1979 cun resultado de 95 votos a favor e 18 en contra.

A cerimonia da firma do tratado de paz entre Israel e Exipto tivo lugar o 26 de marzo de 1979 no céspede norte da Casa Branca, á que asistiron mil cincocentos invitados e os dignatarios Jimmy Carter, presidente dos Estados Unidos, o presidente exipcio Anwar el-Sadat e Menajem Beguin, primeiro ministro de Israel. A cerimonia comezou cos himnos do tres países e tivo unha duración dun corenta e cinco minutos.

Cumprimento do tratado |

O 18 de maio de 1981 o presidente do Consello de Seguridade das Nacións Unidas informou que as Nacións Unidas non estarían en condicións de proporcionar unha forza de observación debido á ameaza de veto da moción por parte da URSS. Como resultado, o Consello de Seguridade das Nacións Unidas atopouse nun canellón sen saída. Por mor da situación, Exipto, Israel e Estados Unidos abriron negociacións para crear unha organización para a manutención da paz, independentemente da ONU. O 3 de agosto de 1981, foi asinado o Protocolo para o Tratado de Paz, establecendo a Multinational Force & Observers (MFO), para monitorear ás partes en canto ao cumprimento dos termos do tratado.^[1]

Violación do tratado |

En agosto de 2012, no medio dun momento de incerteza sobre o futuro do tratado de paz, o exército exipcio entrou con tanques na zona desmilitarizada sen a aprobación israelí, en clara violación dos termos do tratado de paz.^[2][3] Exipto tamén despregou mísiles antiaéreos na fronteira israelí, unha medida que claramente apunta a Israel, xa que as bandas de [ beduínos] no Sinaí non teñen avións. Na década de 1970 este foi o primeiro paso que Exipto realizou no período previo á agresión militar da Guerra de Yom Kipur.^[4] O ministro de Defensa exipcio, afirmou nunha conversación telefónica co seu homólogo israelí, Ehud Barak, o compromiso de Exipto de manter o Tratado de Paz de Camp David con Israel, segundo a axencia árabe de noticias Al-Hayat.^[5]

Consecuencias |

Este tratado foi recibido con gran controversia, provocando que varios países árabes rompesen as súas relacións diplomáticas con Exipto. As nacións árabes e especialmente os palestinos, condenárono e considerouno como unha puñalada por detrás. o líder da OLP, Yasser Arafat dixo: "Que asinen o que lles plazca. A falsa paz non durará."^[6] Doutra banda, o tratado levou tanto ao presidente exipcio Anwar el-Sadat como ao primeiro ministro israelí Menachem Begin, para compartir o Premio Nobel da Paz en 1978, por lograr a paz entre as dúas nacións. Con todo, Anwar el-Sadat fíxose impopular tanto en círculos árabes como no seu propio país.

O 6 de outubro de 1981, Anwar el-Sadat foi asasinado durante un desfile militar por membros da Xihad Islámica exipcia e militares radicais, contrarios, entre outras cousas, ao establecemento da paz con Israel.

Notas |

Véxase tamén |

Outros artigos |

• Anwar el-Sadat


• Menachem Begin


• Acordos de Camp David


• Israel


• Exipto

Ligazóns externas |

• 
  Texto do Tratado, no sitio do Ministerio de Asuntos Exteriores Exipcio (en inglés)
  


• 
  Texto do Tratado, no sitio do Ministerio de Asuntos Exteriores Israelí (en inglés)
  

Conflito árabe-israelí

Participantes	Persoeiros	Conflitos	Diplomacia / Propostas de paz
Primarios: Estados e autoridades: Exipto Iraq Israel Xordania Líbano Palestina/ Estado de Palestina Arabia Saudita Siria Iemen Organizacións: Liga Árabe Partido Baaz Al-Fatah Hamás Consello Lexislativo Hesbulá FPLP PIJ OLP Antigos participantes: Exército da Guerra Santa Man Negra Haganah Irgun Lehi Exército do Líbano do Sur Mandato de Palestina Outros: Estados: Canadá Francia Alemaña Irán Noruega Rusia Reino Unido Estados Unidos Organizacións: Unión Europea ONU Antigas organizacións: Unión Soviética República Árabe Unida	Lester B. Pearson Hosni Mubarak Gamal Abdel Nasser Anwar Sadat Joschka Fischer Mahmoud Ahmadinejad Ali Khamenei Mohammad Khatami Ruhollah Khomeini Faisal I de Iraq Saddam Hussein Ehud Barak Menachem Begin David Ben-Gurion Moshe Dayan Levi Eshkol Golda Meir Benjamin Netanyahu Ehud Olmert Shimon Peres Yitzhak Rabin Ariel Sharon Chaim Weizmann Abdullah II de Xordania Hussein I de Xordania Hassan Nasrallah Fouad Siniora Mona Juul Johan Jørgen Holst Terje Rød-Larsen Mahmoud Abbas Yasser Arafat Salam Fayyad Marwan Barghouti Ismail Haniya Amin al-Husayni Khaled Mashal Ahmed Yassin Folke Bernadotte Hafez al-Assad Bashar al-Assad Idi Amin Arthur Balfour Ernest Bevin Madeleine Albright Ralph Bunche George W. Bush Jimmy Carter Bill Clinton Henry Kissinger Dennis Ross Cyrus R. Vance	1920 Revoltas de Palestina 1921 Revoltas de Iafa 1929 Revoltas de Palestina 1936–1939 Gran Revolta Árabe 1947 Revoltas de Xerusalén 1948 Guerra árabe-israelí 1953 Operación Shoshana 1956 Guerra de Suez 1967 Guerra dos Seis Días 1968–1970 War of Attrition 1972 Masacre dos Xogos Olímpicos de Múnic 1972 Operación Cólera de Deus 1973 Operation Spring of Youth 1973 Guerra do Yom Kippur 1975–1990 Guerra civil libanesa 1976 Operación Entebbe 1978 Operación Lintani 1979 Revolución iraniana 1981 Operación Ópera 1982 Guerra do Líbano 1982–2000 Conflito do Líbano do Sur 1985 Operación Perna de Madeira 1987–1990 Primeira Intifada 1991 Guerra do Golfo 1993 Operación Contabilidade 1996 Operación Uvas da Ira 2000–2005 Intifada de Al-Aqsa 2002 Operación Defensive Shield 2004 Operación Arco da Vella 2004 Operación Días de Penitencia 2006 Conflito de Gaza e Israel 2006 Conflito do Líbano e Israel 2007 Batalla de Gaza 2008-2009 Operación chumbo fundido 2014 Operación Marxe Protectora	Carta de Cambon Declaración de Balfour de 1917 Acordo Faiçal-Weizmann de 1919 Conferencia de San Remo de 1920 Libro Branco de Churchill de 1922 Libro Branco de 1939 Plan da ONU para a partición de Palestina de 1947 Declaración de independencia de Israel Resolución 194 da Asemblea Xeral da ONU de 1948 Acordos de armisticio de 1949 Carta Nacional Palestina de 1964 Resolución de Khartoum de 1967 Resolución 242 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 338 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 339 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 350 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 425 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos de Camp David de 1978 Resolución 446 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Tratado de Paz exipcio-israelí de 1979 Resolución 452 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 478 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 497 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos israelo-libaneses do 17 de maio de 1983 Conferencia de Madrid de 1991 Acordos de Oslo de 1993 Tratado de Paz xordano-israelí de 1994 Acordos de Wye River de 1998 Cume de Camp David de 2000 Cume de Taba de 2001 Iniciativa árabe de paz de 2002 Plan para a Paz de 2002 Resolución 1559 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 1583 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Cume de Sharm el-Sheikh Summit de 2005 Plan de retirada unilateral israelí Documento dos prisioneiros palestinos de 2006 Resolución 1701 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 67/19 da Asemblea Xeral das Nacións Unidas