Amin al-Husseini
Nacemento	1 de xaneiro de 1895
	Xerusalén
Falecemento	4 de xullo de 1974
	Beirut
Nacionalidade	Mandato británico de Palestina e Imperio Otomán
Relixión	Sunnismo
Alma máter	Universidade de al-Azhar
Ocupación	político e mufti
Pai	Mohammed Tahir al-Husayni
[ editar datos en Wikidata ]
v c e

Muhammad Amin al-Husseini (en árabe, أمين الحسيني), nado en Xerusalén, ca. 1895 e finado en Beirut o 4 de xullo de 1974, foi un líder nacionalista árabe-palestino e un líder relixioso musulmán na súa calidade de gran muftí de Xerusalén. Antisemita acérrimo, encabezou numerosos pogromos contra os xudeus durante o Mandato Británico de Palestina, ademais de converterse no principal aliado islámico do Terceiro Reich durante a Segunda Guerra Mundial.^[1]

Traxectoria |

Carreira en Palestina |

Naceu en 1895 en Xerusalén, aínda que hai fontes que sitúan a data do seu nacemento en 1893. Foi membro dunha das familias musulmás máis prominentes da Cidade Santa. En 1913 foi en peregrinación a A Meca, de aí o seu tratamento honorífico de Hajj. Serviu no Exército otomán durante a Primeira Guerra Mundial como soldado e como imán encargado das necesidades espirituais das tropas; alí loitou contra as forzas británicas, pero foi capturado por estas tralo colapso da resistencia turca na primavera de 1918.

En 1921 Palestina converteuse nun mandato británico, e o Alto Comisario indultouno e nomeouno «Gran Mufti de Xerusalén».^[2] En 1922 foi elixido presidente do Consello Supremo Musulmán, cargo onde despregou grande influencia sobre os musulmáns residentes en Palestina. Aínda que se viu obrigado a aceptar o dominio do Reino Unido, pronto mostrou alarma polos proxectos do sionismo, que alentaban unha masiva inmigración xudía á rexión.

En vista de que as autoridades británicas negábanse a prohibir a entrada dos xudeus, al-Husseini foi un dos líderes das "revoltas árabes" de 1929 e de 1936, que deron lugar a senllas masacres contra os xudeus,^[3] entre as que destaca a Matanza de Hebrón. Desempeñou un papel destacado na formación das primeiras guerrillas árabes que atacaban aos xudeus e aos británicos para opoñerse ao establecemento dun Estado xudeu no Mandato británico de Palestina. As súas actividades dirixíronse tamén a desafiar a autoridade británica en Palestina, polo cal pronto tivo que exiliarse en Alemaña, esperando achar alí un réxime aliado grazas ao seu antisemitismo.^[1]

Colaboración co Terceiro Reich |

Amin al-Husseini e Adolf Hitler entrevistándose en Berlín, foto de novembro de 1941.

Ao estalar a Segunda Guerra Mundial al-Husseini xa estaba establecido en Berlín e aliouse co Terceiro Reich, pero o seu apoio resultou de pouca axuda nos inicios da contenda. Porén, en 1941 as campañas da Italia fascista contra os británicos en Exipto estimularon a al-Husseini a asumir funcións máis activas; nese mesmo ano, tralo éxito da invasión de Iugoslavia polas forzas do Eixe, al-Husseini promoveu o recrutamento de musulmáns bosníacos e albaneses para as Waffen-SS, axudando a formar a 13ª División de Montaña SS Handschar.^[4] Esta división volveuse soada polas masacres particularmente atroces cometidas contra os partisanos iugoslavos.
En novembro de 1941, logrou entrevistarse con Adolf Hitler,^[5] e, de acordo co profesor Bernard Lewis, alí tratou de convencelo para que ampliase o exterminio de xudeus aos territorios que a Francia de Vichy e a Italia fascista controlaban aínda no norte de África, e tamén propuxo que a Luftwaffe bombardeara Tel Aviv,^[6] cidade habitada case na súa totalidade por xudeus. Con todo, no acta da reunión consta unicamente o rogo a Hitler de que proclamase o apoio alemán ao movemento independentista árabe de Palestina, así como a cortés negativa do Führer.^[7]

Permaneceu como invitado do Terceiro Reich, continuando a súa colaboración co nazismo ata pouco antes da capitulación alemá.^[1] Tratou de escapar a Suíza, pero foi rexeitado na fronteira e viuse forzado a entrar en Francia, onde permaneceu un ano baixo arresto domiciliario. Al-Husseini foi considerado por certa historiografía xudía, polo menos desde o punto de vista ideolóxico, como un dos "arquitectos do Holocausto". Segundo a escritora Pamela Geller, durante a súa estancia en Europa al-Husseini influíu para que o réxime nazi procedese ao xenocidio de xudeus na maior cantidade posible, e inclusive chegou a solicitar aos xerarcas nazis que fosen asasinados os 400.000 xudeus que os alemáns pensaban deportar a Palestina.^[8]

Posguerra e últimos anos |

Amin al-Husseini pasando revista a tropas bosníacas das SS.

Al-Husseini burlou a vixilancia francesa en 1946 e chegou a O Cairo, onde pediu asilo político e asumiu o mando do recentemente creado Alto Comité Árabe. O movemento sionista solicitou ao Reino Unido (naqueles anos Exipto era protectorado británico) a súa extradición para xulgalo como criminal de guerra. Con todo, os aliados non compraceron o rogo, xa que al-Husseini gozaba de gran prestixio no mundo árabe. Iugoslavia, que padecera as súas matanzas, tamén o intentou, pero a Liga Árabe e o Goberno exipcio denegaron unha vez máis a solicitude de extradición.

Xa en Exipto, al-Husseini loitou para que os países árabes lanzasen ataques masivos contra o recentemente creado Estado de Israel en 1948, e opúxose tenazmente a todo armisticio ou negociación. A súa popularidade, porén, impediulle asumir posicións gobernativas en tanto os líderes políticos árabes negásense a permitirlle maiores ambicións. Al-Husseini tratou en balde de gañar influencia sobre as monarquías de Exipto e Xordania, recibindo pola contra rexeitamentos aos seus esforzos de dirixir un movemento político significativo, mentres que ningún goberno árabe aceptábao como líder político propio, deixándolle apenas a xefatura da debilitada diáspora palestina. O Goberno de Toda Palestina (establecido pola Liga Árabe, con dominio unicamente sobre a Franxa de Gaza), do cal formaba parte, foi perdendo paulatinamente importancia ata que foi disolto por Gamal Abdel Nasser en 1959. Tras iso, al-Husseini puxo fin á súa carreira política e trasladouse ao Líbano, onde viviu ata a súa morte.

Morreu en Beirut en 1974. Non puido ser enterrado en Xerusalén, como era o seu desexo, debido á negativa do Goberno israelí, que gobernaba toda a cidade tralo seu triunfo na Guerra dos Seis Días de 1967.

Notas |

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Amin al-Husseini

Bibliografía |

• 
  Culla, Joan B. (2005). La tierra más disputada: el sionismo, Israel y el conflicto de Palestina (en castelán). Alianza Editorial S.A. ISBN 84-206-4728-4. 
  


• 
  Elpeleg, Zvi (1993). Shmuel Himelstein, ed. The Grand Mufti: Haj Amin Al-Hussaini, Founder of the Palestinian National Movement (en inglés). Trad. David Harvey. 1993. ISBN 978-0-7146-4100-3. 
  


• 
  Lewis, Bernard (1995). The Middle East: A Brief History of the Last 2,000 Years (en inglés). Simon and Schuster. ISBN 978-0-684-83280-7. 
  


• 
  Mousavizadeh, Nader (1996). The Black Book of Bosnia :the consequences of appeasement (en inglés). Basic Books. ISBN 978-0-465-09835-4. 
  

Conflito árabe-israelí

Participantes	Persoeiros	Conflitos	Diplomacia / Propostas de paz
Primarios: Estados e autoridades: Exipto Iraq Israel Xordania Líbano Palestina/ Estado de Palestina Arabia Saudita Siria Iemen Organizacións: Liga Árabe Partido Baaz Al-Fatah Hamás Consello Lexislativo Hesbulá FPLP PIJ OLP Antigos participantes: Exército da Guerra Santa Man Negra Haganah Irgun Lehi Exército do Líbano do Sur Mandato de Palestina Outros: Estados: Canadá Francia Alemaña Irán Noruega Rusia Reino Unido Estados Unidos Organizacións: Unión Europea ONU Antigas organizacións: Unión Soviética República Árabe Unida	Lester B. Pearson Hosni Mubarak Gamal Abdel Nasser Anwar Sadat Joschka Fischer Mahmoud Ahmadinejad Ali Khamenei Mohammad Khatami Ruhollah Khomeini Faisal I de Iraq Saddam Hussein Ehud Barak Menachem Begin David Ben-Gurion Moshe Dayan Levi Eshkol Golda Meir Benjamin Netanyahu Ehud Olmert Shimon Peres Yitzhak Rabin Ariel Sharon Chaim Weizmann Abdullah II de Xordania Hussein I de Xordania Hassan Nasrallah Fouad Siniora Mona Juul Johan Jørgen Holst Terje Rød-Larsen Mahmoud Abbas Yasser Arafat Salam Fayyad Marwan Barghouti Ismail Haniya Amin al-Husayni Khaled Mashal Ahmed Yassin Folke Bernadotte Hafez al-Assad Bashar al-Assad Idi Amin Arthur Balfour Ernest Bevin Madeleine Albright Ralph Bunche George W. Bush Jimmy Carter Bill Clinton Henry Kissinger Dennis Ross Cyrus R. Vance	1920 Revoltas de Palestina 1921 Revoltas de Iafa 1929 Revoltas de Palestina 1936–1939 Gran Revolta Árabe 1947 Revoltas de Xerusalén 1948 Guerra árabe-israelí 1953 Operación Shoshana 1956 Guerra de Suez 1967 Guerra dos Seis Días 1968–1970 War of Attrition 1972 Masacre dos Xogos Olímpicos de Múnic 1972 Operación Cólera de Deus 1973 Operation Spring of Youth 1973 Guerra do Yom Kippur 1975–1990 Guerra civil libanesa 1976 Operación Entebbe 1978 Operación Lintani 1979 Revolución iraniana 1981 Operación Ópera 1982 Guerra do Líbano 1982–2000 Conflito do Líbano do Sur 1985 Operación Perna de Madeira 1987–1990 Primeira Intifada 1991 Guerra do Golfo 1993 Operación Contabilidade 1996 Operación Uvas da Ira 2000–2005 Intifada de Al-Aqsa 2002 Operación Defensive Shield 2004 Operación Arco da Vella 2004 Operación Días de Penitencia 2006 Conflito de Gaza e Israel 2006 Conflito do Líbano e Israel 2007 Batalla de Gaza 2008-2009 Operación chumbo fundido 2014 Operación Marxe Protectora	Carta de Cambon Declaración de Balfour de 1917 Acordo Faiçal-Weizmann de 1919 Conferencia de San Remo de 1920 Libro Branco de Churchill de 1922 Libro Branco de 1939 Plan da ONU para a partición de Palestina de 1947 Declaración de independencia de Israel Resolución 194 da Asemblea Xeral da ONU de 1948 Acordos de armisticio de 1949 Carta Nacional Palestina de 1964 Resolución de Khartoum de 1967 Resolución 242 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 338 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 339 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 350 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 425 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos de Camp David de 1978 Resolución 446 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Tratado de Paz exipcio-israelí de 1979 Resolución 452 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 478 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 497 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos israelo-libaneses do 17 de maio de 1983 Conferencia de Madrid de 1991 Acordos de Oslo de 1993 Tratado de Paz xordano-israelí de 1994 Acordos de Wye River de 1998 Cume de Camp David de 2000 Cume de Taba de 2001 Iniciativa árabe de paz de 2002 Plan para a Paz de 2002 Resolución 1559 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 1583 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Cume de Sharm el-Sheikh Summit de 2005 Plan de retirada unilateral israelí Documento dos prisioneiros palestinos de 2006 Resolución 1701 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 67/19 da Asemblea Xeral das Nacións Unidas