EuroLeague
Fundación	1957 (2000 co formato actual)
Rexión	Europa (FIBA Europa)
Equipos	24 (fase de grupos) 30 (ronda preliminar)
Actual campión	Real Madrid (10º título)
Máis laureado	Real Madrid (10 títulos)
Televisión	Euroleague TV (52 canles)
Lema	I Feel Devotion
Sitio web	www.euroleague.net
Euroliga 2018-19

A EuroLeague, tamén comunmente coñecida como Euroliga, é a actual máxima competición de clubs de baloncesto de Europa e está organizada pola Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB) dende o seu nacemento na tempada 2000-2001, substituíndo á extinta Copa de Europa de Baloncesto. Naquel entón, as asociacións de clubs españois, italianos e gregos impulsaron unha ruptura coa Federación Internacional de Baloncesto (FIBA), organizadora da histórica Copa de Europa, para crear unha nova competición no marco da ULEB (que a xestiona mediante a empresa Euroleague S.L.) e, así, tentar obter maiores ingresos económicos.

En novembro de 2004^[1][2] comezou unha nova etapa para a Euroliga pois a ULEB e a FIBA resolveron as súas disputas. Un dos acordos alcanzados foi o recoñecemento da Euroliga como máximo torneo europeo de clubs por parte de FIBA Europa. A competición é retransmitida por televisión en 197 países e mesmo pode ser vista por 200 millóns de espectadores chineses cada semana, así como nos Estados Unidos, en NBATV.

Historia |

Copa de Europa |

Previa dun partido da Euroliga en 2010, 53 anos despois da súa primeira edición.

A Copa de Europa de baloncesto foi creada pola Federación Internacional de Baloncesto (FIBA) na tempada 1957−58 a imaxe e semellanza da de fútbol.^[3] Orixinariamente, enfrontaba aos campións de Liga de cada un dos países europeos inscritos na FIBA. O sistema tradicional desta competición consistía na disputa dunhas eliminatorias, decididas por sorteo, entre dous equipos que se enfrontaban a dobre partido (ida e volta). Até 1965, a final tamén se disputaba a dobre partido (coa excepción da edición de 1962, cuxa final se celebrou en Xenebra, e coa peculiaridade de que en 1963 houbo un terceiro partido de desempate), e dende 1966 facíase a partido único, coa particularidade de que en 1966 (Boloña e Milán) e 1967 (Madrid) o formato para decidir o campión foi o de final entre catro ou final four, fórmula recuperada 21 anos despois.^[4]

O éxito da Copa de Europa propiciou que a FIBA concibise dúas competicións interclubs máis. En 1967 creou a Recopa de Europa (disputada por última vez coa denominación de Copa Saporta), para que se enfrontasen os campións de Copa de cada un dos países federados. E en 1972 creou a Copa Korać, na que participaban os equipos mellor clasificados de cada país que non puideran acceder aos torneos concibidos para os campións de Liga e Copa.

Comezos |

O xornal deportivo francés "L'Equipe" foi o primeiro en concibir a idea de competicións deportivas europeas de clubs, primeiro e sobre todo no caso do fútbol. O baloncesto pronto se adheriu á idea, sendo esta proposta discutida pola FIBA durante o Eurobasket de 1957 en Bulgaria. Así, o Secretario Xeral da FIBA, William Jones, creou unha Comisión integrada por Borislav Stanković (Iugoslavia), Raimundo Saporta (España), Robert Busnel (Francia), Miloslav Kriz (Checoslovaquia) e Nikolai Semashko (Unión Soviética) para chegar a un acordo ao respecto.

Así, a Comisión convidou ás federacións nacionais de Europa a enviar aos seus campións nacionais para un enfrontamento entre eles, "L'Equipe" doou o trofeo, e finalmente en 1958 tivo lugar a primeira Copa de Europa de Clubs. Os clubs de Europa do Leste (por non dicir do antigo bloque soviético) dominaron os primeiros anos, xa que non só gañaron as primeiras seis edicións da competición (tres veces o ASK Riga, dúas veces ao CSKA Moscova e unha vez o Dinamo Tbilisi), senón que tamén conseguiron chegar á final en catro ocasiones no primeiros seis anos (dúas veces Academic Sofia e unha vez Dinamo Tbilisi e ASK Riga).

Anos 60: O auxe do Real Madrid e do CSKA Moscova |

En 1961 as cousas comezaron a cambiar. O principal club de baloncesto de Europa occidental, o Real Madrid (España), comezou a mostrar signos da ambición, chegando ese mesmo ano ás semifinais onde perderon fronte o ASK Riga. Os dous anos seguintes, os campións españois atoparon o seu camiño á final, mais perdeu en ámbalas ocasións fronte ao Tbilisi e o CSKA respectivamente. Finalmente, o Real Madrid gañou a primeira do seu oito coroas europeas en 1964, vencendo aos checos do Spartak Brno. Con todo, esa tempada, o campión soviético non participou debido a que o equipo nacional (composto nun 90% por xogadores do CSKA) estaba a prepararse para os Xogos Olímpicos de Toquio 1964. De tódolos xeitos, esa tempada supuxo un xiro importante para o baloncesto europeo, xa que marcou o inicio da dominación dos "ricos" clubs de Europa Occidental.

Despois, até 1969, Real Madrid e Olimpia Milano, entón chamado "Simmenthal", compartiron o título do mellor equipo europeo. O Madrid contaba con xogadores como Clifford Luyk, primeiro xogador americano nacionalizado cun papel tan importante, Emiliano Rodríguez, Miles Aiken, Bob Burgess e máis tarde Wayne Brabender. Mentres tanto, o Milán, en 1966, foi dirixido por un mozo e intelixente aleiro americano, Bill Bradley, que máis tarde se convertería en campión da National Basketball Association (NBA) en 1970 e 1973 cos New York Knicks.

Tempo despois, Bradley tamén se convertería en candidato á presidencia dos Estados Unidos. En 1969, o CSKA de Moscova, inspirado polo talento Sergei Belov, logrou vencer ao Real Madrid en Barcelona. O mozo Belov conseguiu 19 puntos esa noite, mais o seu compañeiro de equipo, o alto pivote Vladimir Andreev (2,15 m) conseguiu 37.

Anos 70: A dinastía do Pallacanestro Varese |

Dražen Petrović.

Despois das dinastías da Unión Soviética e do Real Madrid, os 70 foron, sen dúbida, a década do Pallacanestro Varese (Italia). O campión italiano, atopou a maneira, ano tras ano, para chegar á final da competición, de feito, o Varese chegou a dez finais durante os anos 70, gañando cinco delas. O Real Madrid, CSKA, o entusiasta Bosna Saraievo e o puxante Maccabi Tel-Aviv foron os outros campións da década.

Nese momento, o Varese foi levado polo lendario pivote Dino Meneghin, rodeado de xogadores como Bob Morse, Manuel Raga, Ottorino Flaborea, Fultz John ou Iván Bisson. En 1971, o CSKA gañou o seu último título Europeo até o 2006, superando a Varese, grazas a 24 puntos de Sergei Belov. En 1977, os israelís de Maccabi Tel-Aviv, gañou a primeira das súas cinco coroas europeas. E por fin, en 1979, a escola iugoslava de baloncesto comezou a cegar a Europa, o Bosna Saraxevo, dirixido por un novo adestrador de vinte e oito anos chamado Bogdan Tanjevic, venceu ao Varese, ofrecendo a primeira coroa europea a Iugoslavia.

Anos 80: Dominio iugoslavo e italiano |

Dominique Wilkins, estrela do Panathinaikos en 1996.

O que puido ser a década do Maccabi (seis finais, pero só unha vitoria), co tempo converteuse nun triunfo para o baloncesto italiano (sete finais e cinco vitorias). Italia logrou xerar tres campións europeos diferentes (Pallacanestro Cantù, Virtus Roma e Olimpia Milano) en só sete anos. En 1982 e 1983, o Cantú, tradicional subcampión da liga italiana, conseguiu os seus dous campionatos, chegando despois a vitoria do Banco di Roma. Entón comezou o reinado do Cibona Zagreb e do marabilloso Dražen Petrović, estando este dez anos marcados polo xurdir definitivo do elegante baloncesto iugoslavo. En primeiro lugar, o Cibona, gañou dúas veces seguidas (1985 e 1986) e a continuación, a Jugoplastika, gañou tres títulos consecutivos (1989, 1990 e 1991).

O xurdir grego |

Os anos 90 viron dúas das finais máis emocionantes e polémicas da historia da competición, que en 1996 se converteu na "Euroliga". En 1992, o KK Partizan de Saša Đorđević e Predrag Danilović levou aos de Belgrado ao título, o cuarto consecutivo para un club iugoslavo. Danilovic foi o MVP Final Four, pero foi Djordjevic quen no último segundo do encontro unha canastra de tres puntos que deu a vitoria ao Partizan por 71-70 contra o equipo catalán do Joventut Badalona.^[5] O ano seguinte levou o título o Limoges de Francia, que sorprenderon ao Benneton Treviso de Toni Kukoč na final.

En 1994, o Joventut tomou vinganza polo sucedido dous anos atrás, e na final fronte o Olympiacos grego, o aleiro dos de Badalona, Corny Thompson conseguía unha tripla (a súa quinta en toda a competición) que os poñía con dous puntos de vantaxe a 19 segundos do final. Os gregos tiveron a ocasión de empatar con dous tiros libres, mais a estrela iugoslava Zarko Paspalj so conseguiu anotar un, dando a vitoria ao Joventut. Ao ano seguinte, o Real Madrid da man de Arvydas Sabonis conseguiu a vitoria sobre o Olympiacos na final.

A de 1996 resultou ser unha das finais máis controvertidos de calquera competición de clubs europea. Este encontro enfrontaba ao Panathinaikos e ao FC Barcelona. No último segundo do partido, nunha canastra que decidía o encontro, Stojan Vrankovic facía un tapón ilegal José Montero que privaba aos cataláns do título.^[6] O Olympiacos continuou a supremacía grega sobre a Euroliga en 1997 tras perder na final en 1994 e 1995.

2000: Escisión |

No ano 2000, un importante sismo sacudiu os cimentos do baloncesto europeo. Os grandes clubs profesionais do continente, liderados polos españois, os italianos e os gregos, agrupados na Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB), escindíronse da Federación Internacional de Baloncesto (FIBA) co propósito de organizar unha nova Euroliga con criterios máis modernos de xestión. Estes clubs querían recibir maiores ingresos procedentes dos dereitos de transmisión por televisión e de merchandise dos que lles ofrecía a FIBA. Ante a falta de acordo entre a FIBA e a ULEB, desapareceu a histórica Copa de Europa e na tempada 2000-2001 naceron dúas competicións paralelas que loitaron por recoller a testemuña: a oficialista e sucesora "Suproliga" e a escindida e nova "Euroliga".

Os clubs inscribíronse nunha e outra competición segundo os seus intereses. A maior parte de españois, italianos, gregos (excepto o Panathinaikos BC) e franceses tomaron parte pola Euroliga, mentres que a maioría de rusos, israelís e do leste de Europa optaron pola Suproliga. Na tempada 2001-2002 os equipos pertencentes á "Suproliga" entraron a formar parte da "Euroliga", quedando unha única competición.

2006: Harmonización |

Os cinco anos de ruptura no baloncesto europeo foron prexudiciais tanto para a Federación Internacional de Baloncesto (FIBA), a Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB) e os clubs que tomaron parte nas súas competicións. Por iso, en novembro de 2004, os máximos dirixentes da ULEB e FIBA Europa acordaron finalmente a compatibilización dos seus respectivos torneos de face á seguinte tempada.

Deste xeito, FIBA Europa comprometeuse a administrar e impulsar todas as competicións de clubs europeas (chamando á súa "Liga Europea" como "Eurocopa") á vez que recoñecía oficialmente á ULEB como ente organizador da "Euroliga" e a "Copa da ULEB". Ademais, o máximo organismo federativo europeo limitou a 48 o número de participantes nos torneos da ULEB e pasou a xestionar en exclusiva as normativas de elixibilidade dos xogadores, os traspasos e contrólelos antidopaxe. A ULEB reservouse a opción de subscribir contratos para que algúns clubs participen nas súas competicións durante un número determinado de tempadas independentemente dos resultados deportivos que tivesen. O acordo tamén previu o compromiso de harmonización do calendario internacional para que os partidos oficiais das seleccións nacionais non prexudiquen os intereses dos membros da ULEB.

Dende 2001 até 2011 a Euroliga foi gañada tan só por tres equipos distintos. Entre eles destaca o Panathinaikos que acadou o título até en tres ocasións (2001, 2007, 2009 e 2011), siguenelle o Maccabi Tel Aviv campión en dúas ocasións (2004 e 2005) e finalista en tres (2006, 2008 e 2011) e o FC Barcelona que en 2003 e 2010 conseguiu os seus únicos títulos até o momento.

Formato |

A partir da tempada 2009-10, a primeira fase da Euroliga serán as "Roldas Clasificatorias" (en inglés: Qualifying Rounds), que implicarán a oito clubs nunha fase eliminatoria con enfrontamentos de ida e volta. Os catro superviventes da primeira rolda de clasificación aparellaranse entre si para a segunda rolda de clasificación, continuando os dous gañadores na Euroliga. Tódolos clubs que perdan nestas eliminatorias participarán na competición de segundo nivel da ULEB, a Eurocup.

A seguinte fase é a "Fase regular" (en inglés: Regular Season) na que participan 24 equipos. Dende 2009, os participantes inclúen a vinte e dous clubs inscritos automaticamente na "fase regular" ademais dos dous gañadores das "Roldas Clasificatorias". Cada equipo xoga dous partidos (ida e volta) contra os demais equipos do seu grupo. Ao final da "fase regular", os equipos redúcense de 24 a 16. Antes de 2008-09, os equipos estaban divididos en tres grupos de oito equipos cada un, clasificándose os cinco primeiros máis o mellor sexto clasificado de tódolos grupos. Agora, a tempada regular consta de catro grupos con seis equipos cada un, avanzando os catro primeiros de cada grupo.

A segunda fase, coñecida como "Top 16", consiste en catro grupos de catro equipos. Do mesmo xeito que na tempada regular, cada grupo de "Top 16" os equipos enfróntanse a partidos de ida e volta. A terceira fase, a "Rolda de cuartos de final" (en inglés: Quarterfinal round) vense xogando dende 2004. Antes, só os gañadores de cada grupo avanzaron cara a "Final Four", agora o primeiro e segundo de cada grupo enfróntanse nunha serie de playoffs ao mellor de cinco encontros (até 2007 era ao mellor de tres). A vantaxe de campo e para os equipos que acabaron en primeiro lugar nos grupos do "Top 16". Na "Final Four", que se celebra nun lugar determinado (por exemplo en 2010 en París), enfróntanse os gañadores das eliminatorias de cuartos de final a un só partido. Estes encontros celébranse en tan só tres días, xogando primeiro unhas semifinais e posteriormente a final cos gañadores e un encontro polo terceiro posto cos perdedores.

A partir da temporada 2016−17 o número de clubs redúxose a 16, os cales se enfrontan nunha sistema de todos contra todos con partidos de ida e volta. Os primeiros oito clasificados xogan posteriormente un playoff ao mellor de cinco partidos para clasificarse á Final Four.

Equipos |

Os seguintes son os equipos participantes na edición 2018−19 da Euroliga.

Maccabi FOX Tel Aviv.

Fenerbahçe Istanbul.

Equipo	Cidade	País	Pavillón	Capacidade
Anadolu Efes	Istambul	Turquía	Sinan Erdem Spor Salonu	16.000
AX Armani Exchange Olimpia	Milán	Italia	Mediolanum Forum	12.700
Budućnost VOLI Podgorica	Podgorica	Montenegro	Sportski centar Morača	6.000
CSKA Moscow	Moscova	Rusia	Megasport Arena	13.344
Darüşşafaka Tefken Istanbul	Istanbul	Turquía	Volkswagen Arena	5.240
FC Barcelona Lassa	Barcelona	España	Palau Blaugrana	7.585
FC Bayern Munich	Múnic	Alemaña	Audi Dome	6.700
Fenerbahçe Istanbul	Istambul	Turquía	Ülker Sports Arena	13.059
Herbalife Gran Canaria	As Palmas	España	Gran Canaria Arena	11.500
Khimki Moscow	Khimki	Rusia	Mytishchi Arena	7.280
KIROLBET Baskonia	Vitoria	España	Fernando Buesa Arena	15.504
Maccabi FOX Tel Aviv	Tel Aviv	Israel	Menora Mivtachim Arena	11.060
Olympiacos OPAP Athens	O Pireo	Grecia	A Paz e a Amizade	11.640
Panathinaikos Superfoods	Atenas	Grecia	OAKA Athens	18.989
Real Madrid	Madrid	España	WiZink Center	15.000
Žalgiris Kaunas	Kaunas	Lituania	Žalgirio Arena	15.552

Finais |

Para finais non xogadas a partido único, un * precede ao resultado do equipo que xogaba na casa.

Ano	Sede	Campión	Finalista	1º encontro / Final	2º encontro	3º encontro	4º encontro	5º encontro
Final a dobre partido
1957/58	Riga e Sofía	ASK Riga	Academic Sofia	*86-81	84-*71	-
1958/59	Riga e Sofía	ASK Riga	Academic Sofia	*79-58	69-*67	-
1959/60	Tbilisi e Riga	ASK Riga	Dinamo Tbilisi	61-*51	*69-62	-
1960/61	Riga e Moscova	CSKA Moscova	ASK Riga	*61-66	87-*62	-
1961/62	Xenebra	Dinamo Tbilisi	Real Madrid	90-83	-
1962/63	Madrid e Moscova	CSKA Moscova	Real Madrid	69-*86	*91-74	*99-80	-
1963/64	Brno e Madrid	Real Madrid	Spartak Brno	99-*110	*84-64	-
1964/65	Moscova e Madrid	Real Madrid	CSKA Moscova	81-*88	*76-62	-
Final Four
1965/66	Boloña	Simmenthal Milan	USK Slavia Praga	77-72	-
1966/67	Madrid	Real Madrid	Simmenthal Milan	91-83	-
Final
1967/68	Lión	Real Madrid	Spartak Brno	98-95	-
1968/69	Barcelona	CSKA Moscova	Real Madrid	103-99 (2PR)	-
1969/70	Saraxevo	Ignis Varese	CSKA Moscova	79-74	-
1970/71	Antuerpen	CSKA Moscova	Ignis Varese	67-53	-
1971/72	Tel Aviv	Ignis Varese	Jugoplastika Split	70-69	-
1972/73	Liexa	Ignis Varese	CSKA Moscova	71-66	-
1973/74	Nantes	Real Madrid	Ignis Varese	84-82	-
1974/75	Antuerpen	Ignis Varese	Real Madrid	79-66	-
1975/76	Xenebra	Mobilgirgi Varese	Real Madrid	81-74	-
1976/77	Belgrado	Maccabi Tel Aviv	Mobilgirgi Varese	78-77	-
1977/78	Múnic	Real Madrid	Mobilgirgi Varese	75-67	-
1978/79	Grenoble	Bosna Saraxevo	Emerson Varese	96-93	-
1979/80	Berlín Oeste	Real Madrid	Maccabi Tel Aviv	89-85	-
1980/81	Estrasburgo	Maccabi Tel Aviv	Synudine Bologna	80-79	-
1981/82	Colonia	Ford Cantù	Maccabi Tel Aviv	86-80	-
1982/83	Grenoble	Ford Cantù	Billy Milan	69-68	-
1983/84	Xenebra	Banco di Roma	FC Barcelona	79-73	-
1984/85	Atenas	KK Cibona	Real Madrid	87-78	-
1985/86	Budapest	KK Cibona	Žalgiris Kaunas	84-72	-
1986/87	Lausana	Tracer Milan	Maccabi Tel Aviv	71-69	-
Final Four
1987/88	Gante	Tracer Milan	Maccabi Tel Aviv	90-84	-
1988/89	Múnic	Jugoplastika Split	Maccabi Tel Aviv	75-69	-
1989/90	Zaragoza	Jugoplastika Split	FC Barcelona	72-67	-
1990/91	París	Pop 84 Split	FC Barcelona	70-65	-
1991/92	Istambul	Partizan	Joventut Badalona	71-70	-
1992/93	Atenas	CSP Limoges	Benetton Treviso	59-55	-
1993/94	Tel Aviv	Joventut Badalona	Olympiacos	59-57	-
1994/95	Zaragoza	Real Madrid	Olympiacos	73-61	-
1995/96	París	Panathinaikos	FC Barcelona	67-66	-
1996/97	Roma	Olympiacos	FC Barcelona	73-58	-
1997/98	Barcelona	Kinder Bologna	AEK Atenas	58-44	-
1998/99	Múnic	Žalgiris Kaunas	Kinder Bologna	82-74	-
1999/00	Tesalónica	Panathinaikos	Maccabi Tel Aviv	73-67	-
2000/01	París (Suproliga)	Maccabi Tel Aviv	Panathinaikos	81-67	-
	Boloña e Vitoria (Euroliga)	Kinder Bologna	Baskonia	*68-85	*94-73	80-*60	79-*96	*82-74
2001/02	Boloña	Panathinaikos	Kinder Bologna	89-83	-
2002/03	Barcelona	FC Barcelona	Benetton Treviso	76-65	-
2003/04	Tel Aviv	Maccabi Tel Aviv	Skipper Bologna	118-74	-
2004/05	Moscova	Maccabi Tel Aviv	Baskonia	90-78	-
2005/06	Praga	CSKA Moscova	Maccabi Tel Aviv	73-69	-
2006/07	Atenas	Panathinaikos	CSKA Moscova	93-91	-
2007/08	Madrid	CSKA Moscova	Maccabi Tel Aviv	91-77	-
2008/09	Berlín	Panathinaikos	CSKA Moscova	95-71	-
2009/10	París	FC Barcelona	Olympiacos	86-68	-
2010/11	Barcelona	Panathinaikos	Maccabi Tel Aviv	78-70	-
2011/12	Istambul	Olympiacos	CSKA Moscova	62-61	-
2012/13	Londres	Olympiacos	Real Madrid	100-88	-
2013/14	Milán	Maccabi Tel Aviv	Real Madrid	98-85	-
2014/15	Madrid	Real Madrid	Olympiacos	78-59	-
2015/16	Berlín	CSKA Moscova	Fenerbahçe	101–96	-
2016/17	Istambul	Fenerbahçe	Olympiacos	80–64	-
2017/18	Belgrado	Real Madrid	Fenerbahçe	85-80	-

Títulos |

Por club |

Equipo	Campión	Finalista	Anos campión	Anos finalista
Real Madrid	10	8	1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978, 1980, 1995, 2015, 2018	1962, 1963, 1969, 1975, 1976, 1985, 2013, 2014
CSKA Moscova	7	6	1961, 1963, 1969, 1971, 2006, 2008, 2016	1965, 1970, 1973, 2007, 2009, 2012
Maccabi Tel Aviv	6	9	1977, 1981, 2001, 2004, 2005, 2014	1980, 1982, 1987, 1988, 1989, 2000, 2006, 2008, 2011
Panathinaikos	6	1	1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011	2001
Pallacanestro Varese	5	5	1970, 1972, 1973, 1975, 1976	1971, 1974, 1977, 1978, 1979
Olympiacos Piraeus	3	4	1997, 2012, 2013	1994, 1995, 2010, 2015
Olimpia Milano	3	2	1966, 1987, 1988	1967, 1983
ASK Riga	3	1	1958, 1959, 1960	1961
KK Split	3	1	1989, 1990, 1991	1972
FC Barcelona	2	5	2003, 2010	1984, 1990, 1991, 1996, 1997
Virtus Bologna	2	3	1998, 2001	1981, 1999, 2002
Pallacanestro Cantù	2	–	1982, 1983	–
Cibona Zagreb	2	–	1985, 1986	–
Fenerbahçe	1	2	2017	2016, 2018
Dinamo Tbilisi	1	1	1962	1960
Joventut Badalona	1	1	1994	1992
Žalgiris Kaunas	1	1	1999	1986
Bosna Saraxevo	1	–	1979	–
Virtus Roma	1	–	1984	–
Partizan Belgrado	1	–	1992	–
CSP Limoges	1	–	1993	–
Academic Sofia	–	2	–	1958, 1959
Spartak Brno	–	2	–	1964, 1968
Benetton Treviso	–	2	–	1993, 2003
Baskonia	–	2	–	2001, 2005
Slavia Praga	–	1	–	1966
AEK Atenas	–	1	–	1998
Fortitudo Bologna	–	1	–	2004

• O Maccabi Tel Aviv venceu ao Panathinaikos na final da Suproliga da FIBA de 2000/2001 FIBA. Nesa liga non participaron tódolos campións europeos.


• O Kinder Bologna (Virtus) venceu ao TAU Cerámica (Baskonia) na final da Euroliga da ULEB de 2000/2001. Nesa liga non participaron tódolos campións europeos.

Por estado |

Estado	Títulos
España	13
Italia	13
Grecia	9
Rusia (e como parte da Unión Soviética)	7
Israel	6
Croacia (e como parte da RFS Iugoslavia)	5
Letonia (e como parte da Unión Soviética)	3
Serbia (e como parte da RFS Iugoslavia / Serbia e Montenegro)	1
Francia	1
Lituania	1
Estados desaparecidos	Títulos
Unión Soviética	8
Iugoslavia	7

Adestradores máis laureados |

Šarūnas Jasikevičius.

Željko Obradović e Ettore Messina son os adestradores que gañaron máis Euroligas con tres títulos cada un; seguido por Pini Gershon que saíu vitorioso en dúas ocasións. Levando as rendas do Maccabi Tel Aviv, o israelí Gershon logrou o título en dúas ocasións consecutivas (2004 e 2005), foi subcampión en 2006 e, ademais, en 2001 foi o último en saborear o éxito na desaparecida Copa de Europa.

O italiano Messina, que xa fora campión de Europa de Clubs en 1998, sendo o primeiro técnico gañador da máxima competición da ULEB. O Kinder Bolonia levou o título na tempada 2000-2001 ao derrotar ao Baskonia nunha eliminatoria final ao mellor de cinco partidos, que se resolveu cun resultado de 3 a 2. A segunda vitoria de Messina, que foi subcampión en 2002 e 2003, produciuse en 2006 ao mando do CSKA Moscova.

O serbio Obradović foi o último en conseguilo, sempre como adestrador do Panathinaikos e sempre contra o entón vixente campión da competición. O seu primeiro triunfo produciuse na tempada 2001-2002, contra o Kinder; na 2006-2007 e na 2008-2009 contra o CSKA. Ademais, Obradović conquistara anteriormente catro títulos da Copa de Europa ao mando do KK Partizan (1992), o 7Up Joventut (1994), o Real Madrid (1995) e Panathinaikos (2000). Tamén, foi subcampión desta Copa unha vez ao perder a final de 2001 contra o Maccabi.

Xogador máis laureado |

O lituano Šarūnas Jasikevičius é o xogador que máis Euroligas ten no seu palmarés con catro en total. O primeiro dos seu catro triunfos conseguiuno en 2003, sendo a base titular do FC Barcelona; os dous seguintes, en 2004 e 2005, foron coa camiseta do Maccabi Tel Aviv e o último en 2009 co Panathinaikos. Tendo en conta á antiga Copa de Europa tamén, o italiano Dino Meneghin ten no seu palmares sete trofeos da competición.

Datos e curiosidades |

O Belgrado Arena.

O Olympic Indoor Hall de Atenas.

O Real Madrid é o equipo máis laureado.

• O Real Madrid, é o equipo máis exitoso ao gañar o campionato até en oito ocasións.


• O Panathinaikos é o equipo máis exitoso dende a introdución do sistema de Final Four, tras gañar seis das máis de vinte celebradas.


• Durante a década de 1970 o Pallacanestro Varese, xa sexa cos nomes de patrocinio "Ignis", "Mobilgirgi" ou "Emerson", chegou a dez finais. Estas finais consecutivas (das cales gañou cinco) foron as únicas que xamais volveu xogar o club.


• 
  Atenas é a única cidade con tres clubs diferentes, Panathinaikos, Olympiacos e AEK, que participaron na final da Euroliga.


• 
  Atenas é tamén a única cidade na cal sete equipos da mesma participaron na Euroliga, Panathinaikos, Olympiacos, AEK, Panellinios, Peristeri, Panionios e Maroussi.


• A maior asistencia xamais rexistrada na Euroliga é dos 22.567 espectadores que encheron o Belgrado Arena o 5 de marzo de 2009 para un partido do "Top 16" entre o Partizan de Belgrado e Panathinaikos. A marca anterior fora de 18.500 afeccionados, obtidos nun partido en casa do Panathinaikos no Olympic Indoor Hall de Atenas, contra o TAU Cerámica o 12 de abril de 2006, para o terceiro partido de playoffs de cuartos de final.


• A pesar de que Israel se atopa en Oriente Medio, os seus equipos xogan na Euroliga (de igual xeito que a selección e os clubs fútbol nas competicións da UEFA).


• Na pequena área de menos de 40 km² da zona norte metropolitana de Milán existen tres clubs que gañaron un total de dez Copas de Europa, xogando un total de dezaseis finais:
  
  • O Pallacanestro Cantù, que gañou a Euroliga en dúas ocasións, é o equipo da pequena cidade de Cantù. A cidade, que conta tan só con 37.870 habitantes, está situada a 25 km ao norte de Milán.
  
  
  • O Pallacanestro Varese, campión en cinco ocasións, é da cidade de Varese (96.917 habitantes), a cal se atopa a poucos quilómetros ao oeste de Cantù e Milán.
  
  
  • O Olimpia Milano, da propia cidade de Milán, gañou tres títulos.
  
  


• A maior rexistro de anotación dun só equipo nunha final foi en 2004, en Tel Aviv. Neste encontro, o club local, o Maccabi, derrotou ao Skipper Bologna por 118 a 74, o que supuxeron ademais 44 puntos de diferenza.


• Nove países estiveron representados en todas as edicións da nova Euroliga; os impulsores España, Italia e Grecia, así como Alemaña, Croacia, Eslovenia, Israel, Lituania e Rusia. Dende a tempada 2001-02, Francia, Polonia, Serbia e Turquía tampouco perderon unha edición do torneo, sendo Montenegro (2001, 2002 e 2003), Bélxica (2001 e 2002), Inglaterra (2001 e 2002), Portugal (2001) e Suíza (2001) quen tiveron aparicións ocasionais.


• O xogador de máis idade que disputou un partido foi Dan Gai, que tendo 45 anos na tempada 2006-2007 xogou dous encontros defendendo a camiseta do Climamio Bolonia. Contra o Le Mans-Sarthe Basket primeiro e o Prokom Trefl despois.


• O xogador que máis galardóns de MVP da fase regular ten, distinción que non existía nos tempos da antiga Copa de Europa, é o estadounidense Anthony Parker, que logrou ser o mellor defendendo a camiseta do Maccabi nas tempadas 2004-05 e 2005-06. Ademais, Parker foi nomeado MVP da Final Four de Tel Aviv 2004.

Líderes estatísticos |

Puntos por partido |

• 1991-92 Nikos Galis (Aris Thessaloniki): 32,25 (en 16 partidos)
  


• 1995-96 Joe Arlauckas (Real Madrid): 26,42 (en 21 partidos)
  


• 2000-01 Alphonso Ford (Peristeri Athens): 26,00 (en 12 partidos)
  


• 2002-03 - Miloš Vujanić (Partizan Belgrado): 25,78 (en 14 partidos)
  


• 1993-94 Lynn Greer (Slask Wroclaw): 25,07 (en 14 partidos)
  

Rebotes por partido |

• 1993-94 Roy Tarpley (Olympiacos Piraeus): 12,84 (en 19 partidos)
  


• 2001-02 Mirsad Türkcan (CSKA Moscova): 12,76 (en 17 partidos)
  


• 1995-96 Charles Shackleford (Ulker Istambul): 12,38 (en 18 partidos)
  


• 1994-95 Stojan Vranković (Panathinaikos Athens): 12,19 (en 21 partidos)
  


• 1992-93 Arvydas Sabonis (Real Madrid): 11,95 (en 20 partidos)
  

Asistencias por partido |

• 1991-92 Raimonds Miglinieks (Slask Wroclaw): 6,95 (en 20 partidos)
  


• 2002-03 Ed Cota (Zalgiris Kaunas): 6,50 (en 14 partidos)
  


• 2005-06 Pablo Prigioni (Tau Cerámica): 6,24 (en 25 partidos)
  


• 2010-11 Dimitris Diamantidis (Panathinaikos): 6,23 (en 22 partidos)
  


• 2004-05 Mire Chatman (EB Pau-Orthez): 6,21 (en 14 partidos)
  

Roubos por partido |

• 1991-92 Riccardo Pittis (Philips Milano): 3,73 (en 19 partidos)
  


• 2000-01 Ivica Maric (KK Zadar): 3,70 (en 10 partidos)
  


• 2000-01 Jemeil Rich (Lugano Snakes): 3,70 (en 10 partidos)
  


• 2003-04 Fred House (Partizan Belgrado): 3,38 (en 13 partidos)
  


• 2006-07 Ricky Rubio (DKV Joventut): 3,18 (en 16 partidos)
  

Tapóns por partido |

• 2001-02 Grigorij Khizhnyak (Zalgiris Kaunas): 3,21 (en 14 partidos)
  


• 2000-01 Grigorij Khizhnyak (Zalgiris Kaunas): 3,16 (en 12 partidos)
  


• 2000-01 Andrei Kirilenko (CSKA Moscova): 2,13 (en 22 partidos)
  


• 2005-06 Darjuš Lavrinovič (Zalgiris Kaunas): 2,10 (en 20 partidos)
  


• 2007-08 Ömer Aşık (Fenerbahce Ulker): 2,06 (en 15 partidos)
  

Líderes de tódolos tempos |

Anthony Parker.

Nikola Vujcic.

	Media		Total
Partidos			Juan Carlos Navarro	260
Valoración	Anthony Parker	21,41	Juan Carlos Navarro	3.341
Puntos	Alphonso Ford	22,22	Juan Carlos Navarro	3.496
Rebotes	Joseph Blair	10,05	Mirsad Türkcan	1.287
Asistencias	Omar Cook	5,18	Dimitris Diamantidis	988
Roubos	Emanuel Ginóbili	2,73	Dimitris Diamantidis	389
Tapóns	Grigorij Khizhnyak	3,19	Fran Vázquez	223

	Porcentaxe		Total
Tiros libres	Šarūnas Jasikevičius	92,26	Juan Carlos Navarro	720
Tiros de dous	Sasha Kaun	70,54	Mike Batiste	949
Tiros de tres	Dominik Tomczyk	49,59	Juan Carlos Navarro	508

Actuacións individuais |

Os datos das mellores actuacións individuais refírense a encontros sucedidos dende o comezo da tempada 1991-92, exceptuando os rexistros de tapóns e a valoración que só contabilizan dende o comezo da tempada 2000-01. Na categoría de puntos cómpre destacar que na edición de 1964-65 Radivoj Korać conseguiu anotar 99 puntos no encontro que enfrontaba ao OKK Belgrado contra o Alvik BBK sueco (155-57).

Puntos |

• 
  Joe Arlauckas (Real Madrid) 63 puntos contra Buckler Bologna (24/28 2pt, 0/1 3pt, 15/18 TL) (en 1995-96)


• 
  Michael Young (CSP Limoges) 47 puntos contra Benetton Treviso (12/22 2pt, 4/6 3pt, 11/15 TL) (en 1993-94)


• 
  Nikos Galis (Aris Thessaloniki) 46 puntos contra Philips Milano (8/14 2pt, 5/6 3pt, 15/18 TL) (en 1991-92)


• 
  Velimir Perasović (Slobodna Dalmacija Split) 45 puntos contra Cibona Zagreb (15/22 2pt, 1/1 3pt, 12/14 TL) (en 1991-92)


• 
  Ivica Žurić (Cibona Zagreb) 45 puntos contra Buckler Bologna (11/18 2pt, 5/7 3pt, 8/9 TL) (en 1993-94)

Rebotes |

• 
  Arvydas Sabonis (Real Madrid) 24 rebotes contra Olympiacos Piraeus (en 1992-93)


• 
  Joe Binion (Buckler Bologna) 24 rebotes contra Panathinaikos Athens (en 1994-95)


• 
  Antonis Fotsis (Dynamo Moscova) 24 rebotes contra Benetton Treviso (en 2006-07)


• 
  Rickie Winslow (Estudiantes Madrid) 23 rebotes contra Aris Thessaloniki (en 1991-92)


• 
  Cliff Levingston (PAOK Thessaloniki) 23 rebotes contra Scavolini Pesaro (en 1992-93)

Asistencias |

• 
  Elmer Bennett (Baskonia) 17 asistencias contra Zalgiris Kaunas (en 1998-99)


• 
  Raimonds Miglinieks (Slask Wroclaw) 15 asistencias contra Montepaschi Siena (en 2000-01)


• 
  John Linehan (SLUC Nancy) 15 asistencias contra Fenerbahçe Ülker (en 2011-12)


• 
  Tyus Edney (Benetton Treviso) 14 asistencias contra Olympiacos Piraeus (en 2003-04)


• 
  Vasili Karasev (CSKA Moscova) 14 asistencias contra EB Pau Orthez (ien 1995-96)

Roubos |

• 
  Marcus Webb (CSKA Moscova) 11 roubos contra PAOK Thessaloniki (en 1997-98)


• 
  Jeff Trepagnier (Ulker Istambul) 11 roubos contra Partizan Belgrade (en 2005-06)


• 
  Stefano Mancinelli (Climamio Bologna) 10 roubos contra Dynamo Moscow (en 2006-07)


• 
  Panagiotis Giannakis (Aris Thessaloniki) 9 roubos contra Bayer Leverkusen (en 1991-92)


• 
  Chris Corchiani (Bayer Leverkusen) 9 roubos contra Unicaja Malaga (en 1995-96)

Tapóns |

• 
  Stojan Vranković (PAF Bologna) 10 tapóns contra Cibona Zagreb (en 2000-01)


• 
  Grigorij Khizhnyak (Zalgiris Kaunas) 8 tapóns contra Adecco Estudantes (en 2000-01)


• 
  Grigorij Khizhnyak (Zalgiris Kaunas) 7 tapóns contra Ulker Istambul (en 2001-02)


• 
  Grigorij Khizhnyak (Zalgiris Kaunas) 7 tapóns contra Frankfurt Skyliners (en 2001-02)


• 
  Darjuš Lavrinovič (Zalgiris Kaunas) 7 tapóns contra Panathinaikos Athens (en 2004-05)

Valoración |

• 
  Tanoka Beard (Zalgiris Kaunas) 63 contra Skipper Bologna (en 2003-04)


• 
  Jaka Lakovič (Krka Novo Mesto) 55 contra Real Madrid (en 2001-02)


• 
  Dejan Milojević (Partizan Belgrade) 55 contra Olympiacos (en 2004-05)


• 
  Marko Popović (Cibona Zagreb) 54 contra Adecco Estudiantes (en 2004-05)


• 
  Jaka Lakovič (Panathinaikos Athens) 51 contra Benetton Treviso (en 2003-04)

Triplos-dobres |

• 
  Vassili Karasev (CSKA Moscova) 21 pts, 10 asts, 10 rebs contra Olympiacos (en 1994-95)


• 
  Bill Edwards (PAOK Thessaloniki) 24 pts, 15 rebs, 10 asts contra Cholet Basket (en 1999-00)


• 
  Derrick Phelps (Alba Berlin) 12 asts, 11 pts, 10 rebs contra Iraklis (en 2000-01)


• 
  Nikola Vujčić (Maccabi Tel Aviv) 12 rebs, 11 pts, 11 asts contra Prokom Trefl (en 2005-06)


• 
  Nikola Vujčić (Maccabi Tel Aviv) 27 pts, 10 rebs, 10 asts contra Olimpija Ljubljana (en 2006-07)

Notas |

Véxase tamén |

Outros artigos |

• FIBA EuroCup


• FIBA EuroCup Challenge

Ligazóns externas |

• Sitio web oficial