Igor Stravinskii
Igor Stravinskii.
Nacemento	17 de xuño de 1882
	Oranienbaum (actualmente Lomonosov Rusia
Falecemento	6 de abril de 1971
	Nova York Estados Unidos
Causa	Insuficiencia cardíaca
Soterrado	San Michele Cemetery
Nacionalidade	Francia, Imperio Ruso, Estados Unidos de América e Rusia
Relixión	Igrexa ortodoxa
Educado en	Universidade Estatal de San Petersburgo
Instrumento(s)	Piano
Composicións destacadas	L'oiseau de feu (1910) Petrouchka Le Sacre du printemps
Pai	Fiodor Stravinski
Parella/s	Katerina Nosenko (1906-1939) Vera de Bosset
Fillos	Soulima Stravinsky
Irmáns	Yury Stravinsky
Premios	Grammy á carreira artística, Prêmio de Música Léonie Sonning, Grammy Award for Best Classical Contemporary Composition, Grammy Award for Best Orchestral Performance, Grammy Award for Best Classical Contemporary Composition, Grammy Award for Best Classical Album, Grammy Award for Best Orchestral Performance, Grammy Hall of Fame, Grammy á carreira artística, Grammy á carreira artística, Royal Philharmonic Society Gold Medal, Premios Grammy e Wihuri Sibelius Prize
[ editar datos en Wikidata ]
v c e

Igor Fedorovich Stravinskii (en ruso Игорь Фёдорович Стравинский), nado o 17 de xuño de 1882 en Lomonosov e morto o 6 de abril de 1971 en Nova York, foi un pianista, director de orquestra e compositor ruso (naturalizado francés en 1934, e posteriormente americano en 1945), considerado por moitos como un dos máis importantes e influentes do século XX.^[1][2][3][4] Foi o arquetipo do ruso cosmopolita, escollido pola revista Time como unha das 100 persoas máis influentes do século.^[5]

Traxectoria |

A súa obra abrangue gran cantidade de estilos e formas, compuxo óperas, sinfonías, pequenas pezas para piano e mesmo obras para grupos de jazz. Stravinskii adquiriu fama internacional con tres balé que lle encargou o empresario musical Sergei Diagilev para a súa compañía Ballets Russes de París, estes balés son atrevidos e innovadores, practicamente reinventando o xénero, e continúan a ser hoxe as súas obras máis coñecidas: O paxaro de lume (1910), Petrushka (1911/1947) e A consagración da primavera (1913), na estrea desta última producíronse disturbios e chegou a transformar a estrutura rítmica dos compositores posteriores, ademais de ser a responsable da reputación de Stravinskii como un revolucionario musical.

Despois da súa primeira fase rusa, Stravinskii volveu ó neoclasicismo na década de 1920, as obras deste período tenden a facer uso das formas musicais tradicionais (concerto grosso, fuga, sinfonía), recubertas cun veo de emoción intensa con aparencia de austeridade ou distanciamento, con frecuencia pagando tributo á música dos mestres anteriores como Bach e Tchaikovski.

Na década de 1950 adoptou procedementos serialistas, usando estas novas técnicas durante os seus últimos vinte anos en activo, estas composicións comparten a enerxía rítmica, a construción de ideas melódicas, a claridade da forma e a instrumentalización e expresión vocal coas súas obras anteriores.

Durante a súa carreira publicou unha serie de libros, correntemente coa axuda de colaboradores. En 1936 publicou a súa autobiografía
Chronique de ma vie coa axuda de Walter Nouvel, nesta obra Stravinskii incluíu a famosa frase " a música, pola súa propia natureza, é impotente para expresar nada de seu". Coa colaboración de Alexis Roland-Manuel e Piotr Souvtchinski escribiu as leccións maxistrais que deu na Universidade Harvard no curso 1939-1940, recollidas en 1942 no libro Poétique musicale.

Obra |

A carreira compositiva de Stravinskii pode dividirse, a grandes trazos, en tres períodos estilísticos:

Período ruso (c. 1908 – 1919) |

Stravinskii e Rimskii-Korsakov (sentados xuntos á esquerda) en 1908.

O primeiro período estilístico de Stravinskii (que exclúe algunhas das súas obras menores temperás) comeza con Feu d'artifice (Fogos de artificio) e inclúe os tres ballets compostos para Serguei Diaguilev. Estas tres composición teñen varias características en común: están escritas para unha orquestra extremádamente grande; empregan temas e motivos folclóricos rusos. Tamén exiben un desenvolvemento estilístico considerable, dende L'Oiseau de feu (O paxaro de lume), que enfatiza certas tendencias en Rimsky-Korsakov e conta cun pandiatonicismo notable no terceiro movemento, ao emprego da politonalidadeen Petrushka e as intencionadamente brutais polirritmias e disonancias de Le Sacre du printemps (A consagración da primavera).

Se a intención de Stravinskii era "mandalos a todos ao inferno",^[6] entón puido ter clasificado a estrea de Le Sacre du printemps en 1913 como un éxito: é un famoso motín da música clásica e Stravinskii refírese a ela en moitas ocasións na súa autobiografía como un scandale.^[7] Houbo informes de pelexas con puños entre a audiencia e a necesidade de presenza policial durante o segundo acto. O alcance real do tumulto está aberto ao debate e os informes poden ser apócrifos.^[8] Outras obras do período ruso inclúen: Le Rossignol; Renard (1916); Histoire du soldat (1918); e Les noces (The Wedding) (1923).

Período Neoclásico (c. 1920 – 1954) |

A seguinte etapa compositiva de Stravinskii esténdese dende a súa ópera Mavra (1921–22), que é considerada o principio do seu período neoclásico, ata 1952, cando se volveu cara ao serialismo.^[9]Oedipus Rex (1927), Apollon musagète (1928), e o concerto Dumbarton Oaks (1937–38) continúan o seu plan do estilo musical do século XVIII. Outras obras deste período inclúen tres sinfonías: a Symphonie des Psaumes (1930), Sinfonía en Do (1940) e a Sinfonía en Tres Movementos (1945).

Apollon (1928), Persephone (1933) e Orpheus (1947) exemplifican, non só o retorno de Stravinskii á música do clasicismo, senón tamén a súa exploración de temas do antigo mundo clásico como a mitoloxía grega. En 1951 rematou a súa derradeira obra neoclásica, a ópera The Rake's Progress, con libreto de W. H. Auden que estaba baseado en gravados de William Hogarth. Estreouse en Venecia ese mesmo ano e foi producida por toda Europa durante o ano seguinte, antes de ser posta en escena na Metropolitan Opera de Nova York en 1953.^[10] Foi porta en escena pola Santa Fe Opera no Stravinsky Festival de 1962, en honor ao 80 aniversario do compositor e foi revivida pola Metropolitan Opera en 1997.

Período serial (1954–1968) |

Nos anos 50, Stravinskii comezou a empregar técnicas compositivas como o dodecafonismo, a técnica ideada orixinalmente por Arnold Schoenberg.^[11] Primeiramente experimentou con técnicas seriais non-dodecafónicas unha pequena escala vocal e obras de cámara como a Cantata (1952), o Septeto (1953) e Tres cancións para Shakespeare (1953). A primeira das súas composicións baseada nestas técnicas foi In Memoriam Dylan Thomas (1954). Agon (1954–57) foi a primeira das súas obras que incluiu series dodecafónicas, e Canticum Sacrum (1955) foi a primeira peza que contivo un movemento enteiramente baseado nun tono fila.^[12] Stravinskii expandiu o seu emprego do dodecafonismo a traballos como Threni (1958) e A Sermon, a Narrative, and a Prayer (1961), que están baseados en textos bíblicos,^[13] e The Flood (1962), que mestura brevas textos bíblicos do Xénese con pasaxes de York e Chester Mystery Plays.^[14]

Notas |

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Igor Stravinskii

A Galicitas posúe citas sobre:  Igor Stravinskii

Ligazóns externas |

• Fundación Igor Stravinskii, Información oficial sobre o autor. Catálogo Completo


• 
  


• 
  Igor Stravinsky no Proxecto Biblioteca Internacional de Partituras Musicais (IMSLP) (en inglés).


• Mark McFarland. “Igor Stravinsky.” in Oxford Bibliographies Online: Music. Edited by Bruce Gustavson. New York: Oxford University Press, 2011.