The Beach Boys
Orixe	Hawthorne (California), Estados Unidos
Período	1961 - presente
Xénero(s)	rock, pop, surf rock, rock psicodélico
Selo(s) discográfico(s)	Capitol, Brother, Reprise, Caribou, CBS
Membros	Brian Wilson Mike Love Alan Jardine David Marks Bruce Johnston
Antigos membros	Carl Wilson (finado) Dennis Wilson (finado) Ricky Fataar Blondie Chaplin Glen Campbell
Páxina web	http://thebeachboys.com/

The Beach Boys son un quinteto vocal e instrumental orixinal de Hawthorne (Os Ánxeles) que popularizou un estilo de pop coñecido por "Surfing" ou "Hot-Rod". As súas cancións responden a un movemento xuvenil de California da década de 1960, unha despreocupada forma de vivir que tiña nas praias, os coches, as mozas e o surf o seu principais sinais de identidade.

O grupo estivo formado por tres irmáns: Brian (compositor, vocais, baixo, piano), Carl (guitarra, vocais) e Dennis Wilson (batería, vocais), xunto cun curmán da familia, Mike Love (vocal) e un veciño, Ao Jardine (guitarra, vocais).

Historia |

Aos 16 anos, Brian Wilson compartía un dormitorio cos seus irmáns, Dennis e Carl, na casa familiar en Hawthorne. Vía o pai, Murry Wilson, tocar o piano e escoitaba atentamente as harmonías de grupos vocais como The Four Freshmen. Polo seu 16 aniversario regaláranlle un magnetófono de bobina aberta, e aprendeu a facer overdubs usando as súas voces, as de Carl e as da súa nai. Brian tocaría o piano con Carl e David Marks (un veciño de 11 anos) que usaban guitarras que recibiran como regalos de Nadal^[1].

Ao pouco tempo Brian escoitaba avidamente a Johnny Otis no seu programa da KFOX, a emisora favorita de Carl. Inspirado pola estrutura sinxela e as voces das cancións de rhythm and blues que escoitaba, cambiou o seu estilo de tocar o piano e comezou a compoñer cancións. O seu entusiasmo interferíu cos seus estudos de música na escola.

As reunións familiares puxeron en contacto aos Wilson co seu curmán Mike Love. Brian ensinoulle harmonías á irmá de Love, Maureen, e posteriormente Brian, Mike Love e dous amigos actuaron no Hawthorne High School. Brian tamén coñeceu a Al Jardine, un compañeiro do instituto que tocaba a guitarra nun grupo folk chamado The Islanders.

Brian suxeríule a Jardine formar equipo co seu curmán e co seu irmán Carl. Foi nesas sesións, celebradas no dormitorio de Brian, cando comezou a formarse o "son Beach Boys". Love animou a Brian a compoñer cancións e bautizou á banda como "The Pendletones", unha combinación de "Pendleton", un tipo de camisa de la popular na época, e "tone". Nas súas primeiras actuacións, a banda vestía as pesadas chaquetas de la semellantes ás camisas usadas polos surfistas de South Bay. Aínda que os motivos relacionados co surf destacaban nas súas primeiras cancións, Dennis era o único surfista do grupo.

Jardine e un amigo cantante, Gary Winfrey, foron canda Brian para ver se podía axudalos cunha versión dunha canción folk que querían gravar, "Sloop John B". En ausencia de Brian, os dous falaron con Murry, un veterano da industria musical cun éxito modesto. O grupo interpretou unha lenta balada, "Their Hearts Were Full of Spring", pero non chegou a impresionar aos Morgans. Tras unha inócmoda pausa, Dennis mencionou que tiñan unha canción orixinal, "Surfin'".

Coa axuda de Love, Brian rematou a canción e o grupo alugou guitarras, batería, amplificadores e micrófonos. Practicaron durante tres días mentres os pais dos Wilsons tomaban unhas curtas vacacións. En outubro, The Pendletones gravaron 12 tomas de "Surfin'" nas estreitas oficinas dos Morgans (David Marks non estivo presente nas sesións xa que estaba na escola). Fabricouse un pequeno número de sinxelos, e cando os rapaces desempaquetaron entusiasmados a súa primeira caixa cos mesmos, editados a travé do selo Candix Records, sorprendéronse ao ver o seu nome cambiado polo de "Beach Boys". Ao parecer un traballador de promoción, Russ Regan, fixo o cambio para relacionar o grupo con outras bandas de surf da época.

The Beach Boys formouse en 1961, e nese ano, no mes de decembro, saíu o seu primeiro sinxelo, "Surfin'". A canción foi emitida ao pouco tempo polas emisoras KFWB e KRLA, dúas das radios para adolescentes máis influentes dos Ánxeles. Foi todo un éxito na costa oeste, chegando ao número 3 no sur de California e ao 75 nas listas nacionais de pop^[2]. Os seus primeiros éxitos Surfin' USA (1963), Fun, fun, fun (1964) e California girls (1965) falaban sobre unha especie de utopía suburbana adolescente nas praias e arrasaron en todo o país, axudados por arranxos intelixentes e bonitas melodías. O seu primeiro número un alcanzárono en 1964 con I Get Around e máis adiante repiten en 1965 con Help me Rhonda.

Brian Wilson foi o autor da maioría das cancións, aínda que unha doenza de oído lle obriga a deixar as actuacións en directo e empeza a dedicarse en exclusiva á creación e produción de novos temas. Substituíulle no directo Bruce Johnston, que se converteu no sexto membro dos Beach Boys, aínda que abandonaría o grupo a principios dos 70 para volver entrar nel a finais desa década.

En 1966 a música dos Beach Boys comeza a facerse máis complexa, sendo unha mostra o álbum Pet Sounds e a canción "Good Vibrations". Xa neses tempos, Brian Wilson introdúcese no mundo das drogas alucinóxenas, o que trae repercusións na súa música, sobre todo no proceso de gravación do que ía ser unha sinfonía adolescente cara a Deus. O disco, chamado Smile, nunca chegou a editarse por problemas internos da banda e a discográfica Capitol. Moitas das cancións deste proxecto foron utilizadas en posteriores álbums como "Smiley Smile" (1967) (Wonderful, Vegetables, Heroes and Villains, Good Vibrations) ou "Surf's Up" (1971) coa canción que dá título ao L.P.

Desde ese momento a carreira dos Beach Boys sofre altibaixos, editando discos importantes pero con escasa resposta comercial como "Sunflower" (1970), "Surf's Up" (1971) e "Holland" (1973), o cal ata foi considerado pola revista Rolling Stone como disco do ano, ata que en 1988 volven alcanzar un número un con Kokomo.

Nos anos 80, os seus concertos anuais no Día da Independencia Americana (4 de xullo) no monumento de George Washington reunían a preto de 500.000 persoas.

Discografía |

Álbums de estudo |

• 
  Surfin' Safari (1962)


• 
  Surfin' USA (1963)


• 
  Surfer Girl (1963)


• 
  Little Deuce Coupe (1963


• 
  Shut Down Volume 2 (1964)


• 
  All Summer Long (1964)


• 
  The Beach Boys' Christmas Album (1964)


• 
  The Beach Boys Today! (1965)


• 
  Summer Days (and Summer Nights!!) (1965)


• 
  Beach Boys' Party! (1965)


• 
  Pet Sounds (1966)


• 
  Smiley Smile (1967)


• 
  Wild Honey (1967)


• 
  Friends (1968)


• 
  Stack-O-Tracks (1968)


• 
  20/20 (1969)


• 
  Sunflower (1970)


• 
  Surf's Up (1971)


• 
  Carl and the Passions - "So Tough" (1972)


• 
  Holland (1973)


• 
  15 Big Ones (1976)


• 
  Love You (1977)


• 
  M.I.U. Album (1978)


• 
  L.A. (Light Album) (1979)


• 
  Keepin' the Summer Alive (1980)


• 
  The Beach Boys (1985)


• 
  Still Cruisin' (1989)


• 
  Summer in Paradise (1992)


• 
  Stars and Stripes Vol. 1 (1996)


• 
  That's Why God Made the Radio (2012)

Álbums en directo |

• 
  Beach Boys Concert (1964)


• 
  Live in London (1970)


• 
  The Beach Boys in Concert (1973)


• 
  Good Timin': Live at Knebworth England 1980 (2002)


• 
  Songs From Here & Back (2006)

Recompilatorios |

• 
  Best of The Beach Boys (1966)


• 
  Best of The Beach Boys Vol. 2 (1967)


• 
  Best of The Beach Boys Vol. 3 (1968)


• 
  Endless Summer (1974 - unofficial)


• 
  Spirit of America (1975 - unofficial)


• 
  Good Vibrations - Best of The Beach Boys (1975)


• 
  Ten Years of Harmony (1981)


• 
  Sunshine Dream (1982)


• 
  Rarities (1983)


• 
  Made in U.S.A. (1986)


• 
  Summer Dreams (1990)


• 
  Ultimate Christmas (1998)


• 
  The Greatest Hits - Volume 1: 20 Good Vibrations (1999)


• 
  The Greatest Hits - Volume 2: 20 More Good Vibrations (1999)


• 
  Greatest Hits Volume Three: Best of the Brother Years 1970-1986 (2000)


• 
  Classics selected by Brian Wilson (2002)


• 
  Sounds of Summer: The Very Best of The Beach Boys (2003)

Antoloxías |

• 
  Endless Harmony Soundtrack (1998, reeditado en 2000)


• 
  Hawthorne, CA (2001)

Notas |