Aristide Briand
Primeiro ministro de Francia
24 de xullo de 1909 – 27 de febreiro de 1911
Presidente	Armand Fallières
Precedido por	Georges Clemenceau
Sucedido por	Ernest Monis
21 de xaneiro de 1913 – 18 de marzo de 1913
Presidente	Armand Fallières Raymond Poincaré
Precedido por	Raymond Poincaré
Sucedido por	Louis Barthou
Ministro de xustiza
4 de xullo de 1908 – 24 de xullo de 1909
Presidente	Georges Clemenceau
Precedido por	Jean François Edmond Guyot Dessaigne
Sucedido por	Louis Barthou
14 de xaneiro de 1912 – 21 de xaneiro de 1913
Presidente	Raymond Poincaré
Precedido por	Jean Cruppi
Sucedido por	Louis Barthou
26 de agosto de 1914 – 29 de outubro de 1915
Presidente	René Viviani
Precedido por	Jean Bienvenu-Martin
Sucedido por	René Viviani
Ministro de asuntos exteriores
29 de outubro de 1915 – 17 de marzo de 1917
Presidente	Aristide Briand
Precedido por	René Viviani
Sucedido por	Alexandre Ribot
16 de xaneiro de 1921 – 12 de xaneiro de 1922
Presidente	Aristide Briand
Precedido por	Georges Leygues
Sucedido por	Raymond Poincaré
28 de novembro de 1925 – 17 de xullo de 1926
Presidente	Georges Clemenceau
Precedido por	Édouard Herriot
Sucedido por	Édouard Herriot
23 de xullo de 1926 – 12 de xaneiro de 1932
Presidente	Raymond Poincaré André Tardieu Camille Chautemps Théodore Steeg Pierre Laval
Precedido por	Édouard Herriot
Sucedido por	Pierre Laval
Deputado en Loira Atlántico
16 de novembro de 1919 – 7 de marzo de 1932
Datos persoais
Nacemento	29 de marzo de 1862 Nantes Francia
Falecemento	7 de marzo de 1932 (-70 anos) París Francia
Partido	Republicano socialista
Pais	Pierre-Guillaume Briand Boucheau Magdeleine
Profesión	Político e diplomático

Aristide Briand, nado en Nantes o 28 de marzo de 1862^[1] e finado en París o 7 de marzo de 1932 foi un político francés considerado un dos precursores da unidade europea.

Traxectoria |

Briand naceu nunha familia humilde, no número 12 da rúa Marchix, un barrio de xente necesitada, onde os seus pais traballaban nunha pousada.
Tras rematar os estudos primarios no colexio de Saint-Nazaire, comezou os secundarios no instituto de Nantes, durante estes anos coñeceu ao escritor Jules Verne.
Despois de rematar o bacharelato comezou a estudar dereito e converteuse en secretario, volvendo a Saint-Nazaire, fíxose amigo de Eugène Courroné, director da Démocratie de l'Ouest e converteuse no director de l'Ouest Républicain, involucrouse na política cos socialistas radicais. Elixírono concelleiro en Saint-Nazaire o 6 de maio de 1888 e renunciou o 22 de febreiro de 1889.

Preto do sindicalismo revolucionario e gran defensor da folga xeral, converteuse en deputado socialista de Saint-Étienne en 1902. En 1904 deixou o seu posto de secretario xeral do Partido socialista francés.
Xogou un importante papel na laicización, propoñendo ao Senado a Lei francesa de separación da Igrexa e o Estado de 1905. Grazas á súa capacidade de negociación logrou un acordo entre a república laica e parte dos cleros franceses, a pesar da forte oposición do Vaticano.

En marzo de 1906 confióuselle o ministerio de instrución pública, no goberno do radical Sarrien, en contra do consello de Jean Jaurès, que cría que Briand seguiría o mesmo patrón que Millerand en contacto co poder.
O nomeamento de Briand foi moi mal visto pola SFIO, que o considerou unha traizón.

De 1906 a 1913, Briand estivo constantemente no goberno: do ministerio de Instrución publica, pasou a Xustiza en xaneiro de 1908, no goberno de Clemenceau (tentou conseguir a abolición da pena de morte), entón converteuse en presidente da Asemblea Nacional coa carteira de Interior en xullo de 1909 ; mantívose neste posto ata marzo de 1913, coa excepción de 1912 onde foi de novo ministro de Xustiza de Raymond Poincaré.

En 1914 confirmou a súa proximidade ao centro, coa creación, xunto con varios dirixentes, do Partido republicano democrático, unha efémera Federación de esquerdas.

A tumba de Aristide Briand no cemiterio de Cocherel en Houlbec-Cocherel.

Briand volveu ao goberno a finais de xullo de 1914, primeiro como ministro de Xustiza de René Viviani, despois dende outubro de 1915 a 1917 como presidente da Asemblea Nacional coa carteira de Asuntos Exteriores. Tivo un papel fundamental na Primeira Guerra Mundial.

Figura destacada na década de 1920 e comezos de 1930, foi presidente do Consello en cinco ocasións, ocupando o posto de ministro de Asuntos exteriores en 1921 e de abril de 1925 a xaneiro de 1932. Nesta época aproximouse aos socialistas, cos que estaba distanciado dende 1910.

Foi o seu papel internacional o que lle deu renome. Liderando o pacifismo francés de entreguerras, foi partidario da política de paz e colaboración internacional (Tratados de Locarno, 1925), presidente do Consello da Liga das Nacións, mediador no Incidente de Pétritch^[2], coautor do pacto Briand-Kellogg en 1928. Recibiu o Premio Nobel da Paz en 1926, xunto con Gustav Stresemann, en recoñecemento aos seus esforzos para establecer unha paz duradeira.

Funcións no goberno |

As cifras da carreira ministerial de Aristide Briand son : 11 veces presidente do Consello e 23 veces ministro.

Sen ter en conta as cifras efémeras do goberno de Alexandre Ribot (9-12 de xuño de 1914), o de Frédéric François-Marsal (8-10 de xuño de 1924) e o de Édouard Herriot (19-21 de xullo de 1926), o número de postos ministeriais que ocupou (sen contar a presidencia do Consello) chegou 26.

Homenaxes |

En Nantes, a súa vila natal, deuselle o seu nome a:

• en 1932 á praza Lafayette, onde está o antigo palacio de xustiza e, en 2005, instalouse nesta praza unha escultura súa.


• en 1937, recibiron o seu nome unha escola feminina, actualmente unha universidade mixta, na praza da República na île Beaulieu.


• en 1966, unha ponte no Loira, unha das dúas pontes da « deuxième ligne de ponts », recibiu o seu nome (a outra leva o nome de Georges Clemenceau) ;


• en 2012, na 40º promoción do IRA (Institut Régional d'Administration) ;


• unha placa sinala a localización da súa casa natal, destruída durante a Segunda Guerra Mundial.

En Saint-Étienne, unha rúa leva o nome de « Aristide Briand et de la Paix ». Ademais, a gran sala de recepción do Concello da cidade tamén leva o seu nome.

En París o Monument à la Paix, feito por Paul Landowski en 1937, está dedicado a Aristide Briand, en Quai d'Orsay, diante do Ministerio de Asuntos exteriores.

En Hardencourt-Cocherel, unha estatua de bronce feita por Émile Oscar Guillaume (1867-1942), instalouse en 1934, preto de onde está enterrado. Unha estatua idéntica atópase en Ouistreham, onde el adoitaba pasar as vacacións.

En Estrasburgo, dende 1994, unha estación de tren leva o seu nome.

Obra |

• 
  La Grève générale et la révolution, Le Havre, édition à bon marché, 1899.


• 
  La Séparation, Paris, Édition Fasquelle, 2 volumes, 1908-1911.

Notas |

Véxase tamén |

Ligazóns externas |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Aristide Briand

• Sur le site de l'Office des Nations unies à Genève, plusieurs chapitres consacrés à Aristide Briand

v c e Primeiros Ministros de Francia Restauración Talleyrand Richelieu Dessolles Decazes Richelieu Villèle Martignac Polignac Reinado de Luís Filipe I V. de Broglie Laffitte Perier Soult Gérard Maret Mortier V. de Broglie Thiers Molé Soult Thiers Soult Guizot Molé Segunda República Dupont de l'Eure Arago Cavaignac Barrot Hautpoul Faucher Segundo Imperio Ollivier Cousin-Montauban Goberno provisional Trochu Terceira República Dufaure A. de Broglie Cissey Buffet Dufaure Simon A. de Broglie Rochebouët Dufaure Waddington Freycinet Ferry Gambetta Freycinet Duclerc Fallières Ferry Brisson Freycinet Goblet Rouvier Floquet Tirard Freycinet Loubet Ribot Dupuy Casimir-Perier Dupuy Ribot Bourgeois Méline Brisson Dupuy Waldeck-Rousseau Combes Rouvier Sarrien Clemenceau Briand Monis Caillaux Poincaré Briand Barthou Doumergue Ribot Viviani Briand Ribot Painlevé Clemenceau Millerand Leygues Briand Poincaré François-Marsal Herriot Painlevé Briand Herriot Poincaré Briand Tardieu Chautemps Tardieu Steeg Laval Tardieu Herriot Paul-Boncour Daladier Sarraut Chautemps Daladier Doumergue Flandin Bouisson Laval Sarraut Blum Chautemps Blum Daladier Reynaud Pétain Francia de Vichy Pétain Laval Brinon Goberno provisional de Gaulle Gouin Bidault Auriol Blum Cuarta República Ramadier Schuman Marie Schuman Queuille Bidault Queuille Pleven Queuille Pleven Faure Pinay Mayer Laniel Mendès France Faure Mollet Bourgès-Maunoury Gaillard Pflimlin de Gaulle Quinta República Debré Pompidou Couve de Murville Chaban-Delmas Messmer Chirac Barre Mauroy Fabius Chirac Rocard Cresson Bérégovoy Balladur Juppé Jospin Raffarin de Villepin Fillon Ayrault Valls Cazeneuve Philippe