Canadiens de Montréal Montreal Canadiens
Fundación	4 de decembro de 1909
Sede	Montreal, Quebec Canadá
Cancha	Centre Bell (21.273 espectadores)
Liga	National Hockey League
Conferencia	Leste
División	Atlantic
Campionatos	24
Adestrador	Michel Therrien
Director	Marc Bergevin
Propietario(S)	Familia Molson (propietario maioritario) Geoff Molson, presidente
Equipo(s) afiliado(s)	St. John's Icecaps (AHL) Brampton Beast (ECHL)
Cores	Vermello, azul, branco
Sitio web Sitio web oficial

O Canadiens de Montréal (en francés) ou Montreal Canadiens (en inglés) é un equipo profesional canadense de hóckey sobre xeo da cidade de Montreal (Quebec) que compite na National Hockey League (NHL), estando encadrado na Atlantic Division da Conferencia Leste. O nome oficial do club é le Club de hockey Canadien.^[1] Entre os alcumes do equipo en francés están Les Canadiens (ou Le Canadien), Le Bleu-Blanc-Rouge, La Sainte-Flanelle,^[2]Le Tricolore, Les Glorieux (ou Nos Glorieux), Les Habitants, Le CH e Le Grand Club. O principal alcume do equipo en inglés é Habs, unha abreviatura de "Les Habitants".

Fundados en 1909, os Canadiens son o equipo máis antigo de toda a competición e o equipo profesional de hóckey sobre xeo que leva funcionando dende hai máis tempo, e o único equipo da NHL que xa existía antes da fundación da liga. Entre 1909 e 1917 competiu na NHA, e a partir de 1917 comezou a súa andaina na LNH. Son unha das franquías deportivas profesionais norteamericanas máis antigas, sendo a súa historia anterior á de calquera outra franquía canadense con excepción das do fútbol canadense, así como á de calquera franquía estadounidense agás as do béisbol e os Arizona Cardinals da National Football League (NFL). A franquía é un dos equipos denominados "Original Six", o nome que reciben os equipos que competiron na NHL dende 1942 ata a expansión de 1967.

Con 24 títulos é o equipo máis laureado da NHL, moi lonxe dos Toronto Maple Leafs que son o segundo equipo con máis títulos, cun total de 13. O campionato conseguido na tempada 1992-93 foi a última vez que un equipo canadense gañou a Stanley Cup.^[3]

Historia |

Fundación e primeiros anos |

Os Montreal Canadiens posan para unha foto de equipo, 1912–13.

En novembro 1909, o industrial Ambrose O'Brien, de Renfrew, Ontario, estaba en Montreal para adquirir subministracións para un contrato ferroviario. A petición do equipo de hóckey Renfrew Creamery Kings, O'Brien asistiu ás reunións da Eastern Canada Hockey Association (ECHA), que tiveron lugar no Hotel Windsor, para representar a Renfrew na súa solicitude para unirse á liga. Na reunión, os donos dos equipos da ECHA rexeitaron a solicitude de Renfrew.^[4] No vestíbulo do hotel, O'Brien coñeceu a Jimmy Gardner, director dos Montreal Wanderers, con quen falou de formar unha liga nova que incluiría o Renfrew, os Wanderers, e dous equipos que O'Brien posuía nas cidades mineiras de Ontario de Cobalt e Haileybury.^[5] Gardner suxeriu que O'Brien crease un equipo de xogadores francófonos radicado en Montreal, que rivalizase co equipo anglófono dos Wanderers.^[6] Como resultado, o 2 de decembro de 1909 fundouse a National Hockey Association (NHA), e Les Canadiens foron creados dous días máis tarde, inicialmente financiados por O'Brien co intento de transferir a propiedade a deportistas francófonos de Montreal canto antes.^[7][8]

Os Canadiens xogaron o seu primeiro partido o 5 de xaneiro de 1910, adestrados por Jack Laviolette. Ante un pavillón cheo con 3.000 espectadores, derrotaron a Cobalt por 7 goles a 6 na prórroga.^[9] A vitoria foi borrada dos libros de historia pouco despois, cando a CHA colapsou despois de tan só dúas semanas de competición, e a NHA escolleu reiniciar a tempada despois de absorber os Ottawa Senators e os Montreal Shamrocks da CHA.^[10] O primeiro partido dos Canadiens da nova tempada foi disputado o 19 de xaneiro, cunha derrota por 9–4 fronte aos Renfrew Creamery Kings.^[11] Os Canadiens gañaron tan só dous dos seus 12 partidos da tempada, e acabaron na última posición da liga de oito equipos.^[12]

George Kennedy, dono do Club Athlétique Canadien (CAC), reclamou os dereitos do nome do equipo aos "Canadiens" a tempada seguinte,^[13] mais resolveu a disputa comprando o equipo a O'Brien por 7.500 dólares.^[14]

Os Canadiens chegaron aos play-offs por primeira vez na tempada 1913–14, cando empataron cos Toronto Blueshirts na cabeza da liga con 26 puntos. Os dous equipos xogaron unha serie de dous partidos para alzarse co campionato, que se decidiu polos goles totais. Georges Vézina conseguiu un shutout fronte aos Blueshirts 2–0 no primeiro partido, mais os Canadiens foron derrotados por 6–0 no segundo e perderon a serie.^[15] Dous anos despois, na tempada 1915-16, os Canadiens gañaron o seu primeiro título da NHA, a O'Brien Cup, cun rexistro de 16 vitorias, 7 derrotas e un empate, tres vitorias máis que os segundos clasificados, os Senators. O título conseguido polos Canadiens outorgoulles a súa primeira presenza nas finais da Stanley Cup, onde se enfrontaron aos Portland Rosebuds da Pacific Coast Hockey Association (PCHA). No partido decisivo, disputado en Montreal, Goldie Prodgers marcou o gol gañador cando só faltaban catro minutos para acabar o partido, dando aos Canadiens a súa primeira Stanley Cup.^[16]

Creación da NHL |

A NHA viu o seu final no inverno de 1917 logo de varias longas disputas entre o dono dos Blueshirts Eddie Livingstone e os outros catro equipos da liga sobre quen posuía os dereitos de varios xogadores.^[17] Con todo, Canadiens, Wanderers, Senators e Quebec Bulldogs crearon unha nova liga o 26 novembro, a National Hockey League (NHL), non convidando a unirse a Livingstone.^[18] Con todo, os catro equipos comprenderon que sería impensable non ter un equipo de Toronto na súa liga. Tamén necesitaron un cuarto equipo para equilibrar a táboa logo das dificultades económicas que forzaron a desaparición dos Bulldogs (como se viu despois, non tomarían o xeo ata 1919). Con isto en mente, concederon unha franquía "temporal" á Toronto Arena Company, a cal finalmente evolucionou cara aos rivais dos Canadiens, os Toronto Maple Leafs.^[19]

Georges Vezina xogou 16 tempadas nos Montreal Canadiens entre 1910 e 1925. O Vezina Trophy foi nomeado no seu honor.

Joe Malone anotou cinco goles para os Canadiens no seu debut na NHL o 19 de decembro de 1917, unha vitoria sobre os Senators.^[20] A liga estivo a piques de rematar para o equipo o 2 de xaneiro de 1918, logo de que un incendio destruíra o Montreal Arena, a casa tanto dos Wanderers como dos Canadiens.^[21] Os Canadiens trasladáronse ao Jubilee Arena, un pavillón con capacidade para 3.000 espectadores, mais os Wanderers cesaron as súas operacións, reducindo a NHL a tres equipos.^[22] Xogando un renovado calendario de tempada, Montreal gañou a primeira metade do título, mais perdeu o título de liga na segunda metade fronte a Toronto por 10-7 nunha serie a dobre partido decidida polos goles totais.^[23]

Os Canadiens gañaron o título da NHL fronte aos Senators na tempada 1918-19, e viaxaron ao oeste para enfrontárense aos campións da PCHA, os Seattle Metropolitans, para conquistar a súa primeira Stanley Cup.^[24] As series son máis recordadas pola súa cancelación debido á epidemia de gripe española.^[25] Varios xogadores de ambos os dous equipos enfermaron, levando ás autoridades sanitarias de Seattle a cancelar o sexto e decisivo partido.^[24] Ante a imposibilidade de Kennedy para atopar xogadores, anunciou que perdera o partido, porén os Metropolitans rexeitaron o título.^[26]

Na tempada 1923–24 o equipo finalizou segundo na liga regular tras Ottawa, mais derrotou os Senators nos play-offs para gañar o campionato de liga e chegar á final da Stanley Cup fronte aos Calgary Tigers da Western Canada Hockey League (WCHL). Os Canadiens gañaron a serie ao mellor de tres encontros en dous xogos, conseguindo a súa segunda Stanley Cup. Howie Morenz era a estrela ofensiva da serie, anotando un hat trick no primeiro partido e un gol no segundo.^[27]

Para a tempada1924–25, os Canadiens celebraron o seu status de campión mundial cun deseño especial para o seu xersei. O equipo pasou o seu logo CH ás súas mangas e xogou cun gran globo do mundo no frontal dos seus xerseis.^[28] Montreal finalizou na terceira posición da clasificación da liga e derrotou Toronto nas semifinais. Os principais xogadores dos Hamilton Tigers rexeitaron participar nunha serie dos play-offs se non se lles pagaban 200$ adicionais a cada un. Ao non ceder nas súas exixencias, o presidente da NHL Frank Calder suspendeu ao equipo enteiro, e declarou campión de liga aos Canadiens.^[29] Así, os Habs viaxaron á costa do Pacífico para xogar contra os Victoria Cougars da WCHL nas finais da Stanley Cup de 1925. Os Cougars gañaron as series ao mellor de cinco encontros por 3 a 1; esta foi a última vez que un equipo que non fora da NHL gañou a Stanley Cup.^[30]

En 1931 os Canadiens convertéronse no primeiro equipo na historia da Stanley Cup en repetir campionato tras derrotar os Chicago Black Hawks en cinco partidos, revalidando o título conseguido na tempada anterior fronte aos Boston Bruins.^[31]

Gran Depresión e Segunda Guerra Mundial |

Os Canadiens en 1942.

A asistencia estaba en declive en toda a liga cando tivo lugar a Gran Depresión.^[32] Os Habs rexistraron un balance perdedor na tempada 1932–33, o que reduciu a asistencia.^[33] A situación económica obrigou o equipo a vender a Morenz aos Black Hawks en 1934 para tentar recortar custos, nunha decisión moi impopular.^[34]

Con perdas de 60 000$ nas dúas tempadas anteriores, os Canadiens foron postos temporalmente á venda en 1935.^[35] Dandurand e Cattarinich entraron en negociacións para vender o club e trasladalo a Cleveland (Ohio, Estados Unidos), mais un sindicato local de homes de negocios de Montreal liderado por Maurice Forget e Ernest Savard evitou a transferencia.^[36] Porén os Canadiens finalizaron co peor rexistro da liga na 1935–36, o que levou os propietarios a pedir a Cecil Hart que adestrase o equipo, quen aceptou coa condición de que recuperasen a Morenz, que finalmente regresaría logo dun traspaso cos New York Rangers.^[37][37] Mais o seu retorno duraría menos dun ano a causa dunha lesión.^[38]

Os Canadiens continuaron a rematar preto das últimas posicións da clasificación da liga durante varias tempadas. A menor puntuación chegou na tempada 1939–40 cando, cun cadro envellecido, os Canadiens só gañaron 10 partidos, o que reduciu a asistencia de público, facendo que Savard e os seus socios considerasen a suspensión de operacións polo menos durante a Segunda Guerra Mundial. En lugar diso venderon a franquía ao propietario do equipo, a Canadian Arena Company.^[39]

Neste punto, o alivio chegou dun inesperado propietario dos Maple Leafs. A Depresión forzara xa a tres equipos a pechar ou suspender operacións para non regresar. Ademais, os New York Americans foran tutelados pola liga desde 1936, e considerábase que era cuestión de tempo que desaparecesen. Smythe non quixo ver desaparecer os Canadiens, e suxeriu que Arena Company contratase o ex-adestrador dos Maple Leafs, Dick Irvin.^[40] Arena Company aceptou de bo grado a suxestión de Smythe, e volveuse a Irvin para liderar a revitalización do equipo.^[41]

En 1943, o esforzo da guerra tivo un efecto devastador en moitos cadros de xogadores. Mais en contraste co resto dos equipos, os Canadiens tan só perderon a un xogador chave, Ken Reardon. O novo fenómeno Maurice Richard tentou alistarse, mais foi rexeitado debido á súa historia médica.^[42] Liderados pola "Punch Line" de Richard, Toe Blake e Elmer Lach, os Habs gañaron a súa quinta Stanley Cup en 1944, perdendo tan só cinco partidos na liga regular.^[43] Na tempada 1944–45, o equipo gañou 38 partidos e perdeu só oito.^[43]

Era do Original Six |

Maurice "Rocket" Richard foi a estrela dos Canadiens desde 1942 ata 1960 e o protagonista dos disturbios que tiveron lugar en Montreal en 1955.

Antes da expansión da NHL de 1967, a liga foi reducida a seis franquías, que serían coñecidas despois de 1967 polo nome de "Original Six". Frank J. Selke substituíu a Tommy Gorman como mánager xeral dos Canadiens en 1946, e mantívose no posto ata 1964.^[44]

En marzo de 1955, Richard foi suspendido para o resto da tempada, incluídos os play-offs, logo de recibir unha sanción durante un partido por atacar a Hal Laycoe de Boston e posteriormente agredir un xuíz de liña que interveu.^[45] A suspensión provocou unha vaga de ira contra o presidente da liga Clarence Campbell, que foi advertido de que non asistise ao partido programado en Montreal logo de ter recibido numerosas ameazas de morte, principalmente por parte de franco-canadenses que o acusaban de parcialidade antifrancesa.^[46] Nos exteriores do estadio rexistráronse disturbios que foron coñecidos como Affaire Richard.^[47] Este incidente puxo en evidencia a separación cultural crecente entre o Quebec francés e o Canadá inglés, e o disturbio é a miúdo descrito como unha manifestación temperá da Revolución Tranquila de Quebec.^[47][48]

A tempada 1955-56 foi a primeira de Toe Blake como adestrador xefe, que foi contratado para axudar a controlar o temperamento de Richard.^[49] A vitoria de 1956 iniciou unha serie de cinco Stanley Cups consecutivas sen precedentes para os Canadiens entre 1956 e 1960; a final de 1960 foi a décima participación consecutiva de Montreal nas series polo campionato.^[50]

Cando a NHL instituíu o draf afeccionado en 1963, concedéuselles aos Canadiens a opción de substituír a súa primeira elección con dous "Cultural Picks" que podía ser utilizado para escoller dous xogadores franco-canadenses antes de que calquera outro equipo fixese as súas seleccións. O equipo utilizou unha destas eleccións en 1968, e ambas en 1969, cando seleccionou a Réjean Houle e Marc Tardif, dúas grandes promesas. Esta opción foi eliminada despois do draft de 1969.^[51]

Selke retirouse en 1964 e foi sucedido por Sam Pollock.^[52] Pollock, que con frecuencia é considerado o mellor mánager xeral da historia da NHL, levou os Canadiens a conquistar nove campionatos da Stanley Cup durante os 14 anos nos que estivo ao temón do equipo.^[53] Unha das súas tácticas chave foi traspasar vellas estrelas aos equipos de expansión a cambio de eleccións no draft, o que levou o equipo a elixir os futuros Hall of Famers Guy Lafleur, Larry Robinson e Ken Dryden.^[53] Os Canadiens gañaron dous títulos consecutivos en 1965 e 1966, e chegou á final de 1967 fronte ao Toronto como gran favorito.^[54] A cidade de Montreal confiaba tanto nos Canadiens que construíra un espazo para a Stanley Cup no recinto da Expo 67, mais os Canadiens caeron fronte aos Maple Leafs na última final da NHL da época dos Original Six.^[55]

1967–79: era das expansións |

Larry Robinson, retratado en 2008, xogou 17 tempadas en Montreal, gañando seis campionatos.^[56]

A NHL dobrou o seu tamaño a 12 equipos na tempada 1967–68 e organizouse en dúas divisións: a División Leste, cos seis equipos orixinais, e a División Oeste, na que se encadraron as seis franquías de expansión. O formato dos play-offs foi construído de xeito que un equipo constituído se enfrontase a un equipo de expansión nas finais da Stanley Cup.^[57] Os Canadiens recuperáronse da súa derrota en 1967 para varrer os St. Louis Blues por catro partidos a cero tanto en 1968 como en 1969 para conseguir o seu 15º e 16º títulos.^[58]

Os Canadiens quedaron fóra dos play-offs na tempada 1969–70, perdendo a última praza para as series no Leste nun desempate cos Rangers, sendo a única vez entre 1948 e 1995 na que os Canadiens non conseguiron clasificarse para os play-offs.^[59][60] Con todo, o equipo recuperouse na tempada 1970–71, gañando a súa 17ª Stanley Cup. Porén, a pesar do seu triunfo, Al MacNeil foi cesado como adestrador despois de tan só unha tempada en medio de conflitos con varios xogadores, entre eles Henri Richard, que describiu a MacNeil como "incompetente" durante os play-offs.^[61] MacNeil foi substituído por Scotty Bowman, un nativo de Montreal e antigo adestrador dos Blues.^[62] Bowman adestrou os Canadiens durante oito tempadas, gañando cinco Stanley Cups, incluíndo catro consecutivas entre 1976 e 1979.^[63]

Seguindo o éxito das Summit Series en 1972, organizáronse unha serie de partidos de exhibición entre equipos da NHL e a Liga Soviética coñecidos como Super Series. Na véspera do Aninovo de 1975, os Canadiens enfrontáronse ao Exército Vermello Soviético nun partido que é considerado como un dos mellores xogados nunca.^[64] Un concurso entre os dous mellores equipos de hóckey do mundo,^[65] o partido finalizou con empate a 3 goles grazas á magnífica actuación do porteiro soviético Vladislav Tretiak, que conseguiu 35 paradas.^[64]

Os Canadiens da tempada 1976–77 gañaron 60 partidos nunha liga de 80 partidos, perdendo tan só oito partidos, e tan só un na súa casa.^[66] Os Canadiens eran tan dominantes que Dryden queixouse a The Hockey News de que estaba "un pouco aburrido" pola falta de competitividade.^[67] A tempada 1978–79 coroou a serie de catro campionatos consecutivos despois de derrotar na final aos Rangers en cinco partidos.^[68]

O dominio dos Canadiens a finais da década de 1970 debeuse en parte á presenza da liga rival World Hockey Association (WHA) (que se iniciara en 1972) — os Canadiens tiveron moito máis éxito en comparación con outros equipos da NHL na súa resistencia aos intentos da WHA de atraer os mellores talentos. Os Canadiens xogaron un papel central na fusión de 1979 coa WHA, que fixo que os Edmonton Oilers, Hartford Whalers, Quebec Nordiques e Winnipeg Jets se unisen á NHL. Logo de anos de negociación, chegouse a un acordo de fusión entre as dúas ligas, mais os dirixentes da NHL rexeitaron o acordo por un voto. A maioría dos equipos estadounidenses da NHL estaban a favor da fusión, en parte porque pensaban que os axudaría a desafiar ao dominio de Montreal, mentres que en contra do acordo se manifestaron os Canadiens, que, xunto cos Vancouver Canucks e os Toronto Maple Leafs, opúñanse á división dos dereitos televisivos da Hockey Night in Canada entre seis equipos en lugar de tres.^[69] Ao escoitar o resultado da votación, os seareiros de Edmonton, Quebec e Winnipeg iniciaron un boicot aos produtos vendidos por Molson, os propietarios dos Canadiens dende 1978.^[66][69] O boicot, xunto coa presión da Cámara dos Comúns do Canadá, levaron a Montreal e Vancouver a reverter as súas posicións cando se produciu unha nova votación o 22 de marzo de 1979, que finalmente permitiría a fusión das dúas ligas.^[69]

Anos de transición e últimas Stanley Cups |

Vincent Damphousse liderou os Canadiens en anotación nos play-offs de 1993, conseguindo 23 puntos en 20 partidos.

Os Canadiens entraron na década de 1980 en transición logo da retirada de varios xogadores destacados, mais mantendo a Guy Lafleur como estrela ofensiva do equipo^[70][71] Porén as primeiras tempadas dos anos 1980, malia terse clasificado para os play-offs, non foron boas, caendo nas primeiras roldas fronte aos novatos Minnesota North Stars, os Edmonton Oilers e os Quebec Nordiques, o que rompeu o mito dos Canadiens. Bob Gainey, logo da derrota na primeira rolda en 1982 fronte aos Nordiques, afirmou:^[72]

A sorte do equipo mudou en 1986, cando o porteiro novato Patrick Roy guiou os Canadiens ao seu 23º campionato da Stanley Cup logo de derotar os Calgary Flames na primeira final canadense dende 1967.^[73] Os Canadiens de 1986 eran novos e estaban liderados polo adestrador xefe novato Jean Perron e o dianteiro Claude Lemieux,^[74] amais de Roy, que se converteu no xogador máis novo na historia da NHL en gañar o Conn Smythe Trophy.^[75] Tres anos despois, os dous equipos reencontráronse nas finais da Stanley Cup, a final canadense máis recente, na que os Flames saíron vitoriosos en seis partidos, converténdose tamén no primeiro equipo que derrotou os Canadiens como visitante para gañar o título no xeo do Forum.^[76]

A Stanley Cup celebrou o seu 100 aniversario en 1993, regresando de novo ao Canadá coa 24ª vitoria dos Canadiens,^[77] o campionato da NHL máis recente gañado por un equipo canadense.^[78] Despois de perder o primeiro partido da súa semifinal da Adams Division fronte aos Quebec Nordiques na prórroga, os Canadiens gañaron dez partidos na prórroga no seu camiño ao título, establecendo un récord de máis vitorias consecutivas na prórroga nun play-off na NHL.^[79] A vitoria na final fronte a Los Angeles Kings viuse empañada por un dos peores disturbios da historia de Montreal, nos que os seareiros causaron máis 2,5 millóns de dólares en danos á propiedade no centro da cidade e 168 feridos.^[80]

Os Canadiens non puideron repetir o seu éxito na tempada 1993–94, cando o equipo caeu eliminado en sete partidos polos Bruins. A derrota de Montreal no sexto partido foi o último partido das series eliminatorias no Montreal Forum.^[81] O equipo non foi quen de clasificarse para os play-offs na tempada 1994–95, sendo a primeira vez en 25 anos que os Canadiens non se clasificaron, e a terceira vez en 55 tempadas.^[82] Montreal reucuperouse para regresar aos play-offs na tempada 1995-96, mais o futuro do equipo alterouse o 2 de decembro de 1995, cando os Canadiens foron humillados 11-1 polos Red Wings.^[83]

Mentres, os cambios na economía deportiva levaron aos Canadiens a construír un novo pavillón en 1996 para incrementar os seus ingresos.^[84] O último partido no Forum tivo lugar o 11 de marzo de 1996, unha vitoria por 4–1 sobre os Dallas Stars.^[85] Deste xeito, os Canadiens deixaban a que fora a súa casa durante 72 tempadas, e onde gañaron máis de 1.500 partidos e 22 Stanley Cups.^[85] Cinco días despois do peche do Montreal Forum, os Canadiens xogaron o seu primeiro partido no Molson Centre (agora rebautizado Centre Bell), un pavillón con capacidade para 22.500 espectadores.^[86] No partido inaugural, Montreal derrotou os Rangers 4–2, co primeiro gol marcado por Vincent Damphousse.^[87]

Na tempada 1998-99, cando finalizaron na derradeira posición da Northeast Division, os Canadiens comezaron un longo período de mediocridade,^[83] perdéndose os play-offs en catro das súas dez tempadas seguintes e non conseguindo pasar á segunda rolda ata 2010.^[88][89] A falta de éxito nos play-offs do equipo puxo fin á serie de vitorias na Stanley Cup a ritmo de unha por década dende os anos 1910 aos 1990. Os malos resultados levaron a especulacións sobre a posible venda e traslado do equipo se este non recibía axudas do goberno para axudar a aliviar as presións do sistema tributario de Quebec e o valor mínimo histórico do dólar canadense. Os Canadiens desmentiron o rumor, con todo Molson contratou o banco de investimentos Morgan Stanley para examinar a súa futura implicación nos deportes.^[90] Montreal non se clasificou para os play-offs nas seguintes dúas tempadas, e as perdas anuais de 10-12 millóns de dólares e o desexo de centrarse no seu negocio principal cervexeiro levou a Molson a poñer á venda a franquía no verán de 2001.^[91]

Novo milenio |

Os anos 2000 comezaron coa venda da franquía por parte da familia Molson. A falta de compradores locais e de subvencións fixeron que se temese que o equipo seguise o camiño dos Winnipeg Jets e os Quebec Nordiques e acabase por ser localizado nos Estados Unidos.^[91] O empresario estadounidense George N. Gillett Jr. mercou unha participación do 80,1% do equipo e o 100% do Molson Centre por 275 millóns de dólares.^[92] Como parte do acordo, Molson mantivo o 19,9% do equipo e concedéuselle o dereito de rexeitar calquera futura venda por Gillett; ademais, a Xunta de Goberno da NHL está obrigada a aprobar por unanimidade calquera intento por trasladar o equipo a unha nova cidade.^[93]

A venda da franquía mellorou lixeiramente os resultados e os Canadiens conseguiron a clasificación para os play-offs na tempada 2001-02, mais caeron eliminados na segunda rolda en seis partidos fronte aos Carolina Hurricanes^[94] Logo dun ano sen clasificarse para a post-tempada, os Canadiens regresaron ás series na tempada 2003-04, caendo na segunda rolda en catro partidos fronte aos Tampa Bay Lightning, que finalmente se alzarían coa Stanley Cup.^[95]

O lockout da tempada 2004-05 cancelou a tempada completa. Logo de terse perdido os play-offs na tempada 2006–07, os Canadiens recuperáronse para gañar o seu primeiro título de división en 15 anos na tempada 2007–08, así como o seu primeiro título de campión de conferencia na liga regular dende 1989.^[96]

Os Canadiens fronte aos Bruins durante a tempada do seu centenario.

A propiedade dos Canadiens pasou unha vez máis á familia Molson en 2009 logo de que Gillett vendera o equipo, o Centre Bell, e o Gillett Entertainment Group a unha alianza encabezada por Geoff Molson e na que estaban tamén os seus irmáns Andrew e Justin.^[97] Ao contrario da era pre-Gillett, o equipo é agora propiedade privada da familia Molson e non da cervexeira Molson, que agora é unha división de Molson Coors. No xeo, o equipo chegou aos play-offs na tempada 2009-10 como oitavo clasificado por segundo ano consecutivo, eliminando o campión da Conferencia Leste na liga regular, os Washington Capitals e os defensores do título, os Pittsburgh Penguins, nas dúas primeiras roldas.^[98] Porén, os Habs perderon nas finais da Conferencia Leste fronte aos Philadelphia Flyers.^[99]

Os Habs finalizaron a tempada 2011–12 na última posición da súa conferencia en máis de 80 anos, con lesións que decimaron o equipo durante toda a tempada. Despois dunha tempada decepcionante, o equipo recuperouse na tempada 2012–13, acurtada polo lockout, pasando da 15ª posición á segunda, mais perdendo 4-1 fronte aos Ottawa Senators na primeira rolda dos play-offs. Na tempada seguinte, os Canadiens chegaron de novo aos play-offs logo dunha tempada de 100 puntos, eliminando na primeira rolda aos Tampa Bay Lightning en catro partidos. Logo enfrontáronse aos campións do Presidents' Trophy, os Boston Bruins, aos que eliminaron en sete partidos para chegar ás finais da Conferencia Leste por segunda vez dende a vitoria da Stanley Cup de 1993. Con todo, caeron eliminados polos New York Rangers en seis partidos. Na tempada 2014–15, o equipo gañou o seu terceiro título de división dende 1992, eliminando os Ottawa Senators na primeira rolda dos play-offs en seis partidos, pero perderon na segunda rolda fronte aos Lightning en seis partidos.

Os Habs comezaron a tempada 2015–16 cunha racha de nove vitorias, e conseguiron un rexistro de 18-4-3 nos primeiros dous meses de competición. Con todo, logo de conseguir gañar 19 dos seus 26 primeiros partidos, o equipo comezou a perder moitos partidos e perdeu a numerosos xogadores, incluído Price, polas lesións. Finalmente os Canadiens finalizaron na sexta posición da Atlantic Division e non se clasificaron para os play-offs por primeira vez dende a tempada 2011-12.

Rivalidades |

Boston Bruins |

Os Bruins e os Canadiens no TD Garden durante os himnos.

As máis antigas rivalidades da NHL datan da época do Original Six. Unha rivalidade tradicional estableceuse nesta época entre os Boston Bruins e os Montreal Canadiens. Ningún outro equipo da NHL se enfrontou a outro opoñente coma os Bruins aos Canadiens: ao finalizar a tempada 2013-14 os dous equipos enfrontáranse 721 veces na liga regular, con 263 vitorias para os de Boston por 348 polos de Montreal; e 170 veces nos play-offs cun rexistro de 71 a 106 para os canadenses.^[100]

Como noutras rivalidades, os momentos máis intensos son nas roldas eliminatorias dos play-offs. Así, entre 1946 e 1987, os Bruins os Canadiens enfrontáronse dezaoito veces con outras tantas vitorias para o equipo canadense. Os Canadiens conseguiron un total de vinte e catro Stanley Cups na súa historia, entre elas sete gañadas fronte aos Bruins.^[100] Na semifinal de 1952, Maurice Richard dos Canadiens sufriu unha lesión na cara logo de ter recibido un golpe co xeonllo no primeiro período do sétimo partido. Volveu ao partido antes da súa finalización e marcoulle dous goles a "Sugar" Jim Henry para cualificar o seu equipo para a seguinte rolda dos play-offs.^[101] Unha célebre fotografía do final do partido mostra a parte superior do ollo vendado de Richard co sangue corréndolle pola cara dándolle a man a Henry cun ollo morado.^[102][103]

Outro momento intenso da rivalidade produciuse durante a tempada 1954-55. O 13 de marzo no pavillón de Boston, Maurice Richard chegou ás mans con Hal Laycoe. Un xuíz de liña tentou tres veces conter a Richard, mais só logrou inmobilizar o xogador quebequés mentres que Laycoe tivo a oportunidade de darlle unha boura. Nervioso, Richard xirouse e golpeou o xuíz que o mantiña nunha posición perigosa. Richard recibiu unha sanción no partido, así como unha suspensión ata o final da tempada e para todos os partidos dos play-offs; Laycoe pola súa banda non recibiu ningunha sanción. A isto seguíronlle unha serie de disturbios provocados polos seareiros de Montreal, coñecidos co nome de «disturbios Maurice Richard» ou «disturbios do Forum».^[104][105].

Na tempada 1970-1971, os Bruins finalizaron na primeira posición a liga regular con máis de 10 puntos de vantaxe sobre o segundo clasificado do leste (New York Rangers) e o líder do oeste (Chicago Blackhawks), e máis de 20 sobre os outros 5 clasificados para os play-offs.^[106] Boston defendía o título da Stanley Cup e partía como favorito nas series eliminatorias para revalidar o título. Na primeira rolda enfrontáronse Boston e Montreal, e durante o segundo encontro os Bruins gañaban aos Canadiens por 5 goles a 1, mais os canadenses remontaron o partido e gañaron por 5 a 7. Finalmente os Canadiens gañaron a serie, chegando á final, onde gañarían a Chicago para alzarse coa súa 17ª Stanley Cup.^[107]

En 1988, despois de 18 derrotas consecutivas nas series eliminatorias contra os Canadiens, os Bruins, a pesar de que perderon o primeiro partido, eliminaron os seus rivais por primeira vez en 45 anos. Despois desta vitoria, os duelos entre os dous equipos están equilibrados, contando os Bruins con sete vitorias fronte a cinco dos Canadiens.

Enfrontamentos nas series eliminatorias entre Canadiens e Bruins 

1928-1958 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1928-29 Semifinal 1-0 1-0 3-2 3-0 0-1 1929-30 Final 0-3 3-4 0-2 1-1 1930-31 Semifinal 5-4 0-1 3-4 3-1 2-3 2-3 2-1 1942-43 Semifinal 5-4 5-3 3-2 0-4 5-4 4-1 2-2 1945-46 Final 3-4 2-3 2-4 3-2 3-6 1-4 3-2 1946-47 Semifinal 1-3 1-2 4-2 1-5 3-4 1-4 4-2 1951-52 Semifinal 1-5 0-4 4-1 3-2 1-0 2-3 1-3 3-4 5-2 1952-53 Final 2-4 4-1 0-3 3-7 0-1 1-4 6-2 1953-54 Semifinal 0-2 1-8 3-4 0-2 0-4 7-2 1954-55 Semifinal 0-2 1-3 4-2 3-4 1-5 1-4 8-2 1956-57 Final 1-5 0-1 2-4 2-0 1-5 1-4 9-2 1957-58 Final 1-2 5-2 0-3 3-1 2-3 3-5 2-4 10-2

1967-1988 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1967-68 Cuartos de final 1-2 3-5 2-5 2-3 0-4 11-2 1968-69 Semifinal 2-3 3-4 5-0 3-2 2-4 1-2 2-4 12-2 1970-71 Cuartos de final 3-1 5-7 1-3 5-2 7-3 3-8 2-4 3-4 13-2 1976-77 Final 3-7 0-3 2-4 1-2 0-4 14-2 1977-78 Final 1-4 2-3 4-0 4-3 1-4 1-4 2-4 15-2 1978-79 Semifinal 2-4 2-5 2-1 4-3 1-5 5-2 4-5 3-4 16-2 1983-84 Final de división 1-2 1-3 0-5 0-3 17-2 1984-85 Semifinal de división 5-3 3-5 2-4 7-6 0-1 2-3 18-2 1985-86 Semifinal de división 1-3 2-3 3-4 0-3 19-2 1986-87 Semifinal de división 2-6 3-4 4-5 2-4 0-4 20-2 1987-88 Semifinal de división 2-5 4-3 3-1 2-0 4-1 4-1 20-3

Dende 1988 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1988-89 Final de división 2-3 2-3 4-5 3-2 2-3 1-4 21-3 1989-90 Final de división 1-0 5-4 6-3 1-4 3-1 4-1 21-4 1990-91 Final de división 2-1 3-4 3-2 2-6 4-1 2-3 2-1 4-3 21-5 1991-92 Final de división 6-4 3-2 3-2 2-0 4-0 21-6 1993-94 Cuartos de final de conferencia 3-2 2-3 6-3 2-5 1-2 3-2 5-3 4-3 21-7 2001-02 Cuartos de final de conferencia 2-5 6-4 3-5 5-2 1-2 1-2 2-4 22-7 2003-04 Cuartos de final de conferencia 3-0 2-1 2-3 4-3 1-5 2-5 2-0 3-4 23-7 2007-08 Cuartos de final de conferencia 1-4 2-3 2-1 0-1 5-1 5-4 0-5 3-4 24-7 2008-09 Cuartos de final de conferencia 4-2 5-1 4-2 4-1 4-0 24-8 2010-11 Cuartos de final de conferencia 0-2 1-3 4-2 5-4 2-1 1-2 4-3 4-3 24-9 2013-14 Semifinal de conferencia 4-3 3-5 2-4 1-0 2-4 0-4 3-1 3-4 25-9

Toronto Maple Leafs |

A rivalidade entre os Canadiens e os Maple Leafs comezou en 1917, cando chegou á NHL un equipo de Toronto, convertendo a rivalidade entre as dúas cidades canadenses na máis antiga da liga. Os dous equipo téñense enfrontado en máis de 700 ocasións na liga regular, e xogaron máis de 70 partidos nos play-offs, cun balance favorable aos de Montreal en ambos os casos, con 342 vitorias para os Canadiens na liga regular fronte ás 286 dos Maple Leafs, e 42 vitorias dos Canadiens por 29 dos Maple Leafs nas series eliminatorias. A pesar disto, os de Toronto gañaron tres das cinco finais nas que se enfrontaron ambos os equipos.^[108]

A primeira vez que ambos os equipos se enfrontaron nos play-offs foi na tempada inaugural da NHL, cando os daquela denominados Blueshirts gañaron as series e a Stanley Cup, mais curiosamente os dous equipos só se reencontraron nos play-offs unha vez entre 1918 e 1940, en 1925.^[108] A última vez que ambos os equipos se enfrontaron nos play-offs foi na tempada 1978-79, cando os Canadiens se impuxeron con claridade aos de Toronto por un contundente 4-0.^[109]

Enfrontamentos nas series eliminatorias entre Canadiens e Maple Leafs 

1918-1960 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1917-18 Final 7-3 3-4 7-10 0-1 1924-25 Semifinal 3-2 2-0 5-2 1-1 1943-44 Semifinal 1-3 5-1 2-1 4-1 11-0 4-1 2-1 1944-45 Semifinal 0-1 2-3 4-1 3-4 10-3 2-3 2-4 2-2 1946-47 Final 6-0 0-4 2-4 1-2 3-1 1-2 2-4 2-3 1950-51 Final 2-3 3-2 1-2 2-3 2-3 1-4 2-4 1958-59 Final 5-3 3-1 2-3 3-2 5-3 4-1 3-4 1959-60 Final 4-2 2-1 5-2 4-0 4-0 4-4

Dende 1960 Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance 1962-63 Semifinal 1-3 2-3 0-2 3-1 0-5 1-4 4-5 1963-64 Semifinal 2-0 1-2 3-2 3-5 4-2 0-3 1-3 3-4 4-6 1964-65 Semifinal 3-2 3-1 2-3 2-4 3-1 4-3 4-2 5-6 1965-66 Semifinal 4-3 2-0 5-2 4-1 4-0 6-6 1966-67 Final 6-2 0-3 2-3 6-2 1-4 1-3 2-4 6-7 1977-78 Semifinal 5-3 3-2 6-1 2-0 4-0 7-7 1978-79 Cuartos de final 5-2 5-1 4-3 5-4 4-0 8-7

Quebec Nordiques |

Os Montreal Canadiens mantiveron unha forte rivalidade co outro equipo quebequés presente na National Hockey League durante a década de 1980 e a primeira metade dos anos 1990, os Quebec Nordiques. Os enfrontamentos entre ambos os equipos foron coñecidos como a "Batalla de Quebec". A rivalidade entre ambos os equipos non se trasladou inmediatamente ao xeo e a maior rivalidade comezou nos play-offs da tempada 1981-82, cando os Nordiques eliminaron os Habs no quinto partido da serie cun gol gañador de Dale Hunter, e durou ata a tempada 1994-95, cando o equipo foi trasladado a Denver.^[110]

Durante o tempo que os Nordiques competiron na NHL enfrontáronse 113 veces aos seus veciños de Montreal, cun rexistro claramente favorable aos Canadiens, con 39 vitorias, 26 derrotas e 12 empates, e con 449 goles para os Canadiens por 367 dos Nordiques.^[110] Os dous equipos enfrontáronse cinco veces nos play-offs, cun balance de tres vitorias a dúas favorable ao equipo de Montreal, que venceu en 17 partidos por 14 dos Nordiques, anotando 105 goles fronte a 85 dos de Quebec.^[110][111] A rivalidade cos Habs dexenerou o 20 de abril de 1984 nunha liorta multitudinaria entre os xogadores de ambos os equipos que finalizou con 200 minutos de penalización e 12 xogadores expulsados nun partido que se acabaron adxudicando os de Montreal por 5 goles a 3 e que foi chamado "Good Friday Massacre".^[110]

Enfrontamentos nas series eliminatorias entre Canadiens e Nordiques 

Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance Referencia 1981-82 Semifinais de división 1-5 3-2 1-2 6-2 3-2 3-2 1-0 [112] 1983-84 Final de división 2-4 4-1 1-2 4-3 4-0 3-5 2-4 1-1 [113] 1984-85 Final de división 2-1 4-6 6-7 3-1 5-1 5-2 3-2 4-3 2-1 [114] 1986-87 Final de división 7-5 2-1 7-2 3-2 2-3 2-3 3-5 3-4 2-2 [115] 1992-93 Semifinal de división 2-3 1-4 1-2 2-3 5-4 2-6 2-4 2-3 [116]

Identidade do equipo |

Logo e equipación |

Logo orixinal. (1909–10)

Os dous máis antigos e recoñecibles logos deportivos, o clásico 'C' e 'H' dos Montreal Canadiens empregáronse por primeira vez xuntos na tempada 1917-18, cando o club mudou o seu nome de "Club athlétique Canadien" a "Club de hockey Canadien",^[117] antes de evolucionar á súa forma actual en 1952–53. O "H" é sinónimo de "hockey", non de "Habitants", unha crenza popular.^[118] Segundo NHL.com, o primeiro home que se referiu ao equipo como "the Habs" foi o estadounidense Tex Rickard, propietario do Madison Square Garden, en 1924. Rickard aparentemente díxolle a un reporteiro que o "H" no xersei dos Canadiens era de "Habitants".^[119]

As cores do equipo dende 1911 son o azul, o vermello e o branco. A camisola local é predominantemente de cor vermella. Hai catro raias horizontais azuis e brancas, unha a través de cada brazo, unha cruzando o peito, e outra a través da liña da cintura. A principal camisola como visitante é principalmente branca cunha raia vermella e azul que cruza o peito, vermella ao final dos dous brazos e nos hombreiros. O deseño básico ten estado en uso dende 1914 e adoptou a súa forma actual en 1925, xeralmente con poucos cambios.^[120] Debido á longa historia do equipo e á súa importancia en Quebec, a camisola ten sido denominada La Sainte-Flanelle.^[2]

Os Canadiens empregaron múltiples deseños antes de adoptar o deseño mencionado en 1914. A camisola orixinal da tempada 1909-10 era azul cun "C" branco. A segunda tempada tiñan unha camisola vermella cunha folla de pradairo verde co "C", e os pantalóns verdes. Posteriormente, a tempada anterior á adopción da actual imaxe do equipo, os Canadiens vestiron unha camisola de deseño "poste de barbeiro con raias vermellas, brancas e azuis, e cun logo que representaba unha folla de pradairo coas iniciais "CAC", "Club athlétique Canadien".^[120] Os tres deseños foron empregados durante a tempada 2009-10 como parte do centenario dos Canadiens.^[121]

As cores dos Canadiens son un aspecto claramente identificable da cultura franco-canadense. No conto "The Hockey Sweater", Roch Carrier describiu a influencia dos Canadiens e a súa camisola nas comunidades rurais de Quebec durante a década de 1940.^[122] A historia converteuse posteriormente nunha curta de animación, The Sweater, narrada por Carrier.^[123] Unha pasaxe do conto aparece no billete de cinco dólares canadenses de 2002.^[124][125]

Lema |

Nos bras meurtris vous tendent le flambeau, à vous toujours de le porter bien haut. (en francés)

To you from failing hands we throw the torch. Be yours to hold it high. (en inglés)

A vós, desde as nosas mans fracasadas, lanzámosvos o facho. Que sexa voso para que o manteñades en alto. (en galego)

O lema vén do poema de John McCrae "In Flanders Fields" que foi escrito en 1915, o ano que os Canadiens gañaron a súa primeira Stanley Cup. O lema aparece na parede do vestiario dos Canadiens, orixinalmente no Montreal Forum e actualmente no Bell Centre.^[126]

Mascota |

Youppi! é a mascota dos Canadiens dende 2004.

A principios da tempada 2004–05, os Canadiens adoptaron a Youppi! como a súa mascota oficial, converténdose deste xeito na primeira mascota na longa historia do equipo, que daquela contaba con 96 anos. Youppi! naceu en 1979, e durante moito tempo foi a mascota dos Montreal Expos, un equipo de béisbol que competiu na Major League Baseball ata que foi trasladado a Washington, D.C. en 2004, mudando o seu nome polo de Washington Nationals e deixando a Youppi!. Co cambio, Youppi! converteuse na primeira mascota nas ligas profesionais de América do Norte en cambiar de liga.^[127][128]

Medios de comunicación |

Mentres que o hóckey foi retransmitido por radio, a canle de televisión francófona Radio-Canada retransmitiu o primeiro partido de hóckey televisado da historia do Canadá co partido que o 11 de outubro de 1952 enfrontou os Canadiens e os Detroit Red Wings.^[129]

Os partidos dos Montreal Canadiens son retransmitidos a nivel local tanto en inglés como en francés. Na radio, os partidos dos Canadiens son retransmitidos en francés por CHMP 98.5,^[130] e en inglés por CKGM, TSN Radio 690, que adquiriu os dereitos de emisión en inglés nun acordo por sete anos a partir da tempada 2011-12.^[131]

Os dereitos de televisión rexional en francés están en posesión de Réseau des sports baixo un acordo de 12 anos, efectivo dende a tempada 2014–15.^[132] Unha irmá da rede en lingua inglesa TSN, RDS foi a única canle deportiva en lingua francesa no Canadá ata a creación ne 2011 de TVA Sports,^[133] e foi a anterior canle nacional en posuír os dereitos en francés da NHL; como resultado, os Canadiens previron un contrato rexional independente, e permitiron que os seus partidos fosen televisados a nivel nacional como parte do paquete de dereitos a nivel nacional de RDS.^[134]

Con TVA Sports converténdose na posuidora dos dereitos nacionais en francés na tempada 2014–15 a través dun acordo de sub-licenza con Rogers Communications,^[134] a empresa matriz de RDS, Bell Media posteriormmente anunciou un acordo por 12 anos para manter os dereitos rexionais para os partidos dos Canadiens non retransmitidos por TVA Sports. Como resultado, os partidos na RDS sufriron un apagón fóra do mercado doméstico dos Canadiens de Quebec, Provincias Atlánticas do Canadá e parte de Ontario.^[132] Polo menos 22 partidos á tempada dos Canadiens (principalmente a través de La super soirée LHN das noites dos sábados), incluídos todos os partidos dos play-offs, son televisados a nivel nacional por TVA Sports.^[135][136]

Os dereitos rexionais de televisión en lingua inglesa están en posesión de Sportsnet East mediante un acordo de tres anos anunciado por Rogers o 2 de setembro de 2014, con partidos seleccionados (tres na súa tempada inaugural) retransmitidos en CJNT City Montreal. Os demais partidos son retransmitidos a nivel nacional a través do mencionado acordo dos dereitos da NHL de Rogers (incluíndo partidos adicionais en Sportsnet, City, ou en CBC durante Hockey Night in Canada), dando así os dereitos a Rogers de todas as canles en inglés dos Canadiens.^[137] Os partidos rexionais dos Canadiens en Sportsnet East e City son comentados por John Bartlett e Jason York.^[138] Anteriormente TSN posuíu os dereitos rexionais de televisión en inglés para os partidos dos Canadiens dende 2010 ata 2014. Foron comentados por Dave Randorf en play-by-play; estes dereitos non foron renovados por Bell Media despois da tempada 2013–14.^[130][139]

Pavillóns |

Dende 1996, os Montreal Canadiens xogan os seus partidos como local no Centre Bell (coñecido ata 2002 como Centre Molson), se ben xogou a maior parte da súa historia no Forum de Montréal (entre 1926 e 1996), e algunhas tempadas no Aréna Mont-Royal, no Westmount Arena, e no Aréna Jubilée. Dende a primeira tempada da franquía, o equipo de Montreal empregou os cinco pavillóns para os seus partidos como local nos seguintes períodos:

Pavillóns empregados polos Montreal Canadiens

Imaxe	Nome	Inicio	Fin	Capacidade[nota 1]
	Aréna Jubilée	1909 1917	1910 1919	3.200
	Westmount Arena	1910	1918	4.300-10.000
	Aréna Mont-Royal	1920	1926	6.000
	Forum de Montréal	1924	1996	18.000
	Centre Bell	1996	en uso	21.287

Arena Jubilée

Construído orixinalmente en 1908 e con capacidade para 3.200 espectadores,^[140] o Aréna Jubilée foi o primeiro pavillón empregado polos Canadiens nos seus partidos como local nos seus partidos da NHA. O primeiro partido oficial do equipo no pavillón disputouse o 5 de xaneiro de 1910, no que os locais derrotaron a Cobalt por 7 goles a 6 na prórroga.^[9] Neste recinto xogou a súa primeira tempada e entre 1918 e 1919, logo do incendio do Montreal Arena o 2 de xaneiro de 1918.^{[21][22][141]} Logo da súa primeira tempada, os Canadiens trasladáronse ao Westmount Arena, un pavillón de maior capacidade.

Westmount Arena

O Westmount Arena despois do lume.

O segundo pavillón no que xogaron como local os Canadiens foi o Westmount Arena. O pavillón foi inaugurado o 31 de decembro de 1898 e tiña unha capacidade máxima para 10.000 espectadores, 4.300 sentados.^[142] Neste pavillón os Canadiens gañaron a súa primeira Stanley Cup en 1916.^[143] En 1915 instalouse no pavillón a primeira planta de fabricación de xeo artificial de Montreal.^[144]

O 2 de xaneiro de 1918 o lume destruiu o pavillón causando danos por valor de 150.000 dólares.^[143] A destrución do pavillón provocou o regreso do equipo ao Arena Jubilée.

Aréna Mont-Royal

Aberto parcialmente sen concluir o 10 de xaneiro de 1920, o Aréna Mont-Royal acolleu durante cinco anos os partidos como local dos Canadiens. O primeiro partido oficial xogouse o mesmo día da inauguración, enfrontando aos Canadiens e aos Toronto St. Patricks, rematando o partido cunha contundente vitoria dos locais por 14 goles a 7 con seis goles de Newsy Lalonde. Unha semana despois da súa inauguración, partes da balaustrada caeron antes dun partido fronte aos Ottawa Senators, facendo que a policía parase a venda de entradas en 6.500.^[143][145]

Forum de Montréal

Denominado por Sporting News "o edificio con máis historia da historia do hóckey",^[146], o Forum de Montréal, foi inaugurado o 24 de xuño de 1924,^[147] o Forum de Montréal converteuse no fogar dos Canadiens en 1926. Con todo, o equipo participou na inauguración do novo pavillón o 29 de novembro de 1924 cunha derrota dos Toronto St. Pats por 7 goles a 1. Os Canadiens compartiron o Forum cos seus veciños e rivais Montreal Maroons dende a súa chegada ata 1996, e nel conseguiron 22 das súas 24 Stanley Cups. O Forum pechou as súas portas o 11 de marzo de 1996 no medio dunha longa ovación dos afeccionados.^[143]

Inaugurado cunha capacidade para 9.300 espectadores, o Forum sufriu varias ampliacións ao longo da súa historia:^[147]

• 9.300, 12.500 con prazas de pé (1924-1949)


• 13.551, 15.551 con prazas de pé (1949-1968)


• 16.500, 19.000 con prazas de pé (1968-1978)


• 16.074, 18.076 con prazas de pé (1978-1991)


• 16.259, 17.959 con prazas de pé (1991-1996)

Na súa primeira tempada no Forum, os Canadiens tiveron unha media de 8.409 espectadores. Coas sucesivas ampliacións estes rexistros foron aumentando ata rexistrar na súa derradeira tempada no pavillón unha media de 18.233 espectadores.^[148]

Centre Bell

En marzo 1996 os Canadiens trasladáronse ao Centre Bell (inicialmente chamado Molson Centre, e rebautizado co seu nome actual en febreirode 2002), un pavillón con capacidade para 21.273 espectadores, o que o converte no maior pavillón adicado ao hóckey sobre xeo en América do Norte.^[149] O primeiro partido dos Canadiens na súa nova casa celebrouse o 16 de marzo de 1996, no que se derrotando aos New York Rangers por 4-2, mentres que o primeiro partido dos play-offs o 21 de abril dese mesmo ano.^[143]

Os Canadiens conseguiron unha media de máis de 20.000 espectadores en cada unha das súas tempadas dende que se trasladaron ao Centre Bell, e dende xaneiro de 2004 os Canadiens teñen vendido todas as entradas para cada partido como local.^[150] Na tempada 2009-10 o equipo rexistrou o maior número de espectadores da NHL cun total de 872.193, conseguindo unha media de 21.273.^[151] O equipo rexistrou os seguintes datos de asistencia:^[148]

Interior do Centre Bell durante un partido entre os Montreal Canadiens e os Buffalo Sabres.

Equipos afiliados |

As franquías da NHL teñen un cadro limitado por convenio, polo que contan cun ou máis equipos «afiliados» que cada ano compiten en ligas menos importantes. Isto permítelles recrutar xogadores xoves na repesca anual permitíndolles continuar o seu desenvolvemento sen comezar demasiado cedo. Ademais, estes equipos afiliados (tamén chamados clubs escola ou farm teams en inglés) constitúen unha reserva de talentos para as franquías da NHL, que os atraen a mercé das lesións e/ou a pobre formación do equipo. A excepción dos equipos propietarios do seu propio club escola, as afiliacións finalizan cun acordo contractual e non se conxelan no tempo. Dende os seus inicios, os Canadiens tiveron as seguintes afiliacións principais:^[152]

Afiliacións secundarias |

Ademais destes equipos, as franquías da NHL posúen unha ou dúas afiliacións denominadas «secundarias» con equipos que compiten en ligas menores. Estes equipos son empregados xeralmente como depósito de xogadores para os equipos anteriores en caso de ausencias por lesión de xogadores ou partidos cun equipo da NHL. Ao longo da súa historia, os Canadiens tiveron as seguintes afiliacións secundarias:^[152]

Personalidades |

Xogadores |

Cadro actual |

Esta sección presenta o cadro de xogadores dos Montreal Canadiens. Este efectivo pode variar ao longo da tempada en función das lesións e os reforzos procedentes dos equipos afiliados a Montreal: os St. John's Icecaps da American Hockey League e os Brampton Beast da ECHL.

Actualizado a 24 de xullo de 2015.^[153]

#	Nac	Xogador	Posición[nota 2]	S/G[nota 3]	Idade	Adquirido	Lugar de nacemento
28	CANb !	Beaulieu, NathanNathan Beaulieu	D	L	(26 anos)	2011	Strathroy, Ontario
25	SWEb !	de la Rose, JacobJacob de la Rose	LW	L	(23 anos)	2013	Arvika, Suecia
51	CANb !	Desharnais, DavidDavid Desharnais	C	L	(32 anos)	2008	Laurier-Station, Quebec
81	DNKb !	Eller, LarsLars Eller	C	L	(29 anos)	2010	Rødovre, Dinamarca
74	RUSb !	Emelin, AlexeiAlexei Emelin	D	L	(33 anos)	2004	Togliatti, Unión Soviética
32	USAb !	Flynn, BrianBrian Flynn	RW	R	(30 anos)	2015	Lynnfield, Massachusetts
27	USAb !	Galchenyuk, AlexAlex Galchenyuk	C	L	(25 anos)	2012	Milwaukee, Wisconsin
11	CANb !	Gallagher, BrendanBrendan Gallagher	RW	R	(26 anos)	2010	Edmonton, Alberta
77	USAb !	Gilbert, TomTom Gilbert	D	R	(36 anos)	2014	Bloomington, Minnesota
8	CANb !	Kassian, ZackZack Kassian	RW	R	(28 anos)	2015	Windsor, Ontario
79	RUSb !	Markov, AndreiAndrei Markov (A)	D	L	(40 anos)	1998	Voskresensk, Unión Soviética
17	CANb !	Mitchell, TorreyTorrey Mitchell	C/RW	R	(34 anos)	2015	Greenfield Park, Quebec
67	USAb !	Pacioretty, MaxMax Pacioretty (A)	LW	L	(30 anos)	2007	New Canaan, Connecticut
6	USAb !	Pateryn, GregGreg Pateryn	D	R	(28 anos)	2008	Sterling Heights, Michigan
26	USAb !	Petry, JeffJeff Petry	D	R	(31 anos)	2015	Ann Arbor, Michigan
14	CZEb !	Plekanec, TomasTomas Plekanec (A)	C	L	(36 anos)	2001	Kladno, Checoslovaquia
31	CANb !	Price, CareyCarey Price	G	L	(31 anos)	2005	Anahim Lake, Columbia Británica
13	RUSb !	Semin, AlexanderAlexander Semin	RW	R	(35 anos)	2015	Krasnoyarsk, Unión Soviética
21	CANb !	Smith-Pelly, DevanteDevante Smith-Pelly	RW	R	(26 anos)	2015	Scarborough, Ontario
76	CANb !	Subban, P. K.P. K. Subban (A)	D	R	(29 anos)	2007	Toronto, Ontario
35	CANb !	Tokarski, DustinDustin Tokarski	G	L	(29 anos)	2013	Humboldt, Saskatchewan
22	CANb !	Weise, DaleDale Weise	RW	R	(30 anos)	2014	Winnipeg, Manitoba

Capitáns do equipo |

Jack Laviolette, primeiro capitán na historia dos Canadiens.

Dende a súa primeira tempada, o equipo dos Canadiens tivo 28 capitáns. O primeiro capitán da historia da franquía foi nomeado na tempada 1910 da National Hockey Association (NHA), a primeira tempada dos Canadiens, e foi o canadense Jack Laviolette. Dende 2015 o posto de capitán é ocupado por Max Pacioretty.^[154] Excepto tres, todos os capitáns do equipo naceron no Canadá, sendo o estadounidense Chris Chelios o primeiro xogador non canadense en ser nomeado capitán do equipo de Montreal na tempada 1989-90, mais exercendo como co-capitán xunto co canadense Guy Carbonneau, que na seguinte tempada sería capitán en solitario. O segundo xogador non nado no Canadá en ser nomeado capitán foi o finlandés Saku Koivu, que foi o xogador que máis anos exerceu de capitán cun total de dez. Os diferentes xogadores que teñen sido capitáns do equipo ao longo da súa historia son:^[155]

Eleccións na primeira rolda do draft |

Cada ano dende 1963, os xogadores das ligas menores teñen a posibilidade de asinar contratos coas franquías da NHL. Dende a creación do draft en 1963 ata 1969 os Canadiens contaron coa opción dos chamados "Cultural Picks", polos cales o equipo quebequés podía substituír a súa primeira elección por dous xogadores franco-canadenses antes de que calquera outro equipo realizara as súas eleccións, opción que o equipo empregou nunha ocasión en 1968, e ambas en 1969.^[51] Ao longo da súa historia, os Canadiens escolleron cinco veces en primeira posición, seleccionando a Garry Monahan (1963), Michel Plasse (1968), Réjean Houle (1969), Guy Lafleur (1971) e Doug Wickenheiser (1980). A continuación móstranse as eleccións na primeira rolda do draft da NHL dos Montreal Canadiens:^[156]

Doug Wickenheiser, elixido no 1º posto do draft polos Canadiens en 1980.

Alex Galchenyuk, elixido no 3º posto do draft da NHL polos Canadiens en 2012.

Líderes históricos |

Esta sección presenta as estatísticas dos xogadores dos Canadiens que superaron os 500 puntos nas súas carreiras. As estatísticas refírense só aos puntos conseguidos cos Montreal Canadiens e os mellores rexistros en cada campo son sinalados en letra grosa:^[157]

Para os significados das abreviaturas véxase estatísticas do hóckey sobre xeo.

Números retirados |

Números retirados no Centre Bell.

Os Canadiens retiraron quince números en honor a dezaoito xogadores,^[158] o maior número entre todos os equipos da National Hockey League, e o terceiro maior do total das catro maiores ligas profesionais dos Estados Unidos e o Canadá. Todos os xogadores homenaxeados naceron no Canadá, e Howie Morenz foi o primeiro xogador honrado o 2 de novembro de 1937.^[159]

Adestradores |

O primeiro adestrador do equipo foi «Jack» Laviolette, quen dirixiu o equipo na súa primeira tempada na NHA. Na etapa dos Canadiens anterior ao seu ingreso na NHL estiveron ao cargo do banco cinco adestradores (contando po propio Laviolette). O último adestrador dos Canadiens na NHA foi Newsy Lalonde, que se converteu no primeiro adestrador do equipo na NHL. Os Canadiens chegaron por primeira vez aos play-offs da NHA na tempada 1913-14 baixo a dirección de Jimmy Garner, mais foi con Lalonde con quen o equipo conseguiu o primeiro título da súa historia dúas tempadas despois. A continuación os adestradores que dirixiron o equipo na NHA:^[141]

Dende a chegada dos Canadiens á NHL o equipo tivo un total de 24 adestradores distintos. Algúns destes adestradores dirixiron o equipo en máis dunha etapa, como Newse Lalonde, Léo Dandurand, Cecil Hart e Calude Ruel. Polo banco do equipo pasaron algúns adestradores que se fixeron cargo do equipo durante un breve período como adestradores interinos entre o cesamento dun adestrador e o nomeamento doutro. O adestrador que máis partidos dirixiu na historia da franquía foi Toe Blake (914), conseguindo tamén o maior número de vitorias (500), o maior número de puntos na liga regular (1.159), e é o adestrador con máis partidos dirixidos e gañados nos play-offs (119 adestrados e 82 gañados). Toe Blake foi o adestrador co cal a franquía conquistou máis Stanley Cups, cun total de oito nas tempadas 1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60, 1964–65, 1965–66, 1967–68. A continuación os rexistros dos distintos adestradores que dirixiron aos Canadiens na NHL: