Derek Bell (77 anos)
Bell en 2008
Carreira na Fórmula 1
Nacionalidade	Reino Unido
Anos en activo	6 (1968–1972, 1974)
Escudería(s)	Ferrari, McLaren, Surtees, Tecno
Grandes Premios disputados	16 (9 saídas)
Campionatos	0
Vitorias	0
Podios	0
Pole positions	0
Voltas rápidas	0
Primeiro GP	Gran Premio de Italia de 1968
Derradeiro GP	Gran Premio do Canadá de 1974

Derek Bell no paseo da fama en Le Mans

Derek Reginald Bell OBE nado o 31 de outubro de 1941 en Pinner, Middlesex, Inglaterra é un piloto de carreiras británico que destacou extremadamente nas carreiras de coches deportivos, gañando as 24 Horas de Le Mans cinco veces, as 24 Horas de Daytona, tres e o World Sportscar Championship dúas veces. Tamén competiu na Fórmula Un cos equipos Ferrari, Wheatcroft, McLaren, Surtees e Tecno. Foi descrito polo seu compañeiro de carreiras Hans-Joachim Stuck como un dos pilotos máis queridos da súa xeración.^[1]

Derek Bell at the Nürburgring en agosto de 1970 cando corría na Fórmula 2

Derek Bell correndo na Formula 2 nun Ferrari 166 Dino en Nürburgring en 1969

Inicios |

Derek Bell nun Wheatcroft Racing Brabham BT30 en Nürburgring en 1970

Bell creceu nunha granxa e empezou a correr na zona de caravanas de Church Farm, co seu propio club, preto de Pagham Harbour antes de ser alentado polo seu padrastro Bernard Hender a competir cun Lotus Seven en 1964. Gañou a súa primeira carreira no Lotus en Goodwood en marzo dese ano. Debutou na Fórmula 3 no ano seguinte competindo cun Lotus 31 e en 1966 cambiou a un Lotus 41 co que logrou a súa primeira vitoria, outra vez en Goodwood. En 1967 logrou sete vitorias. Entrou na Fórmula 2 nun Brabham BT23C privado do equipo do seu padrastro de Church Farm Racing e logo de varias actuacións prometedoras, que gustaronlle a Enzo Ferrari fixo o seu debut nun Gran Premio de Fórmula 1 con Ferrari en Monza en 1968. Disputou as Tasman Series de 1969 nun Ferrari Dino 2.4, tamén en 1969 competiu cun McLaren M9A^[2] na súa única carreira no British Grand Prix en Silverstone.

Bell participou na rodaxe de Le Mans (1970) protagonizada por Steve McQueen, e el e a súa familia viviron coa familia McQueen durante a filmación, converténdose en amigos Bell tivo un incidente afortunado durante a realización da película. O Ferrari 512 que pilotaba de súpeto incendiouse mentres se poñía en posición para unha toma. Amañouse para saír do coche xusto antes de que fora envolto en chamas e sufríu pequenas queimaduras. Aínda que o coche quedou moi danado, reconstruíuse máis tarde e aínda corre en reunións históricas.^[3]

Bell terminou segundo no Campionato Europeo de Fórmula 2 de 1970, pilotando un Brabham BT30 para Wheatcroft Racing. En 1972 conseguiu un asento no equipo Tecno de Fórmula Un, xunto con Nanni Galli. Competiu máis adiante varias veces para o equipo Surtees, incluíndo un 6º lugar no Gran Premio dos Estados Unidos de 1970 no que competíu cun Surtees TS7, e que sería o seu mellor resultado no campionato do mundo de Fórmula Un. Dsiputou algunha carreira máis, e con Surtees en 1974 terminou 11º no Gran Premio de Alemaña de 1974. Gozando máis dos monoprazas máis que dos autos deportivos, aceptou pilotar nas F5000/Libre British Shellsport series e F5000 en 1976-7 nun Penske PC7 March e tamén pilotou alternativamente na F5000 USA e Australia.

Foi nas carreiras de autos deportivos, a que chegou a través dunha unidade de Jacques Swaters nun Ferrari 512M privado nos 1000 km de Spa de 1970, o que o levou as 24 Horas Le Mans de 1970 nunha unidade de Ferrari de fábrica, onde construíu un forte reputación como piloto gañador de clase mundial.

Le Mans |

Bell é moi coñecido por gañar a carreira das 24 Horas de Le Mans cinco veces, en 1975, 1981, 1982, 1986 e 1987. Foi compañeiro do belga Jacky Ickx en 1975, competindo co Gulf Mirage GR8,^[4] de novo en 1981, competindo cun Porsche 936, e finalmente en 1982 pilotando un Rothmans Porsche 956. A sociedade de Bell/Ickx é considerada como unha das parellas máis famosas na historia do automobilismo. Bell volveu a gañar en 1986 e 1987 cos copilotos Hans-Joachim Stuck e Al Holbert correndo cun Rothmans Porsche 962.

1971 Le Mans Porsche 917LH pilotado por Derek Bell & Jo Siffert estacionados fora do Hotel de France

O seu primeiro Le Mans foi en 1970 nun Ferrari 512 oficial, co seu copiloto Ronnie Peterson, o seu último foi en 1996 pilotando un McLaren F1 GTR. Bell alcanzou a súa máxima velocidade en Le Mans no día de probas de abril de 1971, alcanzando unha velocidade máxima calculada de 395´9 km/h na recta Mulsanne no JW Gulf Porsche 917 LH.JW Gulf Porsche 917LH.^[5]

Derek Bell no Gulf Mirage M6 nos 1000 km de Nürburgring de 1972

1994 Le Mans Gulf Kremer Porsche K8 Spyder pilotado por Derek Bell & Robin Donovan

Carreiras en deportivos |

Bell tamén gañou o título do campionato do mundo de Sportscar dúas veces en 1985 e 1986 e as 24 Horas de Daytona tres veces en 1986, 1987 e 1989. Gañou en 1973 3n Silverstone o RAC Tourist Trophy pilotando un BMW 3.0CSL con Harald Ertl. En 1984 gañou os 1000 quilómetros de Nürburgring con Stefan Bellof, competindo cun Porsche 956, cun 4º lugar notable no 1000 kilometros de Nürburgring competindo cun Gulf GR7 con James Hunt no circuíto longo de 22´8 km.

A súa primeira vitoria nos 1000 km de Spa chegou en 1974 carrendo cun Mirage M6 con Mike Hailwood, voltando a gañar as edicións de 1975 e 1984. En 1975 con Henri Pescarolo, nesta tempada dominou o Alfa Romeo Tipo 33TT12 na vella pista de 14 km. e con Stefan Bellof, no igualmente dominante Porsche 956 de 1984, no circuíto máis curto usado na Fórmula 1. Tamén un de dous pilotos gañadores dos 1000 quilómetros de Spa en ambos circuítos, orixinal e actual, o outro é Jacky Ickx.

Derek Bell con varios dos Porsche 956 e 962 que conduciu durante a súa carreira

Andaina post-carreiras |

En 2001 foi contratado como consultor do programa Bentley Speed 8, axudando a Bentley a gañar as 24 Horas de Le Mans dous anos máis tarde. Agora divide o seu tempo entre os Estados Unidos e a súa casa preto de Chichester, Reino Unido, coa súa esposa Misti. É comentarista de automobilismo, participa en carreiras de coches históricos e é embaixador mundial de Bentley. Bell é tamén un socio de Bentley Naples en Naples, Florida, USA.

Derek Bell participando na carreira de soporte do Grupo C en Le Mans 2012

O seu fillo maior, Justin Bell é tamén corredor. Os dous correron xuntos nas 24 Horas de Daytona de 1991 e nas 24 Horas de Le Mans de 1992.

Derek Bell ten tres fillos, Justin, Melanie e Sebastian e catro netos, Oscar, Tatiana, Oliver e Tallulah.

Rexistro de carreiras |

Resultados Completos na Fórmula Un |

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Resultados completos na Fórmula 1 fora do campionato |

(key)

Resultados completos nas Tasman Series |

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans |

Ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	voltas	Pos.	Clase Pos.
1970	SpA Ferrari SEFAC	Ronnie Peterson	Ferrari 512S	S 5.0	39	Ret	Ret
1971	John Wyer Automotive Engineering Ltd.	Jo Siffert	Porsche 917LH	S 5.0		Ret	Ret
1972	Ecurie Francorchamps	Teddy Pilette Richard Bond	Ferrari 365 GTB/4	GT 5.0	301	8º	4º
1973	Gulf Research Racing	Howden Ganley	Mirage M6-Ford Cosworth	S 3.0	163	Ret	Ret
1974	Gulf Research Racing	Mike Hailwood	Gulf GR7-Ford Cosworth	S 3.0	317	4º	4º
1975	Gulf Research Racing	Jacky Ickx	Mirage GR8-Ford Cosworth	S 3.0	336	1º	1º
1976	Grand Touring Cars Inc.	Vern Schuppan	Mirage GR8-Ford Cosworth	S 3.0	326	5º	4º
1977	Renault Sport	Jean-Pierre Jabouille	Renault Alpine A442	S +2.0	257	Ret	Ret
1978	Renault Sport	Jean-Pierre Jarier	Renault Alpine A442A	S +2.0	162	Ret	Ret
1979	Grand Touring Cars Inc. Ford Concessionaires France	David Hobbs Vern Schuppan	Mirage M10-Ford Cosworth	S +2.0	262	Ret	Ret
1980	Porsche System	Al Holbert	Porsche 924 Carrera GT	GTP	305	13º	6º
1981	Porsche System	Jacky Ickx	Porsche 936	S +2.0	354	1º	1º
1982	Rothmans Porsche System	Jacky Ickx	Porsche 956	C	359	1º	1º
1983	Rothmans Porsche System	Jacky Ickx	Porsche 956	C	370	2º	2º
1985	Rothmans Porsche	Hans-Joachim Stuck	Porsche 962C	C1	367	3º	3º
1986	Rothmans Porsche	Al Holbert Hans-Joachim Stuck	Porsche 962C	C1	368	1º	1º
1987	Rothmans Porsche	Hans-Joachim Stuck Al Holbert	Porsche 962C	C1	355	1º	1º
1988	Porsche AG	Hans-Joachim Stuck Klaus Ludwig	Porsche 962C	C1	394	2º	2º
1989	Richard Lloyd Racing	Tiff Needell James Weaver	Porsche 962C GTi	C1	339	Ret	Ret
1990	Joest Porsche Racing	Hans-Joachim Stuck Frank Jelinski	Porsche 962C	C1	350	4º	4º
1991	Konrad Motorsport Joest Porsche Racing	Hans-Joachim Stuck Frank Jelinski	Porsche 962C	C2	347	7º	7º
1992	ADA Engineering	Tiff Needell Justin Bell	Porsche 962C GTi	C3	284	12º	5º
1993	Courage Compétition	Lionel Robert Pascal Fabre	Courage C30LM-Porsche	C2	347	10º	5º
1994	Gulf Oil Racing	Robin Donovan Jürgen Lässig	Kremer K8 Spyder-Porsche	LMP1 /C90	316	6th	3º
1995	Harrods Mach One Racing David Price Racing	Andy Wallace Justin Bell	McLaren F1 GTR	GT1	296	3º	2º
1996	Harrods Mach One Racing David Price Racing	Andy Wallace Olivier Grouillard	McLaren F1 GTR	GT1	328	6º	5º

Resultados completos na Bathurst 1000 |

Ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1977	Brian Foley Pty Limited	Garry Leggatt	Alfa Romeo 2000	Up to 2000cc	150	8º	1º
1978	Ron Hodgson Channel 7 Racing	Dieter Quester	Holden LX Torana SS A9X Hatchback	A	5	Ret	Ret
1979	Brian Foley P/L	Phil McDonnell	Alfa Romeo Alfetta GTV	C	145	9º	2º
1980	Brian Foley Pty Ltd	Phil McDonnell	Alfa Romeo Alfetta GTV 2000	1601-2000cc	16	Ret	Ret
1981	Peter Stuyvesant International Racing	Allan Moffat	Mazda RX-7	6 Cylinder & Rotary	119	3º	1º

Notas |

Ligazóns externas |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Derek Bell

• Derek Bell MBE – Páxina Oficial