John Surtees
Carreira na Fórmula 1
Nacionalidade	Reino Unido
Anos en activo	1960 - 1972
Escudería(s)	Lotus, Cooper, Lola, Ferrari, Honda, BRM, McLaren, Surtees
Grandes Premios disputados	113 (111 saidas)
Campionatos	1 (1964)
Vitorias	6
Podios	24
Pole positions	8
Voltas rápidas	10
Primeiro GP	Gran Premio de Mónaco de 1960
Primeira vitoria	Gran Premio de Alemaña de 1963
Derradeira vitoria	Gran Premio de Italia de 1967
Derradeiro GP	Gran Premio de Italia de 1972

John Surtees, OBE nado o 11 de febreiro de 1934 en Tatsfield, Surrey e finado en Londres o 10 de marzo de 2017 foi un británico ex piloto de motociclismo e de Fórmula Un. Foi Campión do Mundo de 500cc de motocicletas en 1956 e 1958-60, Campión do Mundo de Fórmula Un en 1964, e segue sendo a única persoa que gañou campionatos do mundo en dous e catro rodas. É tamén foi embaixador da Racing Steps Foundation.

Historia |

Surtees (esquerda) e Mauro Forghieri en 1965

Surtees nos 1000 km de Nürburgring de 1965.

Surtees e Yoshio Nakamura no Gran Premio dos Países Baixos de 1968.

Surtees no Gran Premio dos Países Baixos de 1969

Surtees ao volante do Surtees TS7.

Surtees gañou sete títulos mundiais en carreiras de motocicletas, gañando o campionato de 350cc desde 1958 a 1960, e o campionato de 500cc en 1956 e desde 1958 a 1960.

Surtees cambiou as motocicletas polos automóbiles, facendo o seu debut en 1960 na Fórmula Un co equipo Lotus no Gran Premio de Mónaco, obtendo un segundo posto na súa segunda carreira, no circuíto de Silverstone. En 1961 correu co equipo Yeoman Credit a bordo dun Cooper TS3, con malos resultados: só logrou finalizar tres carreiras, con dous quintos postos como mellor resultado. En 1962 continuou no mesmo equipo, agora rebautizado Bowmaker-Yeoman, pero esta vez ao comando dun Lola Mk 4, obtendo dous segundos postos, un cuarto e dous quintos, que lle deron o cuarto lugar no campionato de pilotos detrás de Graham Hill, Jim Clark e Bruce McLaren.

Os bos resultados de 1962 fixeron que en 1963 contratáseo Ferrari, que buscaba un piloto en condicións de devolvela aos primeiros postos logo dun ano desastroso, en que o mellor dos seus pilotos quedou no 11° lugar no campionato. John gozaba ademais das simpatías do público italiano, logo dos numerosos campionatos de motociclismo gañados coa MV Agusta. Aínda que o ano non foi extraordinario, unha vitoria no GP de Alemaña, un segundo, un terceiro e un cuarto lugar déronlle os puntos suficientes para lograr outra vez o cuarto lugar no campionato, aínda que moi lonxe do indiscutido campión dese ano, Jim Clark. Surtees demostrou, de todos os xeitos, ser unha excelente adquisición para Ferrari: os seus compañeiros de equipo, Lorenzo Bandini e Ludovico Scarfiotti, terminaron o campionato en 10° e 17° lugar, con 6 e 1 puntos respectivamente.(Dous dos puntos de Bandini en 1963 foron obtidos correndo para BRM).

No campionato de 1964 Surtees, Graham Hill e Clark disputaron palmo a palmo o titulo. Surtees venceu nos grandes premios de Alemaña e Italia, Hill en Mónaco e os Estados Unidos, e Clark en Holanda, Bélxica e Gran Bretaña. Á última carreira do ano, o Gran Premio de México, chegaron os tres con posibilidades de ser campións, con Hill avantaxando a Surtees en 6 puntos e a Clark en 9. O segundo posto de John consagrouno campión pola mínima diferenza, nunha carreira esgotadora na que Clark foi primeiro ata a penúltima volta, na que o seu motor estalou.

En 1965 o seu Ferrari xa non era tan competitivo, e o desenvolvemento do novo motor de 12 cilindros atrasábase. Para maior complicación, sufriu un grave accidente no circuíto de Mosport Park, ao mando dun Lola T-70, durante unha práctica para unha carreira do campionato CanAm. Aínda co accidente e os pobres resultados, logrou o quinto posto no campionato de 1965, por diante do seu compañeiro de equipo Bandini.

Sorprendentemente repúxose do seu accidente (aínda que as secuelas afectariano ata moito despois) e competiu novamente para Ferrari nas tres primeiras carreiras de 1966. Pero logo de vencer en Spa-Francorchamps, e por mor dunha disputa co director deportivo de Ferrari, Eugenio Dragoni, pasouse a Cooper, marca coa que correu as restantes carreiras do ano adxudicándose un segundo posto, un terceiro, e a vitoria no Gran Premio de México. Jack Brabham resultou campión ese ano, con Surtees segundo.

Entre 1967 e 1968 participou no proxecto de Honda de pór un automóbil enteiramente xaponés na F-1. Os resultados foron en xeral desalentadores: o auto desenvolvía unha potencia infrecuente para aqueles tempos, pero adoecía de defectos de sustentabilidade e confiabilidade. En 1967 só logrou chegar á meta en 4 carreiras, pero tivo a enorme satisfacción de vencer no Gran Premio de Italia, na que moitos medios de prensa (en particular italianos) consideraron a súa "vinganza" por ser inxustamente despedido de Ferrari, e terminar o ano cun cuarto posto no campionato. En 1968 os resultados volveron ser esquivos. Surtees logrou chegar á meta só en catro ocasións, abandonando nas oito restantes, sendo o seu mellor resultado un segundo posto en Francia como mellor clasificación e obtendo un oitavo lugar no campionato. Honda decidiu terminar o seu proxecto ao final do ano.

En 1969 Surtees converteuse en piloto do equipo BRM. Foi outro ano sen resultados, en especial debido á complexidade do motor de 16 cilindros que equipaba aos BRM P138 e P139, e apenas puido terminar tres carreiras, cun terceiro posto en México como mellor resultado, que lle valeron o décimo primeiro posto no campionato.

En 1970 decidiu formar o seu propio equipo, Surtees Racing Organization, primeiro con un McLaren M7C da tempada anterior modificado, ata que a metade de ano saíu ás pistas o primeiro modelo propio, o Surtees TS/7. Competiu coa súa propia marca ata a súa retirada en 1972, e continuou dirixindo o seu equipo durante as 119 carreiras que este disputou ata abandonar a Fórmula 1 en 1978. A aventura do equipo propio acabouse ese ano, tanto por dificultades orzamentarias canto por un novo internamento hospitalario de John (secuela do seu accidente de 1965). Con todo, algo reconfortante, sacou do seu internamento: acabou casándose cunha das súas enfermeiras, ca que tivo tres fillos e vivíu ataa súa morte na zona rural de Kent, Inglaterra.

En 1996, foi incorporado ao Salón da Fama dos deportes de motor.

O seu fillo, Henry Surtees, tamén foi piloto de automobilismo de velocidade ata que nunha carreira de Fórmula 2 a roda doutro monopraza accidentado golpeoulle na cabeza creándolle fortes traumatismos e feridas na cabeza e pescozo que non conseguiu superar. O novo piloto de tan só 18 anos morría a tarde do 19 de xullo de 2009.

Vida persoal e morte |

Surtees casouse dúas veces, primeiro con Patricia Burke en 1962. A parella se divorciou en 1979. A súa segunda esposa foi Jane Sparrow, con quen se casou en 1987, e con quen tivo tres fillos, Leonora, Edwina e Henry.^[1]

Surtees morreu o 10 de marzo de 2017 no St George's Hospital en Londres de insuficiencia respiratoria á idade de 83 anos.^[2][3]

Resultados completos en motociclismo |

(As carreiras en letra grosa indican "pole position"; as carreiras en itálica indican volta máis rápida)

Resultados Completos na Fórmula Un |

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans |

Ano	Equipo	Co-Piloto	Coche	Clase	voltas	Pos.
1963[4]	Ferrari	Willy Mairesse	250P	P 3.0	252	15 (Ret)
1964[5]	Ferrari	Lorenzo Bandini	330P	P 5.0	337	3
1965[6]	Ferrari	Ludovico Scarfiotti	330P2	P 5.0	225	17
1967[7]	Lola Cars	David Hobbs	Lola T70	P 5.0	3	53 (Ret)

Notas |

Ligazóns externas |

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  John Surtees

A Galicitas posúe citas sobre:  John Surtees

• John Surtees páxina oficial


• Biography from GrandPrix.com


• Biography from F1db.com


• Sky Sport video documentary on John Surtees


• John Surtees Isle of Man TT statistics at iomtt.com


• Pilotos de lenda - JOHN SURTEES