Jackie Oliver (76 anos)
Oliver en 1969
Carreira na Fórmula 1
Nacionalidade	Reino Unido
Anos en activo	8 (1967–1973, 1977)
Escudería(s)	Lotus, BRM, McLaren, Shadow
Grandes Premios disputados	52 (50 saídas)
Campionatos	0
Vitorias	0
Podios	2
Pole positions	0
Voltas rápidas	1
Primeiro GP	Gran Premio de Alemaña de 1967
Derradeiro GP	Gran Premio de Suecia de 1977

Keith Jack "Jackie" Oliver, nado o 14 de agosto de 1942 en Chadwell Heath (Essex), é un ex piloto británico de Fórmula 1 e propietario dun equipo de Inglaterra. É máis coñecido por ser o fundador do equipo Arrows Grand Prix Internacional que por ser piloto de carreiras, aínda que durante a súa carreira de piloto gañou as 24 Horas de Le Mans e o campionato Can-Am.

Traxectoria |

Oliver pilotando o Lotus 49 no Gran Premio dos Países Baixos de 1968.

Oliver instrúe aos oficiais para arranxar o Lotus 49 no Gran Premio dos Países Baixos de 1968.

Oliver comezou unha carreira longa no automobilismo en 1961, pilotando un Mini en carreiras de berlinas británicas. A continuación, pasou a un Lotus Elan e participou en carreiras GT, logrando algúns excelentes resultados, e logo pasando un tempo difícil na Fórmula 3, onde a súa velocidade natural viuse afectada por fallas mecánicas.

Con todo, para 1967 foi recrutado polo equipo Team Lotus de Fórmula Dúas, que tamén o viu facer o seu debut nun Gran Premio na clase F2 no Gran Premio de Alemaña de 1967, onde se situou quinto na xeral e gañou a clase F2. En 1968 foi chamado por Colin Chapman para ocupar un asento do Team Lotus de F1 logo da morte de Jim Clark. A tempada de F1 resultaría difícil, con Oliver loitando por acabar. Liderou o Gran Premio do Reino Unido de 1968 ata que fallou o motor, acabou soamente dúas carreiras, o seu mellor resultado foi o 3º lugar no Gran Premio de México.

Co fichaxe de Jochen Rindt por Lotus para 1969, Oliver quedou fóra, cambiou a BRM. Sufríu dous anos decepcionantes no equipo Bourne. En dous anos lograría rematar en catro ocasións, os seus únicos puntos obtivoos cun sexto lugar no Gran Premio de México de 1969 e co quinto lugar no Gran Premio de Austria de 1970. Con todo, en 1970 liderou varias carreiras mantendo a raia a Stewart e foi un terceiro forte na maior parte do GP holandés e británico. O pobre resultado no GP de Austria, que o xefe do equipo, Lou Stanley pensou que debería gañar, tivo como consecuencia que a partir dese momento o mellor coche fara para Pedro Rodríguez, pero Oliver aínda liderou algunhas voltas na carreira italiana. Stanley describiu a Oliver como "bo, pero non tan bo como pensaba".^[1] A maioría das súas outras carreiras viron a ruptura do BRM. A maioría dos expertos e o patrocinador, Yardley estaban sorprendidos e decepcionados despois de que Oliver fora despedido por BRM. Jackie Stewart, xulgou a Oliver un moi bo piloto de GP^[2] e de Can Am.^{[Cómpre referencia]}

Os seus mellores resultados nestas tempadas viñeron das carreiras de resistencia, no Gulf Ford GT40 de John Wyer, gañando as carreiras das 12 Horas de Sebring e as 24 Horas de Le Mans con Jacky Ickx en 1969, as 24 Horas de Daytona e os 1000 km. de Monza en 1971 con Pedro Rodríguez.

En 1969, debutó na CanAm, inicialmente para Autocoast^[3] no TI-22, e logo para o equipo Shadow de Don Nichols. 1971 viuno fóra dunha unidade de Fórmula Un a tempo completo, aínda que participou en tres carreiras no terceiro McLaren. 1972 viuno concentrarse principalmente na CanAm con Shadow, aínda que participaría nunha única carreira con BRM no Gran Premio do Reino Unido de 1972, onde se retirou.

Para 1973, Shadow entrou na F1, e Oliver foi nomeado líder do equipo. O Shadow DN1 resultou ser un chasis difícil, e unha vez máis a súa tempada viuse afectada por erros mecánicos. Con todo, no Gran Premio do Canadá de 1973 correu ben, e moitos creen que realmente gañou a carreira, pero a carreira sufríu unha gran confusión debido a forte choiva que provocou múltiples paradas en boxes e un despregue completamente inepto do coche de seguridade polos organizadores. Así foi como Oliver clasificou terceiro, o seus únicos puntos ao final da tempada.

En 1974 Oliver concentrouse en CanAm, logrando o título de serie para Shadow. Implicouse máis no lado da xerencia de Shadow, pero competíu na Fórmula 5000 para o equipo durante tres tempadas, e ata volveu brevemente á F1, terminando 5º na carreira de campións de 1977 e logrando o 9º lugar no Gran Premio de Suecia de 1977.

Arrows |

A finais de 1977 saíu de Shadow xunto co patrocinador Franco Ambrosio, os deseñadores Tony Southgate e Alan Rees, o enxeñeiro Dave Wass e o piloto Riccardo Patrese para formar o equipo Arrows Grand Prix.

Arrows faríase famoso por ter a maior serie de derrotas na historia de Fórmula Un, 382 carreiras sen vitorias. Con todo, o equipo sempre tivo coches ben presentados que foron xeralmente competitivos. Aínda que non eran punteiros deron asento a talentosos pilotos, Patrese, Thierry Boutsen, Gerhard Berger, Marc Surer e Martin Donnelly, todos pilotaron para o equipo cando empezaban como novatos na F1.

Oliver vendeu gran parte da súa participación á xaponesa Footwork Corporation en 1990, permanecendo como director, pero o equipo non puido avanzar e a compañía retirouse a finais de 1993 debido a problemas financeiros. Oliver recobrou o seu equipo, pero o diñeiro era escaso, e en 1996 volveu vender a maior parte das súas accións ao grupo TWR de Tom Walkinshaw. Oliver permaneceu na dirección ata 1999, cando vendeu as súas accións restantes.

Resultados Completos na Fórmula Un |

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Notas |

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Jackie Oliver

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Bibliografía |

• Widdows, R. 2007. Jackie Oliver: Nearly Man. Motor Sport. 83/4 (April 2007), 84-88

Ligazóns externas |

• 
  "DRIVER: Oliver, Jackie". Autocourse Grand Prix Archive. Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2007. Consultado o 2007-09-11. 
  


• 
  "Jackie Oliver". Grand Prix Racing. Arquivado dende o orixinal o 14 de novembro de 2007. Consultado o 2007-09-11.