Coordenadas: 30°N 70°L / 30, -70

República Islámica de Paquistán
اسلامی جمہوریۂ پاکستان Islami Yamahuriat Pakistan
Bandeira Emblema
Lema: Iman, Aktad, Nizam (Urdú: «Fe, Unidade, Disciplina»")
Himno: Pak sarzamin shad bad
Capital  • Poboación	Islamabad 1 151 868 (2011)
Cidade máis poboada	Karachi
Linguas oficiais	Urdú e inglés
Forma de goberno	República Islámica / semipresidencialista
Presidente Primeiro Ministro	Arif Alvi Imran Khan
Independencia Do Reino Unido (Raj Británico)	14 de agosto de 1947
Superficie	Posto 34º
• Total	803 940 km²
• % auga	n/d
Fronteiras	3 621 km
Costas	2 389 km
Poboación	Posto 6º
• Total (2011[1].)	197 361 691 hab.
• Densidade	n/d
PIB (nominal)	Posto 45º
• Total (2006)	128 996 millóns US$
• per cápita	830 US$
PIB (PPA)	Posto 26º
• Total (2006)	422 943 millóns US$
• per cápita	2 722 US$
Moeda	Rupia paquistaní
IDH (2007)	0,551 (136º) – Medio
Xentilicio	Paquistaní
Fuso horario	UTC+5
• Horario de verán	Non aplica
Dominio de Internet	.pk
Prefixo telefónico	+92
Prefixo radiofónico	APA-ASZ
Código ISO	586 / PAK / PK
Membro de: ONU, SAARC, OMT, OCE
v c e

Este artigo amosa letras urdús. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

Paquistán^[2] (en urdú پاکستان), e oficialmente República Islámica de Paquistán, (en urdú اسلامی جمہوریۂ پاكستان), é un estado de Asia Meridional. Cunha poboación de 180 millóns de habitantes, é o sexto país máis poboado do mundo. Ten unha área de 796.095 km², o que o sitúa no número 36 en tamaño. Está localizado nunha rexión moi importante estratexicamente, cunha costa de 1046 km ó longo do Mar Arábigo e do Golfo de Omán no sur. Limita coa India polo leste, con Afganistán polo norte o polo oeste, con Irán polo suroeste e con China polo nordeste. Está separado de Taxiquistán polo territorio afgán do Corredor de Wakhan.

O territorio do moderno Paquistán foi o fogar de varias culturas antigas, incluíndo a neolítica Mehrgarh e a civilización do val do Indo da Idade de Bronce. O territorio tivo varios reinos gobernados por pobos de diferentes crenzas e culturas, como hindús, persas, indogregos, islámicos, turco-mongois, afgáns e sikh. A área foi dominada por varios imperios e dinastías, como o Imperio Maurya da India, o Imperio Aqueménida persa, Alexandre o Grande, o Califato Omeia árabe, o Imperio mongol, o Imperio mogol, e Imperio Durrani, o Imperio Sikh e o Imperio Británico. Como resultado do Movemento de Paquistán liderado por Muhammad Ali Jinnah e da loita da India pola independencia, Paquistán acadou a independencia en 1947 como unha nación das rexións da India con maioría musulmá. Inicialmente un dominio, Paquistán adoptou unha nova constitución en 1956, converténdose nunha República Islámica. A guerra civil de 1971 debeu na secesión do leste do país nun novo país, Bangladesh.

Paquistán é unha república parlamentaria federal que consta de catro provincias e catro territorios federais. É un país étnica e lingüisticamente diverso, que tamén posúe unha gran diversidade na súa xeografía e fauna. É unha potencial media e rexional,^[3][4] e posúe a sétima maior forza armada do mundo e armas nucleares, sendo a única nación do mundo musulmán, e a segunda de Asia Meridional, con esa clase de armas. A súa historia despois da independencia está caracterizada por períodos de goberno militar, inestabilidade política e conflitos coa veciña India. O país enfróntase a problemas como a sobrepoboación, o terrorismo, a pobreza, o analfabetismo e a corrupción. É un membro fundador da Organización da Conferencia Islámica e é membro das Nacións Unidas, da Commonwealth de Nacións, dos Próximos once, da SAARC e da OCE.

Etimoloxía |

O nome Pakistan significa literalmente "Terra dos puros" en urdú e persa. Foi acuñado en 1933 como un acrónimo (Pakstan) ideado por Choudhry Rahmat Ali, un activista do Movemento de Paquistán.^[5] Está formado a partir das iniciais das rexións do país: Punjab, Afgania, Kashmir (Caxemira en galego), o Sind e o Baluchistán.^[6][7][8] A letra i foi incorporada para facer máis doada a pronunciación e dotar do seu significado ó nome.^[9]

Historia |

A historia de Paquistán, que no período que precede a fundación da nación en 1947, é compartida por Afganistán, India e Irán, pódese datar ata os comezos da vida humana no sur de Asia.

Efixie de pedra dun rei sacerdote, atopada en Mohenjo-Daro e exposta no Museo nacional de Paquistán, en Karachi.

A rexión actual de Paquistán serviu como terra fértil para algunhas das máis importantes civilizacións do sur de Asia e como porta de entrada do subcontinente a Oriente medio e Asia Central. Paquistán é fogar dalgúns dos máis importantes sitios arqueolóxicos, incluíndo os restos máis antigos de homínidos do Paleolítico no sur de Asia, localizados no val do río Soan. Localizada na primeira ruta de migración costeira do homo sapiens ó saír de África, a rexión foi habitada dende moi cedo por humanos modernos.

Os vindeiros séculos viron á rexión absorber moitas influencias doutras culturas, cuxas representacións pódense atopar no lugar de Taksila, representando o período budista, o sitio greco-budista de Takht-i-Bahi, os monumentos islámicos-sindhi de Thatta, pertencentes ó século XIV, e os monumentos mogois construídos no século XVII no forte Lahore. Dende o s. XVIII, a rexión foi dominada pola Compañía Británica das Indias Orientais, dando como resultado 90 anos de continuo dominio británico, e rematando coa creación de Paquistán en 1947, a través dos esforzos, do poeta nacional Allama Iqbal e o fundador do país, Muhammad Ali Jinnah. Dende entón, experimentou gobernos democráticos e militares, dando como resultado períodos dun importante crecemento económico e militar e tamén outros de inestabilidade; deste último o máis significativo foi o que resultou na secesión, en 1971, do leste de Paquistán, que se convertería en Bangladesh.

División administrativa |

O Paquistán está organizado administrativamente en 4 provincias, 3 territorios federais e un estado autónomo.

• Provincias:

• Baluchestán


• Fronteira do Noroeste


• Panxab


• 
  Sind.

• Territorios:

• Islamabad


• 
  Áreas tribais (Administración Federal).* Zona de Caxemira administrada polo goberno federal
  


• 
  Territorios do Norte (Administración Federal)

• Estado autónomo:

• 
  Caxemira Libre (en caxemirés Azad Kashmir ou Azad Jammu aur Kashmir (AJK))

Bandeira	Entidade	Nome en Urdú	Capital	Área	Poboación	Linguas Oficiais
	Baluchestán	بلوچستان	Queta	347.190 km²	10.247.362 (2008)	baluche, urdú
	Provincia da Fronteira do Noroeste	شمال مغربی سرحدی صوبہ	Pexauar (Peshawar)	74.521 km²	20.215.000 (2008)	Paxto, urdú
	Panxab	پنجاب	Lahore	205.344 km²	81.845.433 (2008)	panxabés , urdú
	Sind	سندھ	Carachi (Karachi)	140.914 km²	46.378.000 (2008)	sindés, urdú
	Islamabad	وفاقی دارالحکومت	Islamabad	1.165,5 km²	955.629 (2008)	inglés, urdú
	Áreas tribais	وفاقی قبائلی علاقہ جات	Pexauar	27.220 km²	6.500.000 (2008)	Paxto, urdú
	Caxemira Libre	آزاد کشمیر	Muzafarabad (Muzaffarabad)	13.297 km²	4.567.982 (2008)	caxemirés, urdú
	Territorios do Norte	شمالی علاقہ جات	Guilguit (Gilgit)	72.496 km²	1.800.000 (2008)	inglés, urdú

Evolución da división administrativa de Paquistán |

Xeografía |

Mapa de Paquistán.

Paquistán está situado no sur do continente asiático e linda ao noroeste con Afganistán, ao nordés coa China, ao leste coa India, ao oeste con Irán e ao sur co Océano Índico. O seu principal río é o Indo, o cal flúe por Punjab até desembocar no mar Arábigo. Contra o norte e o occidente do territorio localízase unha rexión montañosa, na cal están algúns dos cumes máis altos do mundo. O sueste paquistaní, especialmente cara á fronteira coa India, é unha rexión desértica.

Economía |

Demografía |

Evolución da demografía entre 1961 e 2003 (cifra da FAO, 2005). Poboación en millóns de habitantes.

Relixión |

A mesquita nacional de Paquistán, Mesquita Faisal, construída en 1986 polo arquitecto turco Vedat Dalokay por conta do rei saudita Faisal bin Abdul-Aziz.

Paquistán é o segundo país islámico por poboación^[10] e o segundo con máis poboación xiíta no mundo^[11]. Arredor do 97% dos paquistanís son musulmáns, a maioría sunnitas, estimándose os xiítas entre o 5 e o 20%^[12][13]. Un 2,3% son ahmaditas^[14], que oficialmente non son considerados musulmáns desde a emenda constitucional de 1974.^[15]. Hai tamén varias comunidades coranistas, que só aceptan o Corán rexeitando a Hadîth (tradición)^[16][17]. A vilencia sectaria entre denominacións musulmáns aumentou nos últimos anos, con 400 mortos entre os xiítas só en 2012 pero tamén chamados á fin desa violencia e apelando á unidade entre xiítas e sunnitas contra ela^[18][19]. Os ahmaditas son particularmente perseguidos, en especial desde a emenda constitucional de 1974 e mesmo en 1984 prohibíronlle denominar os seus templos como mesquitas^[20]. En 2012 un 12% dos musulmáns paquistanís considerábanse só musulmáns, sen pertencer a ningunha denominación particular.^[21]

O islam sincretizou nalgún grao as crenzas preislámicas, resultando nunha relixión con algunhas tradicións diferentes ás do mundo árabe^[22]. O sufismo, unha tradición mística islámica ten unha longa historia no país e é moi popular, con dous santuarios de místicos sufís con longa tradición, os de Alí Hajweri en Lahore (ca. XII)^[23] e Shahbaz Qalander en Sehwan.

Tras o islam as outras dúas grande relixións son o hinduísmo e o cristianismo con arredor de 2.800.000 de fieis cada unha en 2005.^[24]. Tamén hai seguidores da Fe Bahá'í, uns 30.000, do sikhismo, budismo e zoroastrianismo, con arredor de 20.000 seguidores cada un^[12] e uns poucos xainistas. A maioría dos cristiáns son descendentes de conversos das castas baixas hinduístas punxabís durante a época colonial británica, fóra do Punxab os cristiáns só teñen presenza nos centros urbanos. Unha excepción é a comunidade católica de Karachi que ten a súa orixe en emigrantes procedentes de Goa mais en támiles establecidos na cidade entre a na primeira metade do século XX.

Cultura e sociedade |

Camión artístico de Paquistán, un elemento único da cultura do país.

A sociedade paquistaní é moi xerárquica, con gran importancia das etiquetas culturais locais e os valores tradicionais islámicos que gobernan a vida persoal e política. A unidade familiar básica é a familia extensa,^[25] malia que hai un crecemento cara as familias nucleares por razóns socioeconómicas.^[26] O traxe tradicional tanto para homes como para mulleres é o Shalwar Kameez; os pantalóns e as camisolas son populares tamén entre os homes.^{[Cómpre referencia]} A clase media medrou ata os 35 millóns de habitantes, e a clase alta e media alta acadou os 17 millóns nas últimas décadas.^[27] As festas de Paquistán, como o Eid ul-Fitr, Eid al-Adha e o Ramadán son relixiosas na súa orixe.

Notas |

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Paquistán

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  Atlas de Paquistán

Bibliografía |

• Ahmed, Akbar (1997). Jinnah, Pakistan and Islamic Identity: The Search for Saladin. Routledge. ISBN 978-0-415-14966-2
  


• Cohen, Stephen Philip (2006). The Idea of Pakistan. Brookings Institution Press ISBN 978-0-8157-1503-0
  


• Lieven, Anatol (2012). Pakistan: A Hard Country. PublicAffairs. ISBN 978-1-61039-145-0
  


• Malik, Hafeez (2006). The Encyclopedia of Pakistan. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-597735-6
  


• Malik, Iftikhar (2005). Culture and Customs of Pakistan (Culture and Customs of Asia). Greenwood. ISBN 978-0-313-33126-8
  


• McCartney, Matthew (2011). Pakistan – The Political Economy of Growth, Stagnation and the State, 1951–2009 Routledge. ISBN 978-0-415-57747-2
  


• Raja, Masood Ashraf (2010) [1857–1947]. Constructing Pakistan: Foundational Texts and the Rise of Muslim National Identity. Oxford. ISBN 978-0-19-547811-2
  


• Spear, Percival (2007). India, Pakistan and the West. Read Books Publishers. ISBN 1-4067-1215-9
  

Ligazóns externas |

• 
  Páxina oficial (en urdú)
  


• Poboación de Paquistán