Gran Premio de Australia de 1986

Gran Premio de Australia de 1986
Detalles da carreira;
	; Carreira 16 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1986.;
	; ; Trazado do circuíto de Adelaide.;
; Data;	26 de outubro 1986;
; Nome oficial;	LI Foster's Australian Grand Prix;
; Localización;	; Circuíto urbano de Adelaida; Adelaide, Australia do Sur, Australia;
; Percorrido;	Circuíto urbano ; 3´780 km
; Distancia;	82 voltas, 309´960 km
Clima	Asollado
; Pole position;
; Tempo;	1:18.403;
; Volta rápida;
; Tempo;	1:20.787 na volta 82;
; Podio;

O Gran Premio de Australia de 1986 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 26 de outubro de 1986 nun circuíto urbano na cidade de Adelaida. Foi a 51º carreira na historia combinada do Gran Premio de Australia, que remontase ás 100 Miles Road Race de 1928 e a primeira que se celebrou nas rúas de Adelaida nunha presentación deseñada especificamente para o debut do Campionato do Mundo en Australia. O Gran Premio de Australia foi a décimo sexta e última carreira da tempada de 1986. A carreira disputouse sobre 82 voltas aos 3´780 quilómetros do circuíto para unha distancia total de carreira de 310 quilómetros.

A carreira decidiu unha pelexa a tres bandas polo campionato de pilotos. Os pilotos na pelexa polo título eran Nigel Mansell, Nelson Piquet, ambos dos cales corrían co equipo Williams - Honda, e Alain Prost co McLaren.

Mansell logrou a pole position, pero unha mala saída habilitou a seu compañeiro Piquet, a Ayrton Senna e Keke Rosberg para adiantalo e quedar cuarto a finais da primeira volta.

Logo dun par de voltas, o finlandés Keke Rosberg, no seu último Gran Premio, tomou o liderado de Piquet. Con todo, o finlandés retirouse cunha picada na volta 63, devolvendo o liderado de novo a Piquet e deixando a Mansell no terceiro lugar, o que sería suficiente para que o inglés lograra o campionato. Unha volta máis tarde, a carreira de Mansell terminou cando o seu pneumático traseiro esquerdo explotou na recta principal a falta de 19 voltas para o final. O título quedou entón entre Piquet e Prost co francés necesitando terminar por diante do brasileiro para defender con éxito o seu título. Tralos fracasos dos pneumáticos de Rosberg e Mansell, o equipo Williams chamou a Piquet para facer un cambio de pneumáticos por precaución, saíndo 15 segundos atrás. Fixo unha última carga para pechar a brecha de 4,2 segundos, pero Prost levouse a vitoria e gañar o segundo dos seus catro títulos.

Non foi ata o Gran Premio de Brasil de 2007 que houbo de novo tres posibles pilotos aspirantes ao título na última carreira da tempada.

Índice

1 Antecedentes

2 Resumo da carreira

3 Clasificación
- 3.1 Cualificación
- 3.2 Carreira

4 Líderes por volta

5 Posicións logo da carreira

6 Notas

7 Véxase tamén
- 7.1 Ligazóns externas

Antecedentes |

Ao inicio da carreira, tres pilotos tiñan a oportunidade de gañar o título. O piloto británico Nigel Mansell era o líder do campionato, seis puntos por detrás estaba o campión da tempada anterior Alain Prost, e un punto detrás de Prost estaba o compañeiro de equipo de Mansell en Williams, Nelson Piquet. Cuarto era Ayrton Senna, que tiña garantido terminar nesa posición. Prost tiña o obxectivo de converterse no primeiro piloto desde Jack Brabham en 1959 e 1960 en gañar dou Campionatos Mundiais de Pilotos consecutivos.

Os Williams de Mansell e Piquet eran moi superiores en velocidade ao McLaren de Prost. Con todo, a consistencia de Prost permitíralle acumular puntos durante todo o ano, mentres que os Williams loitaran un co outro e os seus xogos erosionaron o que houbera sido unha tempada dominante para o equipo.

Para gañar o campionato Mansell necesitaba a terceira posición ou superior, ou que Prost e Piquet terminaran no segundo lugar ou inferior. Para gañar o campionato Prost ou Piquet, tiñan que gañar a carreira, e que Mansell rematara en cuarta posición ou inferior.

A diferenza do Campionato de Pilotos, o Campionato de Construtores xa se decidira a favor de Williams, xa que tiñan unha vantaxe de 48 puntos sobre McLaren. O lugar de McLaren como subcampión estaba asegurado, con 30 puntos de vantaxe sobre o terceiro clasificado, Lotus.

Resumo da carreira |

Mansell logrou a pole position cun tempo de 1 minuto 18.403 segundos. O seu compañeiro de equipo, Nelson Piquet, e Ayrton Senna no Lotus foron os únicos pilotos no mesmo segundo de tempo de Mansell. O terceiro aspirante ao título, Alain Prost, estaba na segunda fila da grella, cuarto.

A perspectiva dunha batalla a tres bandas para o Campionato de pilotos atraeu a unha multitude de 150 mil espectadores, no estreito pero rápido circuíto de Adelaida.^[1]

Mansell comezou desde a pole position, pero cedeu o liderado ao Lotus de Ayrton Senna na segunda curva da 1ª volta e caeu detrás de Piquet e Keke Rosberg na mesma volta. Piquet tamén superou a Senna na 1ª volta para tomar o liderado, pero que ía a durar só seis voltas xa que na volta 7, Rosberg púxose por diante de Piquet e comezou a construír unha brecha considerable entre el e o resto dos participantes.

Na 23ª volta Piquet trompeou, aínda que o seu coche non sufriu danos, e continuou a carreira malia perder de novo varias posicións. Prost sufriu unha picada un par de voltas máis tarde e descendeu ao cuarto lugar logo de ter que parar en boxes. Piquet atacou de novo, pasando a Mansell polo segundo lugar na volta 44, Prost quedou entre os dous monoprazas de Williams e, a falta de 25 voltas para o final, os tres aspirantes ao título corrían xuntos nas posicións 2ª, 3ª e 4ª.

A batalla foi polo liderado na volta 63 cando Rosberg sufriu un fallo no pneumático traseiro dereito e retirouse da carreira. Máis tarde Rosberg revelou que de todos os xeitos el nunca gañaría a carreira, a menos de que Prost non lograr terminar ou tivera problemas que non le permitiran competir polo título, prometeralle a Prost e ao equipo que axudaría ao seu compañeiro de equipo no seu intento de gañar dous campionatos consecutivos.^[2]^[3] Prost púxose terceiro que se converteu en segundo cando Rosberg retirouse, con Piquet agora líder. Mansell só necesitaba un terceiro lugar para gañar o campionato.

Mansell aínda estaba en terceira posición cando, na volta 64, o seu pneumático traseiro esquerdo rebentou a 290 km/h na recta Brabham de alta velocidade cando dobraba ao Ligier de Philippe Alliot, deixando unha choiva de faíscas detrás del e danando gravemente a súa suspensión traseira esquerda. O Williams continuou en inercia ata deterse na zona de escape de final da recta, Mansell pilotou para evitar chocar con nada. Temendo que sucedera o mesmo co segundo coche, Williams chamou a Piquet a boxes e Prost tomou o liderado. Piquet faría un último ataque, pechando a brecha de 15.484 segundos con 2 voltas para o final a apenas 4.205 segundos na meta e Prost logrou tanto a carreira como o campionato do mundo. Prost tiña tan pouco combustible que se detivo a poucos metros máis aló da liña de meta.

Na súa última carreira con Ferrari, Stefan Johansson completou o podio en terceira posición, aínda que cunha volta perdida con Prost e Piquet. Martin Brundle quedouse sen combustible mentres cruzaba a meta en cuarto lugar no seu Tyrrell - Renault. O seu compañeiro de equipo Philippe Streiff terminou quinto con 2 voltas perdidas, mentres que Johnny Dumfries terminou sexto no seu Lotus-Renault.

Esta foi a última carreira do motor turbo de Renault, a compañía francesa foi a pioneira na turboalimentación na F1 en 1977, así como a última carreira de Fórmula Un de Renault como fornecedor de motores ata o seu regreso con Williams no Gran Premio do Brasil de 1989. Tamén foi a última carreira de Fórmula Un para o Campión Mundial de 1980 Alan Jones e do seu compañeiro de equipo Patrick Tambay, e a última carreira do Equipo Haas Lola, donde pilotaban tanto Jones como Tambay. Tamén foi a última carreira para o piloto de Lotus Johnny Dumfries, Berg Allen de Osella, Huub Rothengatter de Zakspeed e do Campión do Mundo de 1982 Keke Rosberg.

Clasificación |

Cualificación |

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	1:19.255	1:18.403	—
2	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	1:20.088	1:18.714	+0.311
3	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	1:21.302	1:18.906	+0.503
4	1	Alain Prost	McLaren-TAG	1:19.785	1:19.654	+1.251
5	25	René Arnoux	Ligier-Renault	1:20.491	1:19.976	+1.573
6	20	Gerhard Berger	Benetton-BMW	1:22.260	1:20.554	+2.151
7	2	Keke Rosberg	McLaren-TAG	1:21.295	1:20.778	+2.375
8	26	Philippe Alliot	Ligier-Renault	1:22.765	1:20.981	+2.578
9	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:21.709	1:21.747	+3.306
10	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Renault	1:23.262	1:21.720	+3.317
11	23	Andrea de Cesaris	Minardi-Motori Moderni	1:23.476	1:22.012	+3.609
12	28	Stefan Johansson	Ferrari	1:22.050	1:22.309	+3.647
13	19	Teo Fabi	Benetton-BMW	1:22.584	1:22.129	+3.726
14	11	Johnny Dumfries	Lotus-Renault	1:23.786	1:22.664	+4.261
15	15	Alan Jones	Lola-Ford	24:46.383	1:22.796	+4.393
16	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	1:24.061	1:23.004	+4.601
17	16	Patrick Tambay	Lola-Ford	1:24.584	1:23.008	+4.605
18	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	1:25.593	1:23.052	+4.649
19	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	1:23.396	1:23.230	+4.827
20	8	Derek Warwick	Brabham-BMW	1:23.552	1:23.313	+4.910
21	14	Jonathan Palmer	Zakspeed	1:24.509	1:23.476	+5.073
22	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	1:24.768	1:24.295	+5.892
23	29	Huub Rothengatter	Zakspeed	1:25.746	1:25.181	+6.778
24	17	Christian Danner	Arrows-BMW	1:25.296	1:25.233	+6.831
25	21	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	3:03.680	1:25.257	+6.855
26	22	Allen Berg	Osella-Alfa Romeo	1:28.912	1:27.208	+8.806

Carreira |

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	1	Alain Prost	McLaren-TAG	82	1:54:20.388	4	9
2	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	82	+ 4.205	2	6
3	28	Stefan Johansson	Ferrari	81	+ 1 volta	12	4
4	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	81	+ 1 volta	16	3
5	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Renault	80	Sen combustible	10	2
6	11	Johnny Dumfries	Lotus-Renault	80	+ 2 voltas	14	1
7	25	René Arnoux	Ligier-Renault	79	+ 3 voltas	5
8	26	Philippe Alliot	Ligier-Renault	79	+ 3 voltas	8
9	14	Jonathan Palmer	Zakspeed	77	+ 5 voltas	21
10	19	Teo Fabi	Benetton-BMW	77	+ 5 voltas	13
NC	16	Patrick Tambay	Lola-Ford	70	Non clasificado	17
Ret	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	63	Pneumático	1
Ret	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	63	Eléctrico	19
Ret	2	Keke Rosberg	McLaren-TAG	62	Pneumático	7
NC	22	Allen Berg	Osella-Alfa Romeo	61	Non clasificado	26
Ret	8	Derek Warwick	Brabham-BMW	57	Freos	20
Ret	17	Christian Danner	Arrows-BMW	52	Motor	24
Ret	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	50	Motor	22
Ret	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	43	Motor	3
Ret	23	Andrea de Cesaris	Minardi-Motori Moderni	40	Mecánica	11
Ret	20	Gerhard Berger	Benetton-BMW	40	Motor	6
Ret	29	Huub Rothengatter	Zakspeed	29	Suspensión	23
Ret	15	Alan Jones	Lola-Ford	16	Motor	15
Ret	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	10	Accidente	18
Ret	21	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	2	Transmisión	25
Ret	27	Michele Alboreto	Ferrari	0	Colisión	9
Fonte:^[4]

Líderes por volta |

Nelson Piquet 8 (1–6, 63–64), Keke Rosberg 56 (7–62), Alain Prost 18 (65–82)

Posicións logo da carreira |

Texto en negra indican ao Campión Mundial.

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Putos
1	Alain Prost	72 (74)
2	Nigel Mansell	70 (72)
3	Nelson Piquet	69
4	Ayrton Senna	55
5	Stefan Johansson	23

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Williams-Honda	141
2	McLaren-TAG	96
3	Lotus-Renault	58
4	Ferrari	37
5	Ligier-Renault	29

Nota: só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.

Notas |

↑ "Australian classic – Adelaide, 1986". Official Formula One website. 31 March 2006. Consultado o 13 November 2014.

↑ "Ask Nigel: May 23". AutoSport. 23 May 2001. Consultado o 13 November 2014.

↑ "Heartbreak for Mansell in dramatic Adelaide finale". F1Fanatic. 18 October 2007. Consultado o 13 November 2014.

↑ "1986 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 13 November 2014. Consultado o 23 December 2015.

Véxase tamén |

Ligazóns externas |

Carreira anterior: Gran Premio de México de 1986	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1986	Carreira seguinte: Gran Premio de Brasil de 1987
Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1985	Gran Premio de Australia	Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1987

[Australian_Classic-1] "Australian classic – Adelaide, 1986". Official Formula One website. 31 March 2006. Consultado o 13 November 2014.

[2] "Ask Nigel: May 23". AutoSport. 23 May 2001. Consultado o 13 November 2014.

[3] "Heartbreak for Mansell in dramatic Adelaide finale". F1Fanatic. 18 October 2007. Consultado o 13 November 2014.

[4] "1986 Australian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 13 November 2014. Consultado o 23 December 2015.

搜尋此網誌

Otdfbt

Gran Premio de Australia de 1986

Índice

Antecedentes |

Resumo da carreira |