Gran Premio de Estados Unidos de 1986

Detalles da carreira
Carreira 7 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1986.
Trazado do circuíto de Detroit.
Data	22 de xuño de 1986
Nome oficial	V Gran Premio de Detroit
Localización	Circuíto urbano de Detroit Detroit, Michigan
Percorrido	Circuíto urbano 4´120 km
Distancia	63 voltas, 259´56 km
Clima	Cuberto, cálido
Pole position
Piloto	Ayrton Senna	Lotus-Renault
Tempo	1:38.301
Volta rápida
Piloto	Nelson Piquet	Williams-Honda
Tempo	1:41.233 na volta 41
Podio
Primeiro	Ayrton Senna	Lotus-Renault
Segundo	Jacques Laffite	Ligier-Renault
Terceiro	Alain Prost	McLaren-TAG

O Gran Premio de Detroit de 1986 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 22 de xuño de 1986 en Detroit, Michigan. Foi a sétima carreira da tempada de Fórmula Un de 1986 e o quinto Gran Premio de Detroit. A carreira disputouse sobre 63 voltas ao circuíto de catro quilómetros para unha distancia total da carreira de 260 quilómetros.

Resumo |

A estrela emerxente de Lotus Ayrton Senna saíu desde a pole e logrou a vitoria, a cuarta da súa carreira. O mozo brasileiro avanzou a través da pista logo de caer ao oitavo posto a causa dun pneumático picado para acadar a súa primeira vitoria no Gran Premio dos Estados Unidos. A carreira viu seis cambios de líder entre cinco pilotos, a vitoria de Senna comezou unha racha que o viu lograr cinco vitorias no Gran Premio dos Estados Unidos en seis anos.

Gerhard Berger pilotando para Benetton na carreira

O americano Eddie Cheever, na súa única carreira de F1 da tempada, tomou o asento de Patrick Tambay no Carl Haas Lola, Tambay non estaba plenamente recuperado das súas lesións no Gran Premio do Canadá en Montreal. Haas intentara conseguir ao lendario Mario Andretti, pero, ao parecer por mor das pelexas entre a FISA e a CART, negóuselle a solicitude de licenza para Andretti. Cheever cualificou décimo, e retirouse a pouco máis de media carreira cunha espiga da roda rota.

Como se esperaba, os pilotos tiveron dificultades para atopar agarre nas sesións do venres, xa que o circuíto urbano temporal necesitaba tempo para conseguir un pouco de goma. O piloto de Williams Nigel Mansell foi o único en baixar dos 1:40. Nun magnífico sábado, Mansell e Senna agardaron o seu momento, esperaron ata a metade da sesión dunha hora para saír á pista. Senna amañouse para conseguir unha pista despexada, e rexistrou unha marca de 1:38.301. Mansell quedou segundo logo de que Alain Prost estrelarase na chicana, e Senna logrou a pole por máis de medio segundo.

O domingo presentouse cálido e húmido, con probabilidades de choiva. Ao principio, Senna liderou sobre Mansell na primeira curva, e René Arnoux de Ligier pasou por diante de Nelson Piquet no segundo Williams.

A partir da volta 3, o brasileiro perdeu unha marcha cando entraba na primeira curva, e o Williams de Mansell atacou polo liderado.

Para o final da quinta volta, a vantaxe de Mansell era de 4,3 segundos. pero as súas pastillas de freo traseiras estaban demasiado frías e convertéronse en cristal, Senna foi capaz de acercarse de novo ata el. E na volta 8, volveu tomar o liderado.

Senna inmediatamente comezou a afastarse, mentres Mansell caeu na clasificación. Na volta 14, con 6´5 segundos de vantaxe, Senna meteuse de repente en boxes cunha picada lenta no seu pneumático traseiro dereito. Malia un rápido cambio, volveu no oitavo lugar, a vinte segundos do novo líder, René Arnoux.

Arnoux mantivo o liderado tres voltas antes de ter que entrar en boxes para cambiar pneumáticos. O seu compañeiro de equipo en Ligier Jacques Laffite, correndo co composto máis duro de pneumáticos Pirelli, tomou o liderado. Aos 42 anos, foi a primeira vez que Laffite lideraba unha carreira en máis de tres anos, e a última vez na súa carreira.

Logo da súa parada na volta 14, Senna empezou a labrarse o seu camiño de regreso á parte dianteira, adiantando aos mellores pilotos da época. Pasou a Michele Alboreto na volta 15, a Stefan Johansson na volta 17, a Arnoux cando fixo a súa parada dos pneumáticos na volta 18, a Prost na volta 28, e a Mansell na volta 31. Cando Laffite tamén se detivo para cambiar os pneumáticos na volta 31, Piquet converteuse no quinto líder diferente da carreira, e Senna subiu ata o segundo lugar, só 1,7 segundos por detrás.

Con eles dous na fronte, Piquet chegou a liderar por 3,5 segundos, Senna dedicouse polo momento, a seguir ao seu compatriota. Logo de oito voltas na cabeza, Piquet entrou a cambiar pneumáticos, e Senna recuperou o primeiro lugar.

Os 18,4 segundos de parada de Piquet foi máis lenta que a do seu compañeiro de equipo Mansell, pero cando regresou á pista, o dúas veces campión levouse levaba o coitelo entre os dentes. Corría segundo detrás de Senna, Piquet marcou a volta rápida da carreira na volta 41, pero cunha parada en boxes dez segundos máis rápida que Piquet, Senna foi capaz de reter o liderado.

Na seguinte volta, a 42, Piquet estrelouse con forza na curva a esquerda antes da última chicana. Terminou na barreira de pneumáticos, ileso, pero co seu coche nunha posición moi precaria. O guindastre, presente por esa mesma razón, non foi capaz de mover o coche. Arnoux, agora 16.6 segundos por detrás era segundo, rebaixou un segundo por volta a vantaxe de Senna durante cinco voltas, mentres que unha bandeira de cor amarela mostrábase na curva onde Piquet estrelouse. Cando retiraron a bandeira amarela, Arnoux saíu desviado e golpeou o Williams abandonado de Piquet! O francés considerou que o seu coche non sufrira danos, e tratou de volver á pista, pero fíxoo xusto diante de Thierry Boutsen no seu Arrows, provocando o a retirada de ambos coches.

Moi pouco característico dunha carreira de rúa, Piquet, Arnoux e Boutsen foron os únicos pilotos en toda a tarde que se retiraron debido a accidentes.

A falta de 17 voltas para o final, Senna lideraba sobre Prost por 27 segundos, e o motor TAG do McLaren estaba perdendo potencia. Laffite foi capaz de pechar a brecha con Prost, e rapidamente o Ligier adiantouno acadando o segundo lugar. Senna chegou a meta cunha vantaxe de 30 segundos, na súa primeira vitoria nos Estados Unidos, e a única vitoria en América do fabricante de motores francés Renault.

Clasificación |

Cualificación |

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	diferenza
1	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	1:40.301	1:38.301	—
2	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	1:39.490	1:38.839	+0.538
3	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	1:41.510	1:39.076	+0.775
4	25	René Arnoux	Ligier-Renault	1:43.166	1:39.689	+1.388
5	28	Stefan Johansson	Ferrari	1:42.989	1:40.312	+2.011
6	26	Jacques Laffite	Ligier-Renault	1:45.236	1:40.676	+2.375
7	1	Alain Prost	McLaren-TAG	1:43.368	1:40.715	+2.414
8	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	1:43.664	1:40.819	+2.518
9	2	Keke Rosberg	McLaren-TAG	1:43.732	1:40.848	+2.547
10	16	Eddie Cheever	Lola-Ford	1:46.499	1:41.540	+3.239
11	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:44.296	1:41.606	+3.305
12	20	Gerhard Berger	Benetton-BMW	1:43.759	1:41.836	+3.535
13	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	1:45.711	1:42.279	+3.978
14	11	Johnny Dumfries	Lotus-Renault	1:45.846	1:42.511	+4.210
15	8	Derek Warwick	Brabham-BMW	1:44.890	1:42.558	+4.257
16	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	1:45.250	1:42.815	+4.514
17	19	Teo Fabi	Benetton-BMW	1:48.912	1:43.658	+5.357
18	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Renault	1:47.478	1:43.796	+5.495
19	17	Christian Danner	Arrows-BMW	1:48.855	1:44.259	+5.958
20	14	Jonathan Palmer	Zakspeed	1:49.812	1:44.401	+6.100
21	15	Alan Jones	Lola-Ford	1:45.521	1:44.450	+6.149
22	21	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	1:49.067	1:45.059	+5.887
23	23	Andrea de Cesaris	Minardi-Motori Moderni	1:47.359	1:46.705	+8.404
24	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	1:47.230	11:12.906	+8.929
25	22	Allen Berg	Osella-Alfa Romeo	1:56.741	1:48.682	+10.381
26	29	Huub Rothengatter	Zakspeed	1:49.680	29:44.015	+11.379

Carreira |

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	63	1:51:12.847	1	9
2	26	Jacques Laffite	Ligier-Renault	63	+ 31.017	6	6
3	1	Alain Prost	McLaren-TAG	63	+ 31.824	7	4
4	27	Michele Alboreto	Ferrari	63	+ 1:30.936	11	3
5	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	62	+ 1 Lap	2	2
6	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	62	+ 1 volta	8	1
7	11	Johnny Dumfries	Lotus-Renault	61	+ 2 voltas	14
8	14	Jonathan Palmer	Zakspeed	61	+ 2 voltas	20
9	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Renault	61	+ 2 voltas	18
10	8	Derek Warwick	Brabham-BMW	60	+ 3 voltas	15
Ret	17	Christian Danner	Arrows-BMW	51	Eléctrico	19
Ret	25	René Arnoux	Ligier-Renault	46	Accidente	4
Ret	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	44	Accidente	13
Ret	23	Andrea de Cesaris	Minardi-Motori Moderni	43	Caixa de cambios	23
Ret	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	41	Accidente	3
Ret	28	Stefan Johansson	Ferrari	40	Eléctrico	5
Ret	19	Teo Fabi	Benetton-BMW	38	Caixa de cambio	17
Ret	16	Eddie Cheever	Lola-Ford	37	Dirección	10
Ret	15	Alan Jones	Lola-Ford	33	Dirección	21
Ret	22	Allen Berg	Osella-Alfa Romeo	28	Eléctrico	25
Ret	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	15	Eléctrico	16
Ret	21	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	14	Turbo	22
Ret	2	Keke Rosberg	McLaren-TAG	12	Transmisión	9
Ret	20	Gerhard Berger	Benetton-BMW	8	Motor	12
Ret	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	3	Turbo	24
NTS	29	Huub Rothengatter	Zakspeed	0	Eléctrico	26
fonte:[1]

Posicións logo da carreira |

Clasificación do campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Ayrton Senna 36 2 Alain Prost 33 3 Nigel Mansell 29 4 Nelson Piquet 19 5 Keke Rosberg 14

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Williams-Honda 48 2 McLaren-TAG 47 3 Lotus-Renault 36 4 Ligier-Renault 19 5 Ferrari 13

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.

Notas |

Referencias |

• Rob Walker (October, 1986). "5th Detroit Grand Prix: Front And Senna". Road & Track, 130-132.

Véxase tamén |

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio de Detroit de 1986

Ligazóns externas |

• http://www.youtube.com/watch?v=Pn6wnhb2Vpg&feature=related